Jak swego czasu powiedział Mohandas Ghandi Nie ma nic bardziej kosztownego niż sprawianie wrażenia człowieka ubogiego. Nie był on wcale pierwszym tego typu człowiekiem, który do perfekcji opanował robienie wrażenia człowieka ubogiego.

Jednego z takich ludzi znajdujemy bowiem w Historii Franków biskupa Grzegorza z Tours. Ten akurat udawał pustelnika, a w rzeczywistości był agentem wpływu Longobardów.

Otóż żył w tym czasie koło miasta Nicei pustelnik imieniem Hospicjusz, który bardzo się umartwiał. Owijał on żelaznymi łańcuchami swe gołe ciało i wdziewał na to włosiennicę. Nie jadł nic innego, jak tylko suchy chleb i nieco daktyli, w dniach Wielkiego Postu żywił się zaś korzeniami ziół egipskich, którymi karmią się pustelnicy, a które mu przynosili kupcy. Najpierw tedy wypijał wywar, w którym się gotowały a potem zjadał same korzenie.

Jak więc widzimy do sprawienia wrażenia biednego pustelnika niezbędne mu były (w Nicei) dostawy ziół egipskich, a co jeszcze ciekawsze - codzienne dostawy daktyli, w które zaopatrywali go kupcy. Pewnie też za ich pośrednictwem otrzymywał różne zadania do wykonania. Jednym z takich zadań, które Hospicjusz otrzymał było doprowadzenie do paniki w szeregach Franków. Przynajmniej tak to wygląda z dzisiejszej perspektywy, bowiem współcześni Hospicjuszowi podziwiali jego dar prozepowiadania przyszłości:

Pewnego razu bowiem z natchnienia Ducha Świętego przepowiedział on najście Longobardów na Galię w ten sposób: "Longobardowie", mówił, „przyjdą do Galii i zburzą siedem miast dlatego, że złośliwość ich wzrosła przed obliczem Pana, ponieważ nie ma nikogo, kto by Go uznawał, nie ma nikogo, kto by dobrze czyniP4, przez co można by uśmierzyć gniew Boży. Cały lud bowiem jest niewierny, skłonny do krzywoprzysięstw, oddany kradzieżom, skory do zabójstw, z których przenigdy nie wyrasta żaden owoc sprawiedliwości. Nie daje on dziesięcin, nie żywi ubogich, nie przyodziewa nagich, nie przyjmuje w dom podróżnych, nie karmi ich dostatecznie do syta. Dlatego przyjdzie ta klęska na ten lud. Teraz zaś mówię wam: Zbierzcie wszystek wasz dobytek w obrębie miejskich murów, aby go Longobardowie nie zagrabili, a sami brońcie się w najbardziej umocnionych miejscach" . Na te słowa wszyscy się zatrwożyli, pożegnali się z nim i wielce zdumieni powrócili do swoich domów. Do mnichów powiedział następnie: "Odejdźcie i wy z tego miejsca, zabierając z sobą to, co macie. Oto bowiem zbliża się lud, o którym już wspomniałem''. Lecz gdy oni wołali: "Nie opuścimy cię, najświętszy ojcze", on powiedział: „Nie lękajcie się o mnie. Jest wszak rzeczą pewną, że przyprawią mnie o cierpienie, lecz nie przyprawią mnie o śmierć" .

W zasadzie miał rację. Szkoda przecież pozbywać się aż tak dobrego agenta wpływu, jakim był udający egipskiego pustelnika w Nicei Hospicjusz. I oczywiście nic specjalnego mu się nie stało, bowiem został tylko trochę poturbowany przez zdobywających Niceę Longobardów.

Gdy następnie mnisi odeszli, nadciągnął ów lud, spustoszył wszystko, co po drodze napotkał i doszedł do miejsca, gdzie święty Boży wiódł pustelnicze życie. On pokazał się im wszakże przez okno w wieży. Oni obstąpili wieżę, nie mogli znaleźć wejścia, przez które mogliby się dostać do niego Wtedy dwaj z nich weszli na dach i odkryli go, a widząc człowieka opasanego łańcuchami i obleczonego w włosiennicę, mówili: „To jest złoczyńca, dokonał zabójstwa, dlatego trzyma się go spętanego tymi okowami". Zawołali też dumacza i wypytywali co on złego uczynił, że musi cierpieć takie męki. On wyznał atoli, że jest zabójcą i wszelkiego przestępstwa winien. Wtedy jeden z nich wyciągnął miecz, aby go w głowę uderzyć, lecz gdy się mierzył; prawica jego znieruchomiała i nie mógł jej ku sobie cofnąć. Wtedy wypuścił miecz i padł na ziemię. Gdy jego towarzysze to zobaczyli, podnieśli wielki krzyk, blagając świętego, aby im łaskawie wskazał, co mają czynić. On zaś na to nakreślił znak zbawienia i rękę uzdrowił. Człowiek ten wyrzekł się na tym samym miejscu spraw tego świata, kazał sobie ostrzyc głowę i uchodzi teraz za bardw gorliwego zakonnika. Dwaj dowódcy, którzy posłuchali słów świętego, cało wrócili do ojczyzny, ci zaś, którzy wzgardzili jego nakazem, nędznie zginęli w tej krainie, wielu z nich natomiast opętanych przez złego ducha wołało: „Dlaczego nas tak dręczysz i trapisz, święty i pobożny człowieku?" Wtedy on kładł na nich rękę i oczyszczał ich.

Jak więc widzimy z tego niewielkiego fragmentu Historii Franków Hospicjusz, który po swojej śmierci został uznany za świętego Kościoła, współpracował z Longobardami przeciwko Frankom. To oczywiście jego działalność polityczna, a nie droga wiodąca do świętości, której wcale nie musimy rozumieć. I tylko pewien bardzo drobny wycinek jego życia.

Ja chciałbym tylko zwrócić uwagę na fakt, że koszty finansowe udawania ubóstwa są dosyć wysokie. I że lepiej od takich ludzi trzymać się z daleka, bowiem zazwyczaj nie okażą się oni wcale świętymi.

---

tagi: średniowiecze  frankowie  kronika  longobardowie 

	Pioter
	7 listopada 2024 05:19

15     1105    9 zaloguj sie by polubić