W naszych podróżach po antycznym świecie poznaliśmy już pierwotne dzieje Germanów, Którzy jak się okazało, nigdy w zasadzie nie istnieli, i był to tylko termin polityczny ukuty na potrzeby bieżącej polityki Rzymu. Czy tak samo było z Galami? Wydaje mi się to wielce prawdopodobnym. Oto dlaczego.

Galowie bowiem pojawili się w dziejach około V w pne (tako rzecze Viki, więc musi to być prawda), i w zasadzie wszystko co dziś o nich wiemy to jedynie odpryski rzymskiej historiografii.

A skoro tak, to co w mitologii Sumeru robią takie stwory jak Gallu? Opisywane one są jako mające ochydny wygląd i nogi jak u osła. A wyglądać miały podobno tak, jak to przedstawiono na poniższej pieczęciW zasadzie słowo gallu oznacza w akadyjskim również chwytać i możemy wobec tego wyciągnąć wniosek, że nazwa tych demonów oznacza po prostu, że byli to zawodowi łowcy niewolników. A jeśli sięgniemy to sumeryjskich opisów to będzie jeszcze ciekawiej:

Nie znają jedzenia, nie znają napoju, nie jedzą ofiary z mąki, nie piją libacji. Nigdy nie cieszą się przyjemnościami małżeńskiego uścisku, nigdy nie mają słodkich dzieci do całowania. Wyrywają syna z kolan mężczyzny. Muszają pannę młodą do opuszczenia domu swego teścia.

Ich zadaniem było dostarczanie zmarłych w zaświaty. Nawet poważyły się na porwanie samej bogini Inanny, a na powyższej pieczęci akurat zabrały się za torturowanie jej męża. Gallu opisywane były w taki sposób, że przy nich nawet demon Pazuzu wygląda na całkiem przyjemne bóstwo opiekuńcze.

Najgroźniejszym z Gallu był ich przywódca, niejaki Asag. W zasadzie nie istnieje jego przedstawienie z epoki, ale pozostawiono nam jego opis. Tak ochydny, że sama jego obecność sprawia, że ryby gotują się w rzekach. W bitwie zawsze towarzyszy mu armia kamiennych demonów, która powstała z jego związku z samymi górami.

Asag jednak został pokonany w końcu przez Ninurtę. Jdnak aby pokonać aż tak potężnego demona niezbędna była potężna broń zwana Sharur. O tej broni też niewiele wiemy. Mity mówią tylko, że miała ona moc latania na ogromne odległości i bez przeszkód komunikowała się ze swoim posiadaczem. Zapewniała również kluczowe informacje, bez których niemożliwym byłoby pokonanie Kura, pierwotnego wężowego boga, panującego nad zaświatami. Ciekawym jest też to, że Sharur nigdy nie była przedstawiana jako jakaś buława czy miecz, a wyglądała jakoś tak: Ta ilustracja bardziej zaś przypomina scytyjską konnicę, znaną w późniejszych czasach z greckich mitów jako centaury, choć w tym przypadku mówi się raczej o uskrzydlonych lwach, co w mitologiach tłumaczone jest raczej jako gryfy. Przy czym Gryfami grecy nazywali scytyjskie plemię żyjące nad morzem pólnocnym (chyba chodzi tu o Bałtyk) żyjące z wydobycia złota (ale może chodziło tu akurat o handel bursztynem).

Wrócmy jednak do Gallu. Te demonony również trafiły do popkultury, ale wcale nie w takiej przyjemnej formie, jak próbują to opisać Uderzo i Goscinny w swoim komiksie. Z demonami Gallu bowiem w późniejszych czasach spotykali się jeszcze na pustyniach żyjący tam przodkowie Arabów. Nazywali oni te stworzenia Ghul i w przypadku spotkania z nimi wypowiadali pewną magiczną formułę: Po prostu rycz sobie dupku. My nie opuścimy naszej pustyni, ani też nie pobłądzimy na niej.

---

tagi: sumer  mitologia  galowie 

	Pioter
	18 czerwca 2023 05:53

15     1256    6 zaloguj sie by polubić