Dobra historia.
Ten niby minaret wygląda na podzwonne dla londyńskiej Tower.

siedzibę = siedziba

Dzięki. Szukałem na stronach numizmatycznych i w Banku Libanu, a tam nic ;). A trzeba było użyć google

Ale niestety opis coś niezbyt dokładny. Na banknocie nie ma budynku parlamentu, a wieża ratuszowa na rondzie przed parlamentem ;)Jak pisze wiki jest to najprawdziwszy Rolex z lat 30-tych ubiegłego wieku. Ufundował go libański emigrant z Meksyku - Michel Abeda.

Klasztoru jeszcze poszukam ;)

Nie mogą się zdecydować, czy to emigrant brazylijski czy meksykański :)
A może to jakiś nasz Retinger.
Plac Gwiazdy (Place de l'Étoile) sugeruje rewolucjonistów.

Pośrodku placu znajduje się wieża zegarowa zbudowana w 1934 roku. Był to dar od libańsko-meksykańskiego emigranta Michela Abeda. Ma zegary Rolexa z czterema tarczami i znakomitą grafiką na zewnątrz. Wieża zegarowa przetrwała wojnę domową, ponieważ została wyprowadzona z miasta. Po wojnie, przeniesiona z powrotem na plac, wieża zegarowa stała się ikoną Bejrutu.
https://www.travelhk.com/en/travel-detail-20318-scenic.html

Klasztor jest jeszcze lepszy. Z jednej strony to najstarszy kościół w najstarszym mieście na ziemi (to w końcu dzielnica Byblos), a z drugiej strony kojarzony jest wyłącznie ze świętym Charbelem, żyjącym w XIX wieku, o ktorym pisze siędziś tak:

Wyróżniał się w ascezie, pracy oraz posłuszeństwem. Jego dzień wypełniony był modlitwą, pokutą i pracą. Był całkowicie obojętny wobec dóbr materialnych i własnej woli. Wyrzekł się pieniędzy. Zwykle pościł, niewiele sypiał. Mówił tylko wtedy, gdy go pytano i odpowiadał cichym głosem. Szybko zauważono, że ma powołanie do życia w odosobnieniu. Był łagodny, pogodny, zawsze uprzejmy i zagłębiony w modlitwie. Nosił zawsze kaptur opuszczony na oczy.

Często słyszymy o Place de l'Etoile, ale niewielu zna jego pochodzenie. Miejsce to powstało w czasach francuskiego mandatu podczas budowy różnych ulic starego Bejrutu w latach dwudziestych XX wieku oraz restrukturyzacji infrastruktury śródmiejskiej i całkowitego zniszczenia starych suków [souk — suk — w krajach arabskich to zadaszony rynek/bazar z warsztatami i sklepami].

Dziś jest to jeden z ostatnich śladów z dolnym przedłużeniem [chyba chodzi o stary układ zabudowy] tego, jak wyglądała stolica Libanu przed niefortunnym programem odbudowy podjętym przez SOLIDERE.

Wtedy władze francuskie zleciły przekształcenie stolicy Bejrutu w nowoczesne miasto. W tym celu wycięto wiele pozostałości, w tym części starych suków miejskich, mury miejskie, a nawet część zamku krzyżowców, z którego pozostały tylko fundamenty. Celem tego planu było umożliwienie stworzenia nowoczesnych dróg dojazdowych. Chodziło również o przegrupowanie różnych ówczesnych libańskich administracji, wokół tego samego obszaru geograficznego, z Małym i Wielkim Serajem [Petit et Grand Sérails — Mały i Wielki Seraj/Pałac sułtana], Parlamentem, różnymi ministerstwami, a nawet gminą Bejrut.

Pierwotnie planowano 7 dróg dojazdowych [rozgałęzień], gdy doszło do niepokoju w wyniku propozycji francuskiego gubernatora Ponceta, aby uspokoić duchy, ostatecznie zachowane zostaną 2 katedry św. Eliasza grekokatolików i św. Jerzego prawosławnych. W związku z tym plac będzie miał tylko 5 odgałęzień.

