Czy oni nadal drukują dla NBP?

W 1995 HGW zleciła im druk banknotów w związku z denominacją, po "wygraniu" przetargu oczywiście. Trochę info tutaj.

Obecnie NBP drukuje w Warszawie.

A tu przyczyny zlecenia firmie De La Rue, druku polskich banknotów w 1995 roku. Cytat z prezesa NBP:

    "Jeśli chodzi o Państwową Wytwórnię Papierów Wartościowych, stało się tak, iż do przetargu ostatecznie stanęły cztery wytwórnie. Zwróciliśmy się do większej liczby wytwórni, część z nich odmówiła, nie stanęła do przetargu, stanęły do niego ostatecznie cztery, w tym Państwowa Wytwórnia Papierów Wartościowych. Różnica między ceną oferowaną przez PWPW a ceną oferowaną przez zwycięzcę konkursu, to jest Thomasa de La Rue, kształtowała się na poziomie 31%. To jest znacznie więcej, niż margines dopuszczany przez ustawę o publicznych przetargach, tak niedawno przyjętą przez Wysoką Izbę. Mianowicie handicap ten wynosił do 20%. Jest jednak pewna ważna kwestia, która całkowicie zmienia te proporcje na niekorzyść PWPW. Otóż papier, którego używa PWPW do produkcji banknotów, jest znacznie mniej trwały niż ten papier, na którym produkowane są banknoty przez Thomasa de La Rue. Do końca stycznia Thomas de La Rue nie doczekał się, mimo próśb kierowanych pod adresem PWPW, próbek papieru, na którym można by drukować banknoty. Kierowano je częściowo ze względu na naszą prośbę. Chcieliśmy bowiem w takim stopniu, jak to możliwe, wykorzystać zdolności produkcyjne wytwórni; wprawdzie przegrała ona przetarg, a była taka możliwość, aby wykorzystać posiadany przez nią papier. Niestety, próbek tych PWPW nie dostarczyła i wiem dlaczego - ten papier jest znacznie gorszy. Banknoty (mam na myśli szczególnie banknoty o nominałach: 500 tys., 1 mln i 2 mln) z tego ciągu zmodernizowanego krążące w obiegu wytrzymują ok. roku. Te banknoty, które produkuje de La Rue, żyją, jeśli tak można powiedzieć, ok. 2 lat. Wobec tego oszczędności przy produkcji na takim papierze są ewidentne. Nie decydowały one jednak o tej różnicy wynoszącej 31%. Wobec tego gdyby wziąć pod uwagę jeszcze dodatkowo fakt trwałości tego papieru, okazałoby się, że różnice w cenie produkcji sięgają 50-60%. To jest przepaść.

    Drugą kwestią są możliwości technologiczne PWPW. W dniu przetargu z całą pewnością PWPW nie była w stanie wyprodukować banknotów z hologramem, a także banknotów różniących się pod względem wielkości. Nie wiem, jaka jest sytuacja dzisiaj, minął rok. Wtedy wydolność technologiczna PWPW była bardzo niska. Mieliśmy niedobre doświadczenia z tą wytwórnią. Nie sądzę, aby w tej chwili Wysoką Izbę interesowała lista grzechów PWPW. Gdyby tak było, gotowi bylibyśmy udostępnić to wszystko, co mam tu na papierze spisane. Nie chcę jednakże tego czynić. Nie zależy nam na tym, aby informować o tym, co stanowi ewidentne grzechy tejże wytwórni. Generalnie można powiedzieć, iż nie było absolutnie żadnych szans na to, aby zlecić tę produkcję PWPW. Żadnych szans"!

źródło

"Ciekawe czy można się dowiedzieć (gdzieś, kiedyś) ile wynosiła owa jednorazowa opłata dla firmy De La Rue"

Może można złożyć zapytanie.

Nowe żelazne groszówski były bite w Royal Mint w Londynie (2013)

Nie wiem co masz na myśli pisząc "ręce, nogi" ale jak widać firma "De La Rue" ma ponad dwieście lat tradycji, ma wiedzę, doświadczenie i technologię. Jest po prostu gigantem technologiczno-innowacyjnym czyli z pragmatycznego punktu widzenia, jeśli by porównać do łańcucha pokarmowego, jest na samym szczycie. A tu najnowsze dziecko, fantastycznie zabezpieczony banknot polimerowy, z hologramem i innymi bajerami  "Barn owl (Tyto alba)" czyli sowę płomykówkę

Myślę że historia życia i biznesu tego faceta:

