No, ale to znaczy, że te dokumenty gdzieś są, może nawet w Krakowie, ale nie ma pozwolenia na ich publikację. Jeden więc przepisuje od drugiego i trwa ten wesoły oberek już 200 lat z okładem. 

Tak. Prawdopodobnie Konradowi Salickiemu. W grę wchodziła utrata praw do korony cesarskiej i Burgundia

Tym szpiegiem/zakonnikiem mógł być Anastazy Korsunianin (Chersonez Taurydzki) który pomógł Włodzimierzowi księciu kijowskiemu zdobyć to miasto , przyjąć chrzest i ożenić się z siostrą Bazylego II, Anną. Po zdobyciu Kijowa przez Bolesława Chrobrego przeniósł się do Polski. Być może stautoteka lednicka nie była darem Ottona.

https://lednicamuzeum.pl/strona,stauroteka.html

Widocznie Niemcy ustalili, że Polska ma się nie rozwijać poza  wytycznone sztywno ramy i odcięto wszystko co może taki rozwój ułatwiać. Także wszelkie historyczne związki. Dzięki temu nikt o tych sprawach nie wie i nikt nie szuka powiązań w świecie. A jeśli jakiś polityk coś wie i działa w tym kierunku to jest nierozumiany przez społeczeństwo i łatwo takie działania obrócić przeciw niemu. Państwo jednorodne i zamknięte nie ma szansy na nic. O tym jak dobrze Niemcy tego pilnują świadczy nasza obecna sytuacja. Władza po 89r. zamknęła nam czasoprzestrzeń w 100 ostatnich latach i tak się bawimy w tej ciasnej piaskownicy.

Jakoś nie pamiętam tego z lektury Thietmara, ale może nie zwróciłem uwagi. Ciekawe jednak, że nikt z historyków nie poszedł tym tropem.

Wnioski są bardzo proste - z podsumowania :

"Istniejące analizy źródeł pisanych ujawniły, że powiązania między Polską a Bizancjum były jedynie sporadyczne. Archeologia i historia sztuki nie wydają się zmieniać tego obrazu. Chociaż od początku swojej historii Polska była sąsiadem ruskich prowincji, które należały do ​​sfery tradycji bizantyjskiej, trudno tu mówić o jakimkolwiek bezpośrednim wpływie sztuki Cesarstwa Bizantyjskiego. Tylko niewielka liczba dzieł sztuki bizantyjskiej przetrwała w polskich zbiorach sztuki do dziś."

Temat zamknięty i zakopany.

Właśnie. Wszystko wiedzą, nic nie widzą.

I "Bogurodzica" podobno jest bizantyjskawa. Janion tak twierdzi, może z przekory. 

Tia, wiadomo.

Ten artykuł https://historia.org.pl/2018/03/26/czy-boleslaw-chrobry-otrzymal-korone-krolewska-z-bizancjum/ inni historycy skwitowali klasycznym stwierdzeniem, że nie ma bezpośrednich dowodów, ani tekstów potwierdzających.

Może coś bylo w zbiorach Biblioteki Raczyńskich, bo u nas trochę w drugą strone to szło no ale one spłonęły w 45'.

A ktoś z Polski starał się przejrzeć bizantyjskie dokumenty z tamtego ojresu, w tym takżecWeneckie i Rzymskie? Retororycznie pytam.

Czyli są i tacy, którzy widzą i próbują przebić się z wiedzą do mainstrimu. I zderzają się z murem.

Skoro nie przeglądali nawet flamandzkich ... https://pioter.szkolanawigatorow.pl/biskup-leodium-ewraker

Interesujący nas fragment tekstu pochodzi z artykułu Oskara Haleckiego "La Pologne et la Empire Byzantin" i brzmi:

Pod koniec swojej kroniki, tak cennej dla historii Polski, Thietmar, biskup Mersebourga, opowiada nam o zdobyciu Kijowa przez Bolesława I Walecznego w 1018 r. Po rozmowie o ambasadzie, którą następnie wysłał do cesarza Henryk II – kronikarz niemiecki dodaje: Ad Greciam qaoque sibi proximam nimcAos misii, qui eiusdem imperatori bona, si vellet fidelis amicus haberi, promitterent; sin aütein, hostem jirmissimwn ac inoincibilem fieri intimarent.

Ten lakoniczny tekst inaugurujący historię stosunków polsko-bizantyjskich od zawsze działał na wyobraźnię badaczy; ale przez długi czas nadawali mu jedynie anegdotyczne lub co najwyżej symboliczne znaczenie. Wbrew przekazowi przekazywanemu cesarzowi Zachodu, wyzwanie skierowane jednocześnie do cesarza Wschodu, jakim był wówczas wielki zdobywca Bułgarów Bazyli II, wpisane w tym samym roku 1018 w Achrida, mogło wydawać się w istocie dość próżne stwierdzenie. Stało się to dopiero z okazji dziewiątej rocznicy koronacji i śmierci św Bolesława, że ​​pan Stanisław Zakrzewski wykazał, że informacje Thietmara nie były wcale pozbawione bardzo realnego znaczenia politycznego.

