Dzieje Aleksandra Wielkiego zostały dość dobrze opisane w popkulturze. Ale stale w nich pomija się kilka moim zdaniem ciekawych spraw.

Popatrzmy więc co o tych czasach pisze Orozjusz

Przeto w roku 420 po założeniu Rzymu Aleksander zasiadł na tronie swego ojca Filipa. [...]

Ujarzmił i zdobył Tyr, miasto bardzo stare i ciągle kwitnące, którego mieszkańcy opierali mu się licząc na pomoc Kartagińczyków, swoich powinowatych. Kontynuując swoje niepowstrzymane wojowanie napadł na Cylicję, Rodos i Egipt. Wszedł do świątyni Jowisza Amona, aby upewnić się i wymazać przy pomocy kolejnego kłamstwa obelgę, która wzięła się z niepewności, jakoby jego ojciec był nieznany, bo matka dopuściła się wiarołomstwa. I jak opisują to ci, którzy znają tę historię, posłał po kapłana tej świątyni, tłumacząc mu z całą jasnością to, co chciał usłyszeć, od wyroczni. W ten sposób Aleksander był już pewny tego, co i nam objawił, że bogowie są niemi i głusi, i że w mocy kapłana jest danie tego, czego się oczekuje od bogów, a dzięki woli tego, który przychodzi do wyroczni, może on usłyszeć to, co przyniesie mu przyjemność. [...]

Dlaczego jednak sądzimy, że tylko Wschód uwikłany był w wojnę i ujarzmiony przez Aleksandra, lub że tylko Italia była uwikłana w alkę przez niespokojnych Rzymian? Mówi się także, iż w tym samym czasie była wojna prowadzona przez Agisa, króla Sparty w Grecji, Aleksander, król Epiru wojował w Lukanii, a Zopirion, gubernator Pontu prowadził wojnę w Scytii. Spartanin Agis zbuntował się, pociągając za sobą całą wewnętrzną Grecję, a kiedy doszło do spotkania na polu bitwy z silnie uzbrojonym wojskiem Antypatra, padł na polu pośród ogromnej ilości poległych ciał po jednej i po drugiej stronie. Natomiast Aleksander, który chciał współzawodniczyć z Aleksandrem Wielkim i pragnął utworzyć na terenei Italii zachodnie imperium, gdy już miał za sobą liczne i zacięte wojny, pokonany został przez mieszkańców Bruttuim i Lukanii, a za jego ciało musiano zapłacić okup, aby móc je należycie pochować. W końcu Zopirion, gubernator Pontu, zebrawszy wojsko liczące trzydzieści tysięcy ludzi, ważył się na zbrojne wtargnięcie do Scytii, ale wszystkie jego oddziały zostały wybite aż do ostatniego żołnierza i zmiecione wraz z nim z powierzchni ziemi. [...]

Aleksander z Epiru był akurat bratem Olimpii, matki Aleksadra Wielkiego, więc najprawdopodobniej współdziałał ściśle z ze swoim bratankiem. Szczególnie, że w innym miejscu Historii przeciw poganom znajdujemy potwierdzenie tego faktu.

Zaraz potem spostrzegli się Kartagińczycy, że miasto Tyr, z którego się wywodzili, zostało zdobyte i zniszczone przez Aleksandra Wielkiego. Obawiając się, że mógłby on przedostać się również i do Afryki, wysłali niejakiego Hamilkara, zwanego Rodanem, oratora niezwykle wygadanego i zręcznego, aby zbadał zamiary Aleksandra. Podając sieza zbiega Hamilkar został przyjęty przez Parmeniona, a nastepnie dopuszczony do starszyzny wojskowej. W ten sposób mógł dać swoim współmieszkańcom wszelkie niezbędne informacje, zapisując wszystko na tabliczkach, które następnie pokrywał woskiem. Po śmierci Aleksandra Hamilkar powrócił do Kartaginy, ale jego współziomkowie wydali go na śmierć, jakby sprzedał miasto obcemu królowi, okazująć nie tylko swoją niewdzięczność, ale także swoją nienawiść i okrucieństwo.

Jak więc widzimy całkowicie pomijane są w popkulturze kampanie Aleksandra skierowane do zbuntowanej Grecji (to strasznie psuje wizerunek Aleksandra - zresztą czemu Grecja miałaby się buntować przeciw swemu władcy?), czy na podbój Italii i Scytii. Choć w przypadku Italii czy Scytii nie ma się zupełnie czym chwalić.

---

tagi: grecja  kartagina  italia  macedonia  tyr  aleksander wielki  scytia  orozjusz 

	Pioter
	2 marca 2024 07:38

12     866    10 zaloguj sie by polubić