Katedra św. Eliasza [St Elie], zbudowana w 1829 roku, została odnowiona w 2006 roku i ponownie otwarta w 2010 roku.
Prawosławna katedra św. Jerzego jest starsza, ponieważ została zbudowana w 1749 r. Od tego czasu w jej piwnicach otwarto muzeum, które pozwala odkryć pozostałości 3 innych kościołów, z których jeden pochodzi z 551 roku i został zniszczony przez słynne trzęsienie ziemi. Na jego miejscu od 2000 lat zbudowano 7 różnych kościołów.

W jego centrum znajduje się zegar, podarowany gminie przez rodzinę Abedów, która powróciła z Meksyku na początku XX wieku.

Stając się stolicą Wielkiego Libanu, Bejrut musiał mieć parlament. Budynek Parlamentu, inspirowany stylem wschodnim, znajduje się w zachodniej części placu. Ukończony w 1934 roku, jeszcze pod mandatem, został zaprojektowany przez Mardirosa Altouniana, również autora słynnego Zegara. Na 6500 metrach kwadratowych ma 2 piwnice, parter i 3 piętra. Odrestaurowany po raz pierwszy w 1982 r. Został również odrestaurowany pod koniec wojny domowej w 1990 r. Drugie skrzydło zostało otwarte po jego prawej stronie po stwierdzeniu, że jest teraz za małe dla parlamentarzystów — których liczba teraz osiągnąła 128 — wykonujących swoje zadania.

Wśród innych niezwykłych budynków, znajduje się budynek firmy asekuracyjnej Generali inspirowany Art Deco i zwieńczony posągiem lwa. Podobny budynek assurances Generali znajduje się w Jaffie w Izraelu.

https://libnanews.com/tourisme-liban-place-de-letoile-beyrouth/

Jest jeszcze ciekawiej:

5. Kościół maronitów
   Nazwa Kościoła pochodzi od imienia jego założyciela św. Marona, mnicha, pustelnika, kapłana i nauczyciela, cudotwórcy i uzdrowiciela, żyjącego w pod koniec IV w. po Chr. w górach Taurus nad rzeką Orontes w Syrii, na terenie patriarchatu Antiochii. Maron wykształcił wielu uczniów, którzy założyli wspólnotę mieszkającą w monastyrze Beit-Maroun. Klasztor Marona znajdował się nieopodal Hamy, w dystrykcie Hims w Syrii. Maronici uznali naukę Soboru Chalcedońskiego 451 r. i w ten sposób narazili się na prześladowania ze strony monofizytów. Ze względów politycznych przedstawiciele wspólnoty maronickiej nie uczestniczyli w obradach VI Soboru Ekumenicznego w Konstantynopolu 680/681 i dlatego początkowo nie przyjęli postanowień soborowych potępiających monoteletyzm, czyli doktrynę głoszącą, że Chrystus miał dwie natury i jedną wolę [Por. P. Siniscalco, Starożytne Kościoły Wschodnie, dz. cyt., 194]. Emigrując w góry Libanu, założyli wiele klasztorów. W 687 r. w dolinie Jbeil obrali własnego patriarchę Jana Marona, biskupa Botrys w Libanie. Jako odrębna wspólnota po raz pierwszy uznani zostali przez kalifa Marwana (744–748). W IX w. wielu maronitów pod wpływem prześladowań zbiegło na Cypr. W 1181 r. patriarcha maronicki złożył przysięgę wierności i przystąpił do unii z Rzymem.
http://dlp90.pl/index.php?kid=5&id=5514495368c7f

Czyli ten Jan Marek to chyba Jan Maron a katedra rytu maronickiego.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Maronici

Fenicjanizm to forma libańskiego nacjonalizmu, który opowiada się za kontrowersyjnym poglądem, stwierdzającym, iż naród libański nie jest etnicznie arabski. Jego zwolennicy twierdzą, że chrześcijańscy Libańczycy mają fenickie korzenie i nie są Arabami.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Fenicjanizm