Nie zapominajmy, że Bolesław w kontaktach z książętami kijowskimi został przywódcą Pieczyngów, których koczownicze hordy opanowały wówczas stepy nad Morzem Czarnym i którzy z kolei byli sprzymierzeni z Bułgarami, głównymi przeciwnikami Kijowa. Bazylia. I wiemy, że w czasach „bizantyjskiego Tepope” , tak wspaniale odtworzonego przez Gustave’a Sclilumbergera, najazdy Pieczyngów na Półwysep Bałkański nie pozostawały bez poważnego niepokoju Konstantynopola. Natomiast pan Zakrzewski znalazł wskazówki, które pozwalają sądzić, że wśród najemników, których Bazyli zebrał pod koniec swojej wyprawy do Włoch, byli wówczas także Polacy. Książę – a wkrótce król – Polski, stając się, jak się wydawało, następcą wielkich książąt kijowskich rasy normańskiej, którzy tak często zagrażali poprzednikom cesarza, mógł w rzeczywistości stać się zarówno przyjacielem, jak i wrogiem równie cenionym . A jeśli Grecja nie była tak blisko ziem Bolesława, jak sądził ThieLmar, to odległość, jaka dzieliła oba kraje, nie przeszkodziła mnichom bizantyjskim przedostać się aż do Polski.

Rzeczywiście prawdą jest, że ten pierwszy kontakt z 1018 r. nie miał dalszych następstw. Można to jednak wytłumaczyć faktem, że okupacja Kijowa przez Polaków miała wówczas charakter całkowicie tymczasowy. Bowiem – i taki jest zasadniczy wniosek, jaki wypływa z tego wydarzenia – w XI wieku, jak i w czasach późniejszych, Polska stykała się z Bizancjum jedynie poprzez swoją politykę ruską, za każdym razem, gdy jej dominacja lub przynajmniej wpływy rozciągały się na te tereny. gdzie wpływy bizantyjskie pozostawiły trwały ślad od poprzedniego stulecia.

Wpływ ten był szczególnie widoczny na tym obszarze kościelny i stał się bardziej wyraźny po ostatecznym zerwaniu z Rzymem w 1054 r. To za pośrednictwem Bizancjum także Kościół ruski dał się wciągnąć w schizmę; To właśnie w stronę Bizancjum udawała się za każdym razem, gdy pojawiała się dla niej kwestia zbliżenia z Orientem. A ponieważ zbliżenie to dokonywało się zwykle za pośrednictwem Polski, tak polityka religijna Bizancjum, nierozerwalnie związana z jego polityką ogólną, dotykała wielokrotnie, choćby pośrednio i nieświadomie, interesów i trosk tego kraju.

Kilka znaczących przykładów widzieliśmy gdzie indziej i dlatego nie mamy zamiaru do nich tutaj wracać. Z tego samego powodu skupimy się jedynie pokrótce na pierwszym dokumencie, który świadczy o bezpośrednich stosunkach Polski z Bizancjum. Dokument ten, wielokrotnie reprodukowany i komentowany, to list, który Kazimierz Wielki skierował w roku 1370 pod koniec swego panowania do Filotei, patriarchy Konstantynopola . Dość w tym względzie przypomnieć, że ostatni z Piastów, przyłączywszy do swego królestwa znaczną część ziem ruskich, mógł zatem mieć w swoim słynnym przesłaniu tytuł był zatem zobowiązany wziąć pod uwagę kościelne powiązania między swoimi nowymi prowincjami a światem bizantyjskim. Wykazaliśmy , że jego negocjacje z patriarchą miały ścisły związek z rywalizacją pomiędzy tym ostatnim a Kurią rzymską, która dała się odczuć w całej Europie Wschodniej po przejściu cesarza greckiego na katolicyzm.

Jednak nawet niezależnie od sytuacji religijnej chrześcijaństwa Kazimierz Wielki, którego teść przebywał na dworze bizantyjskim w 1355 r., z okazji pielgrzymki pływając po Ziemi Świętej , losami Konstantynopola musiał interesować się także z innego punktu widzenia. Wszystkim projektom krucjat przeciwko Turkom, tak gorąco dyskutowanych w jego czasach, przypisywano rolę pierwszego rzędu. jego bratanek, Ludwik Węgierski, który miał być jego następcą w Polsce; i pewnego razu, w roku 1364, właśnie w stolicy Kazimierza, Krakowie, odbył się międzynarodowy kongres, na którym Piotr de Lusignan, król Cypru, osobiście ujawnił swoje szczególnie śmiałe plany krucjatowe .

Widzimy zatem, że od tego momentu pojawia się drugi problem, który stworzył powiązanie między polityką Polski i Bizancjum, ale objawia się jednocześnie skrajną trudnością wspólnego działania przeciwko niewiernym. Ten ostatni zagrażał co prawda obu państwom, pomimo różnicy w ich położeniu geograficznym; podczas gdy dla Bizancjum niebezpieczeństwo przyszło ze strony Turków osmańskich, Polska musiała bronić swoich wschodnich granic przed Tatarami. I sama Stolica Apostolska uznała, że ​​walka z tą ostatnią, walka, która od czasu aneksji prowincji nadreńskich stała się niemal nieustanna, zwalniała Polskę od udziału w jakiejkolwiek innej krucjacie.

W każdym razie jednak Kazimierz Wielki tak rozszerzył pole działania polskiej polityki, że kwestia stosunków z Bizancjum nie mogła już zniknąć. I wkrótce decydującym wydarzeniem dla przyszłości Polski było nadanie tym raportom nieoczekiwanego znaczenia.

Tak. Był sojusz przeciwko Niemcom, a nawet polskie wojska wspierały Bizancjum w wojnie w Italii. Wygląda to tak, jakby bazyleus robił za proxy war dla Chrobrego.

Podobno Bizancjum bardzo dużo pism wydawało, co musi leżeć w różnych bibliotekach. Tłumaczenia nawet są. "O administrowaniu imperium" jest przełożone też na angielski: https://archive.org/details/porphyrogenitus-1967-dai/mode/2up?view=theater