Odłóżmy na bok numizmatykę i zajmnijmy się demontażem mitologii.

Od bardzo dawna w legendach różnych ludów pojawiają się najróżniejsze hybrydy ludzko-zwierzęce. Większość naukowców odkłada takie doniesienia do szufladki z nalepką folklor ludowy, a przypadku ludów starożytnych mitologia. Część zaś domorosłych badaczy niezależnych doszukuje się w tych istotach echa badań nad zmianą DNA ludzi dokonywanych przez wcześniejsze niż nasza cywilizacja - czyli przez Atlantów czy kosmitów. Jednak żadna z tych interpretacji nie jest prawidłowa.

W końcu (chyba) udało mi się w miarę spójnie udowodnić, że Smoki, Centaury czy Kraina Zmarłych to ludy i miejsca realnie istniające w naszym świecie. Pora więc zająć się kolejną mitologiczną hybrydą - Cynocefalami.

Cynocefale, czyli inaczej Psiogłowi, towarzyszą naszej cywilizacji od zawsze. Opisywani są jako posiadający psią głowę, futro i pazury. Do tego zamiast mówić szczekają. Zajmują się rolnictwem, handlem oraz wojaczką. Podstawę ich wyżywienia według Pliniusza stanowiło psie mleko. W Aleksandreidzie zapisano, że Psiogłowi żywili się rybami. Jednak obecnie opierając się na jednej ilustracji znajdującej się w British Library badacze mitologii twierdzą, że Psiogłowi żywili się liśćmi z drzew.

Pierwsi ich przedstawiciele pojawiają się już w okresie Starego Państwa w Egipcie. I jeden z nich nawet trafił do Egipskiego panteonu. Zwano go Anubis. Wiemy dziś tyle, że najstarsze wzmianki o nim pochodzą z przed około 4500 lat. Jego pierwotne imię brzmiało Inpw. Jego zadania zostały dokładnie opisane. Zajmował się on bowiem odprowadzaniem zmarłych na Pola Trzcin, ale przedtem decydował czy wogóle dany zmarły może dostąpić zaszczytu niewolniczej pracy dla swoich bóstw. Inpw, czy Anubis (jak nazwali go później Grecy) dokonywał więc pierwszej wstępnej selekcji przysłanych do pracy na Polach Trzcin niewolników. Uważany był również za najważniejsze bóstwo śmierci. Wygląda to tak, jaby Inpw zajmował się handlem niewolnikami, i do tego miał bardzo wysoki status, skoro był równy innym bogom egipskim. Jego wizerunek z okresu rządów Ptolemeuszy, chyba mówi o tym dosadnie. O ile jest to rzeźba przedstawiająca Inpwa. Tego Psiogłowego bowiem nazywano Hermanubis - dziś badacze twierdzą, że było to nałożenie się kultów Hermesa i Anubisa, ale może to być zupełnie inna postać z ludu Psiogłowych.

Jak już wiemy Anubis (Inpw) nie był jedynym przedstawicielem tego ludu, z ktorym zestkęła się nasza cywilizacja. Opisuje ich Ktezjasz w IV w pne w dziele Indica. Jego zdaniem lud ten jest spokojny i chętny do handlu, więc powinno się z nimi dać porozumieć.

Pisze o nich również Pliniusz, który umiejscawia ich w górach Indii, gdzie żyją w grotach i ubierają się w zwierzęce skóry, jednak jego zdaniem są myśliwymi i sprawnymi wojownikami. Lud ten wspominają również w swoich pracach Strabon i Aelian.

Informacje o Psiogłowych nie zakończyły się na starożytności.

W spisanej przez Pawła Diakona Historii Longobardów, powstałej w drugiej połowie IX w, również natrafiamy na informacje o tym ludzie. Tu są ukazani jako niebezpieczni wrogowie, wprost krwiożerczy.

W połowie IX wieku Ratramnus z Korbei opisuje Psiogłowych jako istoty w pełni ludzkie, które posiadają duszę i nadają się do ochrzczenia, pomimo tego, że w części oddają się kanibalizmowi.

Około dwieście lat później pojawiają się w kronice diecezji hamburskiej, spisanej przez Adama z Bremy. Ten ostatni lokalizuje ich siedziby w pobliżu siedzib Amazonek.

Z późniejszych czasów zaczyna do nas docierać ikonografia. Znajdujemy Psiogłowych na tympanonie kościoła św Marii Magdaleny w Vezelay (XII wiek)ilustracjach Psałterza Kijowskiego (1397 r)oraz ortodoksyjnym przedstawieniu wizerunku św Krzysztofa (XVI wiek) w kościele prawosławnym.

No właśnie - zbyt dużo tego i zbyt rozproszone dane, żeby była to tylko mitologia. Ten lud istniał naprawdę i być może ostatnia ikona naprowadzi nas do niego.

Przyjmuje się dziś, że żywot św Krzysztofa, męczennika, znamy jedynie z legend. Podobno był olbrzymem i wyróżniał się niezwykłą siłą, która pozwalała mu przenosić mniejszych podróżnych przez rzekę. I pewnego dnia przypadkowo przeniósł same Dzięciątko Jezus. I w takiej postaci ikonograficznej przedstawiany jest w Kościele Katolickim.

Jednak Kościół Prawosławny przedstawiał go jako rycerza o psiej głowie. Według bułgarskich i greckich legend był nie tylko wielkiego wzrostu, ale i posiadał odrażającą i niekształtną głowę, która przypominała psią głowę. Podobno również w trakcie tortur miał błagać Boga o to, by obdarzył go duszą.

Ale jest jeszcze jedna wersja jego żywota. To legendy Finów i Rosjan. Zgodnie z nimi św Krzystof był tak przystojnym młodzieńcem, że każda niewiasta, która go tylko ujrzała, zaczynała go darzyć afektem. W końcu mając tego dość modlił się o oszpecenie i pewnego dnia obudził się z głową psa.

A tymczasem te legendy nie mają nic wspólnego z rzeczywistym wyglądem św Krzysztofa. To tylko ikonograficzne przedstawienie jego pochodzenia. Patrząc na legendy o św Krzysztofie można by przyjąć, że Psiogłowi (czyli Cynocefale - jak zwali ich Grecy) to tylko inna nazwa ludów Ugrofińskich. Wyjaśniają się wtedy odmienne kryteria męskiej urody, niezrozumiała mowa (szczekanie) oraz różne dziwne (od cywilizowanego świata) zwyczaje. Jednak są to prawdziwi ludzie, których próbowali cywilizować zarówno Anglo-Sasi (prace Ratramnusa), Frankowie (kościół w Vezelay) jak i Rusini (Psałterz Kijowski).

---

tagi: rosja  mitologia  ugrofini  psiogłowi 

	Pioter
	13 czerwca 2022 18:26

15     1859    9 zaloguj sie by polubić