Trüfelschwein Waść, krótko mówiąc. Grzebać i wygrzebać w sieci pełnej śmiecia. Ale trufle pono pod dębami ... Duży plus.
A wiadomy jest rozmiar tej polskojęzycznej, tam 'Bóg i Lud' pospołu ale ichni bóg górą. Na samym dole czapka frygyjska. Podpisano dnia 11.listopada 1852. A to czwartek był. Dzień gromowładnego. Sic czyli wiemy jaki bóg to firmuje.

Chłopaki mieszające w kotle dziejów niezłą nawiją dysponowali.

Wyczucie taktu i dnia.

A spolegliwy docent zapisuje:

The Armistice that ended the fighting in western Europe of the First World War took effect at 11 a.m. Paris time on November 11, 1918, "the eleventh hour of the eleventh day of the eleventh month".

Jesteśmy w domu wariata czy orzeł wykonuje lot nad kukułczym gniazdem?

Chronometry i Madame H. ten nasz hasz powszedni, jak powiada RD...

Obligacja związana z działającymi na emigracji (brak państwa polskiego) rewolucjonistami polskimi. Pozostałych podpisów szukałbym wśród działaczy Towarzystwa Demokratycznego Polskiego, a właściwiej rewolucyjnej odnogi tego towarzystwa. Aby rozkminić tego bonda trzeba by się zagłębić w takie linki:

Wojciech Darasz

Bolesław Limanowski "Szermierze wolności"

Centralny Komitet Demokracji Europejskiej

Towarzystwo Demokratyczne Polskie

Gromady Ludu Polskiego

być może pokłosiem tej działalności był utworzony w Królestwie Polskim

Komitet Centralny Narodowy Być może.

Tak czy siak większość dróg dla tej obligacji prowadzi do Londynu (śmierć Darasza) i związanej z Londynem rewolucyjnej emigracji polskiej. Ciekawe w tej obligacji jest przeliczenie jej na walutę austriacką, włoską i francuską. Ciekawe jest też pytanie czy 5-cio procentowe dyskonto bonda to na tamte czasy dużo czy też mało?

Pozdrawiam

Nie ma austracjkiej waluty, a pruska (1 talar i 20 srebrnych groszy). Linki przeglądałem, ale wikipedia jest uboga w tym zakresie. Jedyna nadzieja, że we wspomnieniach któryś z rewolucjinistów coś sypnął.

Drugi podpis należał do Leona Zienkowicza krytyka literackiego, współautora i wydawcy np. takich dzieł, w których słowa samego Boga przekazywał by mobilizować ducha w narodzie…(wydanych w drukarni wiary nadziei i miłości):

…..I dlaczegoż w naszej Polsce tak nie jest? Dla czego gdzie indziej wolność, oświata i dostatek, a u nas niewola, ciemnota i nędza?

Zienkowicz był  członkiem władz Stowarzyszenia Ludu Polskiego, na emigracji w Komitecie Narodowym Polski i  Towarzystwa Demokratycznego Polski  (1852–55 w jego Centralizacji).

Oni tak zawsze w tych rewolucjach o tej ciemnocie, niewoli i nędzy.......

Dziękuję za uzupełnienie notki

trzeci sygnatariusz to Antonii Żabicki

właśnie znalazłam wyjasniajacy tekst dotyczący londyńskich obligacji....na powstanie styczniowe

LONDYŃSKA OBLIGACJA POŻYCZKOWA

        Komitet Centralny Polski wspólnie z Komitetem Centralnym Europejskim wydał w 1853 r. obligację w formie „niby-banknotu” celem zdobycia funduszów na działalność wyzwoleńczą Polski o czym świadczy napis „SKARB WYZWOLONEJ POLSKI”. Wyemitowano nominały 10, 25,50 i 100 złotych polskich.

        Obligacja prezentowana, 10 złotych polskich w moim zbiorze pochodzi również ze zbioru Ludwika Gocela. W narożach umieszczono równowartość w obcych walutach: u góry: 5 szylingów angielskich i 6,25 franka francuskiego, u dołu: 6,25 franka włoskiego oraz 1 talar 20 srebrnych groszy pruskich Podpisy: po lewej: Giovanniego Mazziniego (1805-1972), rewolucjonisty włoskiego, organizatora tajnego związku karbonariuszy, po prawej: działaczy politycznych Towarzystwa Demokratycznego Polskiego: Stanisława Worcela (1799-1857), Leona Zienkowicza (1808-1870), i Antoniego Żabickiego (1818-1889), byłego kapitana Legionu Polskiego na Węgrzech. Obligację wydrukowano na cienkim różowym papierze o wymiarach 115x162 mm. U dołu ręcznie wypisywano numer obligacji.

