W zasadzie poza dziełem Orozjusza nie spotałem się z syntezą dziejów Kartaginy. Dlatego warto pewnie będzie zapoznać się tym fragmentem jego Historii przeciw poganom.

Ponieważ począwszy od tego rozdziału pragniemy zająć sięwojnami punickimi, temat ten wymaga, byśmy poszli za przykładem Pompejusza Trogusa i Justyna i powiedzieli parę słów o Kartaginie, która założona została przez Elissę siedemdziesiąt dwa lata przed założeniem Rzymu, jak też o nieszczęściach i o klęskach, które ona cierpiała. Dla Kartagińczyków niezgoda byłą złem dobrze u nich zadomowionym, znajdującym swój wyraz w codziennym życiu ich państwa.Niezgoda przesladowała ich tak częśto, że nie było w ich stosunkach chwil pełnych szczęścia, ani też nie było takich momentów w kontaktach z cudzoziemcami. Oprócz tego miały u nich miejsce liczne epidemie, a zabójstwo było dość często prkatykowane jako środek zaradczy, poświęcano na ofiarę ludzki, zaciągając na zbroczone krwią ołtarze również dzieci, które nawet wroga są w stanie pobudzić do litości. Nie wiem co jeszcze mógłbym napisać szczególnego o tego rodzaju ofierze, lub lepiej mówiąc świętokradztwie, Nawet jeśli demony ważyły się na podpowiedzenie im tego rodzju rytuałów, aby zadośćuczynieniem za śmierć ludzi była śmierć innych ludzi, należy się domyślać, że byli oni zwerbowani jako pomocnicy dżumy, gdyż zabijali tych, których ona nie unicestwiła. A ponieważ było powszechnym zwyczajem wybieranie na ofiarę ludzi zdrowych i silnych, nie przyczyniali się w ten sposób do powstrzymania dżumy, ale nawet uprzedzali jej dzieło. Kartagińczycy tymi ofiarami rozgniewali swoich bogów - bogów, jak zgodnie twierdzą Pompejusz Trogus i Justyn, lecz w rzeczywistości, jak doskonale zdajemy sobie z tego sprawę, to prawdziwy Bóg zwrócił się przeciwko nim z powodu ich zarozumiałaości i bezbożności.

I po tym, jak przez dłuższy czas prowadzili wojnę na terenie Sycylii z dość miernym rezultatem, przenieśli się wraz z wojskiem na Sardynię, gdzie również zostali pokonani i ponieśli jeszcze większe straty. Wówczas skazali swego głównego dowódcę Mazeusza wraz z nielicznymi ocalałymi żołnierzami na wygnanie. Wygnańcy prosili za pośrednictwem swych przedstawicieli o przebaczenie, ale kiedy otrzymali odpowied odmowną, wystąpili przeciwko własnej ojczyźnie i przystąpili do jej oblężęnia. Podczas tego ataku stojący na czele wygnańców Mazeus zobaczył swojego syna Carthalona, który zbliżał się do niego ubrany w purpurę, jak przystało na kapłana Herkulesa, i kpił z niego. Mazeus rozkazał, aby go natychmiast ukrzyżowano na oczach mieszkańców wraz z purpurowym płaszczem i świętą opaską. Po kilku dniach udało się Mazeusowi zdobyć miasto, a po wymordowaniu bardzo wielu senatorów, zaczął sprawować władzę w sposób niezwykle okrutny aż do dnia, w którym sam został zamordowany. Wydarzenia te miały miejsce w tym samym czasie, kiedy Cyrus panował w Persji.

Następnie król Kartagińczyków Hamilkon, który toczył wojnę na terenie Sycylii stracił niespodziewanie swoje wojsko wskutek zabójczej epidemii, Żołnierze jeden po drugim wpadali w sidła zarazy, a ludność padała całymi gromadami. Śmierć uderzała tak szybko i raptowanie, że nie było możliwości pogrzebania ciał. Wieść o tym nieoczekiwanym nieszczęściu napawała przerażeniem i żałobą całą ludność Kartaginy, która była tym tak wstrząśnięta, jakby całe miasto dostało się w ręce wroga. Z każdej strony można było usłyszeć krzyk bólu, drzwi każdego domu były zamknięte, zawieszone sprawy prywatne i publiczne, wszyscy ruszyli w stronę portu, a ci, którzy wysiadali z okrętów, rozpytywali o swoich bliskich. Z ciszy i jęku tych, którzy przeżyli, zrozumieli nieszczęśni, że ich bliscy nie żyją. Na całej plaży słychać byłopłacz i krzyki bólu i żałosne wycie nieszczęśliwych matek. Ze swego okrętu wyszedł naczelny dowódzca, odziany jak służący w sznurowaną i brudną tunikę. Zrozpaczony tłum ścisnąłsię dokoła niego. I on także wzniósł ręce do nieba, które oskarżył o nieszczęście własne i swojej ojczyzny. Przeszedł przez miasto lamentując podniesionym głosem, poczym wszedł do własnego domu, żegnając się po raz ostatni ze wszystkimi, którzy go płacząc odprowadzali. Zaryglował drzwi, oddalił od siebie dzieci i jednym cięciem szabli położył kres swemu życiu i swemu cierpieniu. Te wydarzenia miały miejsce w czasach Dariusza.

Myślę, że na chwilę obecną wystarczy nam materiału do przemyśleń. Tak wielka epidemia, która nawiedziła Kartaginę w czasach Hamilkona, była możliwa chyba tylko w jednym przypadku. Po przypłynięciu posiłków od Majów, o których mówiła księga Popol Vuh. Zgadza się czas tego wydarzenia, a Kartagińczycy i Majowie, jako ludy odizolowane od siebie, na pewno byli podatni na nowe szczepy wirusów, które rozwijały się w zupełnie innym środowisku. Zresztą postepowanie Hamilkona, który z rozpaczy popełnił samobójstwo, świadczy o tym, że on wiedział dlaczego akurat ta epidemia wybuchła, i że to on osobiście jest za nią odpowiedzialny. Tłumaczyłoby to też, dlaczego Popol Vuh wcale nie chwali się chwałą wojenną Majów zdobytą w Starym Świecie. Nie było się po prostu czym chwalić. Zamiast walczyć u bogu Kartaginy przeciw Syrakuzom czy innym greckim koloniom na Sycylii, okazało się, że przyniesli śmierć swoim bogom. Dlatego też z wielkiej wyprawy wojennej zrobiono tylko wyjazd po insygnia koronacyjne.

---

tagi: historia  majowie  kartagina  epidemia  orozjusz 

	Pioter
	26 lutego 2024 04:15

9     747    8 zaloguj sie by polubić