Jezioro Bled w Słowenii, bo dziś będzie o nim właśnie mowa, było ostatnim punktem mojej wakacyjnej wycieczki. Jesto ono bardzo malownicze i w zasadzie zostalo wybrane jako punkt do zwiedzenia przez moją małżonkę, która pozwoliła mi wprawdzie wybrać na sam początek Aquileię, ale potem miałem już się nie wtrącać za bardzo, tylko grzecznie płacić za noclegi i obiady. Zacząłem jednak troszkę grzebać, aby mieć nie tylko wspomnienia pięknych widoków, ale także jakoś to powiązać z moimi zainteresowaniami antykiem. Później pokaże do czego doszłem, ale najpierw sprawdźmy oficjalne dane.

Oficjalnie więc jest to jezioro polodowcowe, bezodpływowe i zasilane przez podziemne gorące źródła. Przymuje się więc, że powstało ono około 10 tysiecy lat temu. Na samym jeziorze zaś znajduje się wysepka, na której stoi kościół pod wezwaniem Wniebowstąpienia Najświętszej Marii Panny. Na wyspę można się dostać jedynie łodzią, w cenie 20 euro od osoby, co spowodowało, że jednak wolałem napić się kawy za 6 euro na brzegu i zwiedzić górujący nad jeziorem zamek. 

Do kościoła na wyspie prowadzi dokładnie 99 schodów i podobno od XVI wieku jest on tradycyjnym miejscem zawierania małżeństw okolicznej ludnosci. Niektórzy jednak twierdzą, że w tym miejscu około 600 roku znajdowała się pogańska świątynia słowiańskiej bogini Żywie, i właśnie stąd wzięły się te tradycje zawierania małżeństw w tym akurat trudnodostępnym kościele. A o tym, że jest on trudnodostępny świadczy choćby to, że w 1740 roku cesarzowa Maria Teresa wydała specjalny przywilej dla dwóch miejscowych rodzin, który zezwalał im na wyłączność kursowania łodziami po tym jeziorze. Przywilej, który do dziś jest przestrzegany.

Idąc brzegiem jeziora od parkingu przy przystani aż do zamku mogliśmy się po drodze zapoznać z miejscową legendą o Złotorogu. Był to koziorożec, który wpadł kiedyś do jeziora i gdy wyszedł z niego, to jego rogi świeciły się na złoto, co miało właśnie oznaczać dobrobyt dla całej okolicy. Na samym zaś zamku w dość niewielkim muzeum, obok eksponatów z czasów epoki brązu, wydobytego z jeziora miecza oraz monet bitych z zebranego na brzegu jeziora złotego piasku, było coś, co mnie zaintrygowało najbardziej. Napis na ścianie w opisie wydarzeń, który po słoweńsku i angielsku brzmiał: Nie wiemy co się tu działo w V i VI wieku.

Zastanawiające, prawda? Muzealnicy uczciwie się przyznają, że nie mają pojęcia co się działo w okolicy. Jednak ta dziura czasowa chyba była specjalnie przygotowana dla takich turystów jak ja.

Zacznijmy więc jeszcze raz od początku. Jeszcze przed wyruszeniem w podróż skojarzyłem nazwę jeziora Bled z Hunami. A dokładniej z bratem Attyli Bledą, którego to podobno Attyla zamordował, aby przejąć władzę. Pamiętałem też o nietypowych grobowcach szczególnie zasłużonych wodzów, jak Achillesa, Orontesa czy Alaryka, których miejsce ostatniego spoczynku znalazło się pod wodą właśnie. Jechałem więc do Bled w celu nie tyle podziwiania pięknych widoków, co w celu weryfikacji mojej hipotezy.

I jakoś mi się to właśnie samo zaczęło składać w całość. Nazwa jeziora, która po słoweńsku, ani w innych słowiańskim języku nic nie znaczy, i której nikt nie potrafi sensownie wyjaśnić. Świątynia, do której niezwykle trudno się dostać. Stały nadzór dwu miejscowych rodzin nad całym jeziorem. Dziwna luka w chronologii na ścianie miejscowego muzeum. Bajki o dawnej słowiańskiej świątyni bogini Żywie (która co prawda jest opisana w średniowieczu, ale w kronice Helmonda, a nie w kronikach południowych Słowian). A do tego wysoko stojący nad jeziorem zamek, który wprawdzie pilnował wydobycia złota w okolicy, ale jakoś nie widać by jednocześnie pilnował szlaków handlowych. A informacja z wikipedii, że w 1004 roku cesarz Henryk II tak bardzo zachwycił się widokami, że zbudował tu właśnie zamek w celach leczniczych i rekreacyjnych, to już chyba szczyt dezinformacji.

Tych tropów jest zbyt wiele, aby je pozostawić samym sobie. Dlatego moim zdaniem właśnie w tym miejscu znajduje się zatopiony grobowiec któregoś z huńskich królów - albo Bleda, albo nawet jego brata i następcy Attyli.

Oczywiście, nawet gdyby się to powierdziło, to Słoweńcy pewnie nigdy się do tego nie przyznają. Natychmiast bowiem do tego miejsca zaczęliby sobie rościć pretensje Węgrzy (tyle samo mający wspólnego z Attylą co ja), a tak jest ot po prostu jeden z wielu uroczych zakątków na mapie Słowenii.

---

tagi: attyla  słowenia  antyk  hunowie  grobowiec 

	Pioter
	21 maja 2025 17:11

30     1235    15 zaloguj sie by polubić