        Środki uzyskane z emisji tej obligacji posłużyły wspieraniu działań powstańczych w Polsce w 1863 r.

to prawda, to podsumowanie jest z uproszczonego współczesnego punktu widzenia,

myślę, ze to nie miało być 10 lat...tylko, że wydarzenia po wiośnie ludów mogły spowolnić kolejne wybuchy wolności, równości i braterstwa, no może i nie wypaliło, bo sie zawaliło, jak Pan to ujął ;)

Jest znacznie gorzej.

Dla Węgrów Kossuth stał się bohaterem narodowym jeszcze za panowania Franciszka Józefa, który sam kazał sprowadzić jego prochy z Turynu i brał udział w ich uroczystym ponownym pochówku w Budapeszcie.

Wygląda na to, że powstanie tego "papierka" ma jednak pewien zwiazek z Turcją. W roku 1852, zwłaszcza jesienią, było już jasne, że lada moment wybuchnie wojna rosyjsko - turecka, do której przystąpią po obu stronach poważni "sojusznicy". W lutym 1853 r. car skierował do Turcji ultimatum, żądające przekazania prawosławnym pod opiekę wszystkich miejsc świętych w Palestynie i zapowiadające objęcie carską opieką wszystkich prawosławnych poddanych sułtana. Ostro grał Mikołaj I...

Tymczasem w węgierskiej biografii Worcella (w tamtejszej Wiki) jest informacja, że Kossuth i Worcell we wczesnych latach 50-tych XIX w. nie tracili nadziei na rozpalenie europejskiej rewolucji, mimo upadku Wiosny Ludów. Miało się to odbywać poprzez organizowanie lokalnych spisków i powstań w różnych miejscach Europy Wschodniej, w powiązaniu z rewolucjami socjalnymi. Kossuth planował tworzenie legionów węgierskich i polskich (sic!) w Turcji, Anglii, Francji i Piemoncie. Prawdopodobnie m. in. na ten cel były przeznaczone obligacje, choć liczono pewnie na bezpośredni udział Austrii przeciw Rosji, co ułatwiło by dywersję na tyłach... Ale tu się drogi panów rewolucjonistów rozeszły (czyli to, co miało im sprzyjać - wojna krymska - poróżniło ich!), bo Worcell wg węgierskiej Wiki nie miał zaufania do Napoleona III i lorda Palmerstona, więc Kossuth zwrócił się do Mierosławskiego (sic!).

Ciekawe, że car Mikołaj I planując swoje działania, zakładał neutralność Austrii w wojnie krymskiej, a Kossuth chciał podczas jej zaangażowania w Turcji podejmować kolejną próbę powstania węgierskiego. I okazał się lepiej poinformowany, bo Austria wysłała wojsko na zajętą przez Rosję Wołoszczyznę, ale do koalicji antyrosyjskiej nie przystąpiła (ponoć powstrzymana przez Prusy, które nie chciały wzmacniać Anglii i Francji, ale być może "ktoś zyczliwy" ostrzegł przed planowanym działaniem na tyłach frontu).

I jeszcze stosowny cytat po węgiersku: Az 1850-es évek elején Worcell és Kossuth úgy ítélték meg, hogy a forradalom ügye nincs még veszve, fel kell rázni Kelet-Európát a fásultságából. Worcell a szocialista forradalom híve lett. Kossuth annyit ismert el ebből, hogy a függetlenség visszaszerzése után a szociális ügyeket is orvosolni kell. Mazzinihez hasonlóan konspirációval, kisebb helyi összeesküvések szervezésével, felkelések kirobbantásával kívánták felszítani a forradalom lángját. Az 1853-1856 között zajló krími háború idején azonban szembekerültek egymással. Kossuth magyar és lengyel légiók szervezését javasolta Törökország, Anglia, Franciaország és Piemont oldalán. Worcell és általában a lengyelek nem bíztak III. Napoleonban és Palmerston angol miniszterelnökben. Félelmük beigazolódott, Oroszország legyőzése után nem nyújtottak segítséget a lengyeleknek, mivel az osztrákok is az ő oldalukra álltak. Kossuth a politikai vita ellenére nem tagadta meg barátságukat, de ezt követően Ludwik Mieroslawski felé fordult.

