W zasadzie to chyba nie ma takiej osoby, która nie wie, na czym polega zjawisko szklanego sufitu. Tak dzieje się w przypadku, gdy komuś spoza uprzywilejowanej grupy, zaczyna się zbyt dobrze powodzić w interesach. Niebawem dany szczęśliwiec dowiaduje się również, że wraz ze szczęściem w interesach przychodzą różnego rodzaju smutni panowie, których zadaniem jest takie uprzykrzanie życia delikwentowi, aż ten sam zrezygnuje i zajmie się czymś bardziej przystającym do jego sytuacji społecznej.

Gdyby komuś wydawało się, że jest to stosunkowo nowe zjawisko, to może się nieźle zdziwić czytając np Żywot Apolloniusza z Tyany. Tam bowiem opisana została taka sytuacja, która zdarzyła się jednemu z uczniów Apolloniusza.

W tym czasie pewien młody Lacedemończyk został oskarżony przez swoich raodaków o łamanie praw ojczystych, a był to potomek Kalikratydesa dowodzącego flotą pod Arginuzami. Rozmiłowany w morsckich podróżach nie interesował się polityką, tylko połynął do Kartaginy i na Sycylię, by tam budować statki. Kiedy Apolloniusz usłyszał, że wytoczono mu z tego powodu proces sądowy, uznał za rzecz straszną patrzeć obojętnie, jak owego młodego człowieka pozywa się do sądu, rzekł więc do niego: "Mój drogi, dlaczego chodzisz taki przygnębiony i zamyślony?" "Szykuje mi się proces, usłyszał, ponieważ zajmujęsię budową statków, a nie uczestniczęw życiu publicznym". "Czy tów ojciec i dziad zajmowali się budową statków?" - chciał wiedzieć apolloniusz. "W żadnym wypadku, odparł młodzieniec. Byli gimnazjarchami, eforami i innymi urzędnikami. Mój zaś przodek Kalikatydes dowodził flotą". "Czyśbyś mówił o tym, który walczył pod Arginuzami?" pytał Apolloniusz. "Tak, o nim, usłyszał. On tam zginął w bitwie morskiej". "A więc śmierć twojego przodka nie zraziła cię do morza?" "Na Zeusa, wszak nie żegluję po to, by walczyć na morzu". [...]

Po dłuższej rozmowie Apolloniusz przekonał młodzieńca, że lepiej jendak dla niego będzie, żeby zmienił zajęcie, które dawało mu odpowiednie zyski i radość z życia. "Jeśli pominę inne argumenty, to należy pamiętać, że sława Sparty, kiedy władała na lądzie, sięgała aż do nieba, kiedy zaś ujawniła ona swe morskie ambicje, pogrążyła się w upadku nie tylko na morzu, ale i na lądzie" Wywodami tymi dprowadził owego młodego człowieka do tego, że płakał spuściwszy głowę, gdyż tyle usłyszał o swoim wiarołomstwie wobec przodków, dalej zaś sprzedał statki, z ktorych żył dotychczas. Apolloniusz widząc, że zaszła w nim przemiana i że cieszy się teraz z życia na lądzie, zaprowadził go do eforów i wyjednał mu darowanie winy.

Oczywiście wierzę całkowicie w słowa Filostratosa, że samą tylko dyskusją o dawnej chwale Sparty, Apolloniusz doprowadził do całkowitego podporządkowania się młodzieńca niewydanemu nawet jeszcze wyrokowi przez spartański sąd. I w żaden sposób nie było to nijak powiązane z jego karierą urzędniczą w Sparcie, którą miał po zamknięciu tego otwartego postępowania sądowego ponownie dla siebie otwartą. W tekście brak jakichkolwiek danych o tym, kto od owego młodzieńca odkupił jego flotę handlową, ale spodziewałbym się, że był to jakiś podstawiony przez Apolloniusza człowiek.

No cóż, jak widać z powyższego przykładu nawet w Imperium Rzymskim w II wieku naszej ery nie każda kariera stała otworem jego nawet bogatymi mieszkańcami.

---

tagi: rzym  antyk  sparta  apolloniusz 

	Pioter
	14 kwietnia 2024 15:24

6     1083    8 zaloguj sie by polubić