Księga Kebra Negast powstała dość późno, bo dopiero w czasach chrześcijańskich. Świadczą o tym anachroniczne wstawki dotyczące Bizancjum oraz tłumaczenie sojuszu Abisynii i Bizancjum wspólnym pochodzeniem władców od króla Izraela Salomona. I tak w zasadzie to tyko opis wizyty królowej Saby w Izraelu oraz późniejsze dzieje ich syna.

Dlaczego więc się zajmuję tą księgą? I jak ona odnosi się do rozważaniach prowadzonych na tym blogu? Po prostu dlatego, że jest to jedna z wielu alegorii, ale zawiera również ogromną ilość prawdy. Ale tak naprawdę, to byłem po prostu ciekaw na ile w Abisynii zachowała się pamięć o wczesnych dziejach Kuszu. I wiecie co, ona wcale się tam nie zachowała.

Tak jak początkami dziejów dla Sumeru był Potop, jak początkami dziejów ludów ludów Morza Śródziemnego była ucieczka Zeusa z Larsy, jak początkami dziejów Rzymu była ucieczka z Troi, tak tu początki dziejów Abisynii zostały przesunięte do zawarcia sojuszu pomiędzy Kuszem, Sydonem i Lidią. Oczywiście w Kebra Negast jest to przedstawione jako trwały sojusz Bizancjum, Izraela oraz Abisynii, oparty o prawdziwą wiarę.

Ale najprawdopodobniej było troszeczkę inaczej.

Do zawarcia tego sojuszu doszło pomiędzy 1000 a 750 r pne. Skutkiem jego było opanowanie całego Egiptu przez Kuszytów i zainstalowanie tam własnej dynastii (znanej nam jako XXV dynastia). Sojusz został zdemontowany w 664 pne przy pomocy asyryjskiego wojska, a kuszyccy władcy Egiptu zostali zmuszeni do uznania się wasalami Assurbanipala.

A jak doszło do zawarcia tego (wydawałoby się) dziwnego sojuszu? Odpowiedzialny za to był sydoński kupiec (w Kebra Negast opisany jako etiopski kupiec o imieniu Tamrin) opisany w taki sposób: żył kiedyś mądry człowiek, dowódca kupieckiej karawany, który nazywał się Tamrin. NA wyprawy zabierał ze sobą pięćset dwadzieścia wielbłądów i posiadał około siedemdziesiąt trzy statki. To właśnie Tamrin codziennie opowiadał młodej królowej Abisynii o wielkiej mądrości Salomona, aż w końcu ta zaciekawiona postanowiła odwiedzić go w Jerozolimie. Znajomość zaowocowała synem, który później został władcą Abisynii, a jego przyrodni brat miał poślubić córkę bazyleusa.

Oczywiście Sydończycy doprowadzili do trwałego sojuszu pomiędzy Lidią a Kuszem. Sojuszu wspartego więzami krwi. Dlaczego uważam, że za sojusz odpowiedzielni byli akurat władcy Sydonu? Bo w roku 677 pne Sydon został zdobyty przez wojska Asyrii, a król Sydonu Abdi-Milki został schwytany jak ryba i stracony w Asurze. Upadek Sydonu pozwolił Asyryjczykom na podbicie Egiptu oraz zmianę panującej dynastii w Lidii, gdzie Gyges zamordował ostatniego Heraklidę.

Jednak nic nie trwa wiecznie. Asyria pod wpływem uderzeń Scytów, Medów i Elamitów upadła. Fenicja zaś odzyskała niepodległość, tym razem pod panowaniem Tyru.

---

tagi: izrael  egipt  etiopia  kusz  tyr  lidia  sydon  saba  salomon 

	Pioter
	12 marca 2024 06:26

6     712    8 zaloguj sie by polubić