Oraz efekt pracy nad nim tłumacza gugla: We wczesnych latach pięćdziesiątych XX wieku Worcell i Kossuth uważali, że przyczyna rewolucji nie została jeszcze utracona, aby wyrwać Europę Wschodnią z ciemności. Worcell stał się zwolennikiem rewolucji socjalistycznej . Kossuth wie tak dużo, że po odzyskaniu niepodległości, sprawy społeczne muszą zostać naprawione. Podobnie jak Mazzini, chcieli oni rozpalić rewolucję rewolucji przez spisek, organizację mniejszych lokalnych spisków i wybuch powstań. Jednak podczas wojny krymskiej między 1853 a 1856 r. Stawili czoła sobie nawzajem. Kossuth zasugerował organizację legionów węgierskich i polskich w Turcji , Anglii, Francji i Piemoncie . Worcell i Polacy generalnie nie mieli zaufania do III. Napoleon i Palmerston, angielski premier. Ich obawy były uzasadnione, a po klęsce Rosji nie pomogły Polakom, bo Austriacy byli po ich stronie. Kossuth, pomimo debaty politycznej, nie zaprzeczył ich przyjaźni, ale później zwrócił się do Ludwika Mierosławskiego .

Dziękuję. Jednak coś dobrze przeczuwałem powiązania z Kossuthem. Po tych papierkach widać, że planowane było wykorzystanie Węgrów i Polaków jako dywersji w wojnie krymskiej.

To są niby tylko poszlaki, ale zdaje się, że w tej dziedzinie cały proces jest poszlakowy.

Rzadko zaglądam do węgierskiej wersji Wiki, ale tu w związku z datą i podpisami na papierku, sprawdziłam, co o Worcellu piszą w tym języku, skoro już się pojawił z lewej strony. I wygląda, że bingo. Tylko potrzeba więcej konkretów, pewnie przez biografię Kossutha.

PR.Thaler

Proszę nie wierzyć we wszystko, co wyrzuci google. W Austrii obiegały zupełnie inne talary niż w Prusach i dzieliły się w tym czasie na krajcary, a nie na srebrne grosze.

To jakie pieniądze miał na myśli projektant/drukarz/wystawca obligacji przeliczając jego wartość w prawym dolnym rogu na Tr-Thaler? A może to nie było żadne przeliczenie. Cała inskrypcja wygląda tak:

"Pr. Thaler  1.20 stbgr"  (zamiast "stb" być może jest "słb")I

Inskrypcje w pozostałych rogach są nie mniej ciekawe:

lewygórny róg - "20  58 od" (zamiast "20" może być też "£0")

prawy górny róg - "Francs 6 cent. 25"

lewy dolny róg - "Franchi 6 cent. 25"

O ile w przypadku prawego górnego rogu i lewego dolnego rogu to są te same kwoty ale w różnych językach o tyle boki po drugiej przekątnej są dla mnie zagadką. Na jaką walutę przeliczono w nich kwotę 10 złotych obligacji?

No cóż zalinkowana notka wyjaśnia przeliczenie obligacji.

Setki niestety nie potrafię na szybko znaleźć

A mówią że PFN będzie tłumaczyć historię Polski (prawdziwą historię Polski) na angielski. Nie ma potrzeby. Ta historia w języku angielskim została już dawno napisana. Może należałoby ją najpierw przetłumaczyć na język polski aby było się do czego odnieść ;) to tak na marginesie.

Ciekawa pozycja.

Nie chodziło o sprawy dynastyczne. Wszystkie dynastie w ówczesnej Europie (poza turecką) to dynastie niemieckie (nawet w Anglii i Rosji). W nowotworzonych krajach jako panujących również powoływano Niemców (Rumunia, Bułgaria, Kreta, Grecja, Serbia), niezależnie od tego, komu powstanie takigo państwa było na rękę. Nawet kursował taki żart, że głównym towarem eksportowym Niemiec w XIX wieku byli książęta.

A mnie jednak ten "pruski" Thaler nie przekonuje.

CIekawe podejście. Jesli by przyjąć maksymalnie po 1000 szt każdego nominalu, wychodziloby, że rewolucjonisci spodziewali się zebrać przez obligacje około 200.000 złotych, co daje (najprościej przeliczyć na fanki, bo te były w systemie dziesietnym) 1.200.000 Franków. Złota monetą 20 Franków z tego czasu to 2 dukaty, czyli 6,47 g złota próby 0.900. Daje to w przyblizeniu 400 kg złota. Jak pamiętamy na cele powstania listopadowego poszło w przybliżeniu 500 kg złota, więc suma jest podobna.

Ile jednak faktycznie tych obligacji sprzedano nie wiemy. Obligacje i banknoty Kossutha są znane wyłącznie w stanie czystym, czyli to pozostałość z tego, czym nie był nikt zainteresowany. 