Jaffa Road (róg ulicy Queen Shlomzion)/Jerusalem:
https://en.wikipedia.org/wiki/File:אריה_מכונף_על_חלק_העליון_של_הבניין_גנרלי.JPG

cały budynek:


https://en.wikipedia.org/wiki/Generali_Building

Beirut:


http://hello961.blogspot.com/2010/05/lion-twins.html


https://th.tripadvisor.com/LocationPhotoDirectLink-g294005-d324276-i127725828-Place_de_l_Etoile-Beirut.html


http://fouadhanna.com/project/assicurazioni-generali/

„Od epoki uznania supremacji głowy Kościoła, Maronici zostawali ciągle pod opieką królów Francji, a sułtan Muhammed IV nadał Ludwikowi XVI, w traktacie zawartym z Portą, tytuł protektora jedynego chrześcijan Libanu (Protecteur unique des Chrétiens du Liban), tytuł uprzednio już udzielony, bo w roku 1525, przez Solimana II-go Franciszkowi I-mu królowi Francji.”

(...)

„Wiadomo, że na wschodzie gościnności przestrzega się w wysokim stopniu, u Maronitów jednak nie jest ona jeszcze tak hojną jak u innych ludów Syrii: katolik jakiegokolwiek bądź narodu, znajdzie zawsze u nich przyjęcie jak przyjaciel, jak brat, lecz wyznawcę innej religii, z obawy zarażenia się błędami w rzeczach wiary, przyjmują z nieufnością i wielką ostrożnością. Duchowieństwo Libanu używa też, choć rzadko, ostatecznego duchownego środka, klątwy, z wielkim skutkiem; dotknięty nią zowie się u nich fra-massun, wyraz to zepsuty z francuskiego franc-maçon, a który wyobraża coś straszliwego w oczach gminu. Fra-massun jest to istota piekielna, dusza potępiona, mająca stosunki z szatanem i mogąca szkodzić tysiącznymi sposobami. Człowiek wyklęty zostaje zupełnie wyłączony z towarzystwa, drzwi wszędzie dlań zamknięte, nikt mu nic nie sprzeda. W wykonaniu obrzędów religijnych, Maronici korzystali zawsze z nieograniczonej pod tym względem swobody: oni to jedni z chrześcijan, będących pod berłem tureckim, odprawiają publiczne procesje za obrębem kościołów z krzyżem i chorągwiami, dzwony głoszą godziny nabożeństwa i modlitwy po całym Libanie.”

Antoni Muchliński — Maronici.

„Pamiętnik Religijno-Moralny”, Czasopismo ku zbudowaniu i pożytkowi tak duchownych jako i świeckich osób. (Rok XX – 1861. Seria nowa. Nr 4. Miesiąc kwiecień). Seria druga. Tom VII. Warszawa. W DRUKARNI JÓZEFA UNGRA, przy ulicy Krakowskie-Przedmieście, Nr 391. 1861, ss. 380-396. (a)

(Pisownię i słownictwo nieznacznie uwspółcześniono).

http://www.ultramontes.pl/maronici.htm

Może takie, że gdy Szwecja napadła na Polskę

" Holandia zgodziła się subsydiować Szwedów w wysokości 40 tys. florenów miesięcznie, a Anglia pozwoliła Szwedom werbować na swoim terytorium żołnierzy". 

https://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna_polsko-szwedzka_(1617%E2%80%931618)

Piekny  wpis,  Panie  Pioter,...

...  piekna  legenda,  zakonczona  brawurowym  happy-end'em...  i  bardzo  ciekawe  komentarze  !!!

W  Paryzu  poznalam  kolezanke,  ktora  mieszkala  12  lat  w  Bejrucie,  pieknie  mi  opowiadala  o  swoim  tam  cudownym  pobycie  -  mieszkaniu  i  pracy  w  latach  '87-99...  ubolewala  strasznie,  kiedy  musiala  wracac  do  Europy.  Mam  od  niej  i  po  niej  2  piekne  pamiatki  wlasnie  z  Bejrutu  -  jedna  to  dosyc  oryginalna,  zlota  bransoletka,  a  druga  to  piekna  scena  Wieczerzy  Panskiej  z  masy  perlowej,  rzecz  naprawde  wyjatkowa.  

Cieszę się, że się podobało.