źródło to temat na niemałą i do tego niezłą i ciekawą książkę. Po polsku o gościu bardzo niewiele za to po angielsku ho, ho. Na przykład, wydawało by się, naiwny i głupi - karty do gry. A czym były karty do gry. Potrzebą rozrywki, hazardu, spędzania wolnego czasu, dzielenia czasu z innymi (relacje), potrzebą emocji z tym zwiazanych. Karty do gry były rozrywką zarówno dla bogatych jak i dla biednych o ile ktoś... drukował te karty do gry. Karty do gry były stale w użyciu. Taki przykład szkoły drukarskiej na specjalnym papierze w codziennym użyciu. Abstrahując już od wymowy postaci używanych w kartach (tak samo polityczna i znaczeniowo istotna funkcja jak na monetach, stemplach, znaczkach pocztowych, papierowych pieniadzach czy guzikach) karty do gry miały wzory Asów zatwierdzane i numerowane bo zarówno wizerunek asa w karcie do gry jak i jego postać podlegały ewidencji z mocy prawa w Biurze Stempli w Somerset House, a władze prowadziły tam ewidencję numerów asów. Thomas de la Rue dostał przyznany przez króla Wilhelma IV patent za ulepszenie kart do gry i za swojego Asa. Dawniej karty do gry były robione z drewna. Ile to ułatwienia w codziennym użyciu i przechowywaniu spowodowało zamianę drewnianych figur czy tabliczek na płaskie wydruki. A oto wizerunek kart wyprodukowanych przez "Tomcia Ulicznika:"

https://www.wopc.co.uk/delarue/index

A skoro notka jest ciekawa to mała zagadka, czyja to waluta:

Stąd nie podaję źródła zdjęcia. No i z którego jest roku? No i kto ją wyemitował, oraz dlaczego? I jak to się dla emitenta i gospodarki tego "terytorium o ciekawym statusie polityczno-formalnym" zakończyło?

Polski z dużej litery być powinno. Pośpiech, a nie zamierzone umniejszenie.

Fakt, karty do gry

"Prawdopodobnie były już znane w Chinach przed X wiekiem. Powstały na skutek przeniesienia na papier notacji używanej w czasie gry w kości. Niektóre karty wywodzą się także z chińskich papierowych pieniędzy – uważa się, że w najstarszych grach używano prawdziwych banknotów.

Do Europy karty trafiły około XIV w. i zostały spopularyzowane po rozpowszechnieniu się  druku wynalezionego przez Johannesa Gutenberga (ach ten Gutenberg). Już w 1329 roku, za papieża Jana XXII, synod w Würzburgu wydał zakaz uprawiania hazardu, w tym gry w karty, w kości, szachy kości i w kule".

Źródło: Wiki

A ponieważ źródłem kart są kości, drewniane pochodzenie kart nie ulega dla mnie wątpliwości co nie zmienia faktu, że chodzi o drzeworyt. Cyt:

"Nie tylko herbata, papier i proch strzelniczy, ale również karty zostały wynalezione w Chinach. Pierwsze karty do gry powstały w Chinach w okresie dynastii Tang (lata 618-907). Gra płytkami wykonanymi z kości bądź kości słoniowej stanowiła wówczas alternatywę dla gry w domino, szachy, Mahjonga i gier z kostką. Wraz z wynalezieniem papieru w XII wieku, Chińczycy mogli już tasować i rozdawać wykonane z grubego papieru karty, na których widniały symbole bambusów, pałek, monet i liczb.

Popularność kart szybko przeniosła się z Chin dalej w kierunku zachodnim, na Bliski Wschód. W świecie arabskim pojawił się nowy trend w grach karcianych, polegający na dodaniu czterech kolorów, numeracji i figur, które występują także w dzisiejszej talii kart. Początkowo odpowiednikami kolorów w kartach były monety, puchary, miecze i maczugi. Z czasem symbole ewoluowały, monety przekształciły się w czworokąty (karo), puchary w serca (kier), miecze zostały zastąpione grotami (pik) a patyk zmienił się w symbol koniczyny (trefl). Egipska talia kart w czasach Mameluków zawierała 52 karty w czterech kolorach, z dziesięcioma numerami i trzema figurami. Figurami w kartach byli: malik, czyli król; nā’ib malik oznaczający wicekróla oraz trzeci zastępca władcy, thānī nā’ib.

Kiedy w XIV wieku karty trafiły do Europy, całkowicie zmieniło się ich oblicze. Na wygląd kart wpłynęły różnice kulturowe. Zaczęły się na nich pojawiać takie symbole jak kwiaty, niedźwiedzie, króliki, sokoły, psy gończe czy dziki. W Niemczech kolory w kartach zaczęto oznaczać jako żołędzie (trefle), dzwonki (kara), serca (kiery) i wino (piki). Hiszpańskie i włoskie karty zachowały bliskowschodnie elementy z różnymi wariacjami złotych monet, mieczy, pucharów i patyków. Na kartach w Europie Wschodniej dominowały motywy zwierząt, instrumentów muzycznych, mieczy, włóczni i halabard. Jednak to francuskie wzory kart stały się obowiązującym standardem, który przetrwał do dziś. Francuski model kart łączy cztery kolory – pik, karo, trefl i kier z figurami, z których każda przedstawia postać historyczną lub mitologiczną".

No i teraz najciekawsze:

"As pik zwykle wyróżnia się wyglądem spośród innych kart. Nie bez powodu. Popularność kart sprawiła, że europejscy władcy postanowili opodatkować każdą talię. Początkowo, stempel był przybijany na opakowaniu. Później stemplowano także jedną kartę z talii, by również po zdjęciu opakowania było wiadomo, że opłata została uiszczona. W XVIII wieku najczęściej stemplowany był właśnie As pik, który otwierał talię. Do dziś As pik pozostaje pierwszą kartą w talii i często nosi na sobie informację o producencie lub jego logo".

źródło

Co oznacza, że produkcja kart do gry była ściśle kontrolowana przez władze.