Bardziej jednak spodziewałabym się w tym przypadku sprzedaży obligacji na poziomie max 500 szt, a 100 zlotowych w ilości około 100 szt. Daje to około 50.000 złotych, a więc i około 100 kg złota zebranego przez rewolucjonistów.

To są chyba jednak rewolucyjne obligacje

Les Hauts Conspirateurs politiques de 1852 dévoilés, révélations curieuses et inédites, par M. Jacques Broglio - 1852:
"(...) Wreszcie włoski Komitet, przebywający w Londynie, chcący zaciągnąć pożyczkę w wysokości dziesięciu milionów, na którą Centralny Komitet Europejski wydał w dniu 27 listopada 1850 r, specjalną zgodę, w wyniku decyzji Alberta Darasz, Arnolda Ruge, Ledru-Rollin, Josepha Mazzini (...)".

Historya Towarzystw Tajnych
Dzieje Wolnomularstwa
(Masoni)
1894 (wyd.2)

"(...) Zaprowadzenie jedności włoskiej pod panowaniem monarchii piemonckiej było wynikiem różnych działań skupiających się pod kierunkiem naczelnego przywódcy tajnych towarzystw Palmerstona. Nie odbyło się ono jednak bez walk i rywalizacyj wzajemnych, które zdają się nieraz przerywać bieg wypadków i na inne tory wprowadzać badających je, jeżeli ci nie znają tajemnic tajnych towarzystw. Głównymi aktorami tego dramatu oprócz Palmerstona byli: Mazzini, Cavour i Napoleon. Za prawdziwego twórcę jedności włoskiej, uważanym bywa Cavour. On to dostarczał Garibaldiemu pieniędzy i zachęcał go do działania. Oto jak się w tej materyi wyraża pismo: "Deutsche Rundschau" z października 1882 r. "Nie należy wywoływać zagranicą przypuszczenia, że do dojścia do skutku jedności włoskiej potrzeba było takiej nicości intelektualnej, jaką jest Garibaldi. Wtajemniczeni wiedzą dobrze, że rewolucya w Sycylii była dziełem Cavoura, którego emisaryusze wojskowi przebrani za kramarzy, przebiegali wyspę przekupując osoby najwięcej wpływowe. Jenerał dowodzący flotą i wojskiem w Palermie był przekupiony; ten co dowodził w Neapolu, dostał dla siebie samego dwa miliony".
Cavour, spadkobierca pragnień karbonarów arystokratów W. Wenty, chciał zjednoczenia pod panowaniem domu Sabaudzkiego monarchiczno-konstytucyjnego. Mazzini dążył do ziszczenia planu Młodych Włoch: chciał widzieć Włochy zjednoczone, republikańskie, demokratyczne. Była to także potęga, z którą się i Cavour i Napoleon rachować musieli. Stawiał on często przeszkody planom Palmerstona, Cavoura i Napoleona dążeniami do wywołania ruchów republikańskich, miejscowych. Główną bronią jego były zabójstwa i napady zbrojne. Siły, któremi Mazzini rozporządzał były znaczne. W Londynie były dwa czynne komitety: jeden komitet centralny europejski pod kierunkiem samego Mazziniego zostający, drugi zwany komuną rewolucyjną, którego Feliks Pyat był przewódcą.
Trzeci komitet istniał w Jersey, czwarty w Brukselli, piąty w Genewie, do której schronił się Eugeniusz Sue. Komitety te zostawały w ciągłych stosunkach z rozmaitemi komitetami tajnemi istniejącemi we Francyi. Najgłówniejszym była Liga południowo-wschodnia zorganizowana przez Alfonsa Gent w r. 1849, rozgałęziona od Marsylii do Chalon w całej dolinie Saony i Rodanu. Prace Mazziniego nie ograniczały się na dążeniu do usamowolnienia Włoch. W r. 1858 utworzył on w Londynie komitet rewolucyjny powszechny, w skład którego wchodzili: Garibaldi, Herzen, Bakunin, Kossuth, Tuerr i Klapka, celem którego było wywołanie powstania, któreby jednocześnie wybuchło w Polsce, Węgrzech, prowincyach naddunajskich, i doprowadziło do ustanowienia powszechnej rzeczypospolitej demokratycznej. Napoleon III przejęty ideami rewolucyjnemi Saint-Simonistów, któremi go od dzieciństwa karmiono, przejęty niechęcią do Austryi i pamiętający o przysięgach złożonych karbonarom, wahał się między przeszłością a ideami konserwatywnemi, które mu posłużyły do owładnięcia tronu i pragnieniem utrzymania go w przyszłości. (...)".