Powróćmy na chwilę znowu do rozważań związnych z tekstem Pliniusza. Tym razem przyjrzyjmy się temu, co napisał o wykorzystaniu trzciny:

‎Pomiędzy‎ ‎roślinami,‎ ‎które‎ ‎zimne okolice‎ ‎lubią,‎ ‎należy‎ ‎także‎ ‎umieścić‎ ‎rośliny‎ ‎wodne.‎ ‎Pierwsze‎ ‎miejsce‎ ‎między‎ ‎niemi‎ ‎trzymają trzciny,‎ ‎potrzebne‎ ‎nam‎ ‎z‎ ‎doświadczenia‎ ‎w‎ ‎wojnie i‎ ‎pokoju,‎ ‎i‎ ‎sprawiające‎ ‎nam‎ ‎nadto‎ ‎niejedne‎ ‎przyjemność.‎ ‎Północne‎ ‎ludy‎ ‎przykrywają‎ ‎niemi‎ ‎domy‎ ‎swoje,‎ ‎a‎ ‎jeźli‎ ‎dachy‎ ‎sa‎ ‎wysokie,‎ ‎trzcina‎ ‎trwa na‎ ‎nich‎ ‎wieki.‎ ‎W‎ ‎innych‎ ‎zaś‎ ‎częściach‎ ‎świata,‎ ‎robią‎ ‎z‎ ‎nich‎ ‎lekkie‎ ‎sufity‎ ‎w‎ ‎izbach.‎ ‎Rurka trzciny,‎ ‎zwłaszcza‎ ‎egipskiej,‎ ‎spokrewnionej‎ ‎niejako‎ ‎z‎ ‎papyrem‎ ‎śluzy‎ ‎do‎ ‎pisania.‎ ‎Lepsza‎ ‎jednakże w‎ ‎tym‎ ‎względzie‎ ‎jest‎ ‎trzcina‎ ‎gnidyjska‎ ‎i‎ ‎azyatjcka‎ ‎nad‎ ‎jeziorem‎ ‎Anaityckiem‎ ‎rosnącą.‎ ‎Nasza‎ ‎jest‎ ‎gabczastszego‎ ‎przyrodzenia,‎ ‎chrzastkowata‎ ‎i‎ ‎wsiakajaca,‎ ‎wewnątrz‎ ‎wydrążoną,‎ ‎zewnątrz‎ ‎otoczona‎ ‎sucha,‎ ‎cienka‎ ‎kora‎ ‎drewnista,‎ ‎jest‎ ‎łupną‎ ‎i‎ ‎dozwala‎ ‎się‎ ‎z‎ ‎łatwością‎ ‎ostro zakończać;‎ ‎łodyga‎ ‎jej‎ ‎kolankowata.‎ ‎Zresztą jest‎ ‎cienka,‎ ‎ma‎ ‎tu‎ ‎i‎ ‎owdzie‎ ‎węzły‎ ‎i‎ ‎z‎ ‎węza‎ ‎się nieznacznie‎ ‎ku‎ ‎górze;‎ ‎pierzysko‎ ‎jej‎ ‎ma‎ ‎przygrubszy‎ ‎liść,‎ ‎ale‎ ‎i‎ ‎ten‎ ‎jest‎ ‎pożytecznym.‎ ‎Albowiem‎ ‎szynkarze‎ ‎wyściełają‎ ‎niem,‎ ‎zamiast‎ ‎pierzem,‎ ‎pościel,‎ ‎albo‎ ‎tez‎ ‎gdzie‎ ‎jest‎ ‎twardszem i‎ ‎drewnistszem,‎ ‎jak‎ ‎up.‎ ‎w‎ ‎Belgii,‎ ‎tłuka‎ ‎je i‎ ‎kładą‎ ‎pomiędzy‎ ‎spojenia‎ ‎okrętów;‎ ‎spaja‎ ‎ono spod‎ ‎okrętu,‎ ‎jest‎ ‎trwalszem‎ ‎od‎ ‎kitu‎ ‎i‎ ‎w‎ ‎zapełnianiu‎ ‎szpar‎ ‎pewniejszem‎ ‎od‎ ‎smoły. Trzcina‎ ‎toczą‎ ‎wschodnie‎ ‎ludy‎ ‎wojny‎ ‎;‎ ‎do‎ ‎trzciny‎ ‎dodaję‎ ‎ostrza‎ ‎szkodliwe‎ ‎przez haki‎ ‎swoje,‎ ‎których‎ ‎wyciągnąć‎ ‎nie‎ ‎można. Przydawszy‎ ‎piór‎ ‎do‎ ‎trzciny,‎ ‎przyspieszają‎ ‎śmierć. Przełamawszy‎ ‎ja‎ ‎w‎ ‎ranie,‎ ‎można‎ ‎z‎ ‎niej‎ ‎znowu‎ ‎strzałę‎ ‎zrobić.‎ ‎Tę‎ ‎bronię‎ ‎zaciemniają‎ ‎nawet‎ ‎słońce.‎ ‎Dla‎ ‎tego‎ ‎tez‎ ‎pragnę‎ ‎szczególniej dni‎ ‎pogodnych‎ ‎(do‎ ‎wałek);‎ ‎nienawidzę‎ ‎zaś wiatry‎ ‎i‎ ‎deszcze,‎ ‎które‎ ‎ich‎ ‎do‎ ‎pokoju‎ ‎pomiędzy‎ ‎sobą‎ ‎przymuszają.‎ ‎Gdyby‎ ‎zaś‎ ‎kto‎ ‎troskliwiej‎ ‎liczył‎ ‎Etyopów,‎ ‎Egipt,‎ ‎Arabów,‎ ‎Indów,‎ ‎Scytów,‎ ‎Baktrów,‎ ‎Sarmatów,‎ ‎tyle‎ ‎narodów‎ ‎wschodnich‎ ‎i‎ ‎wszystkie‎ ‎państwa‎ ‎Partów, przekonałby‎ ‎się,‎ ‎ze‎ ‎połowa‎ ‎prawie‎ ‎wszystkich ludzi‎ ‎na‎ ‎całym‎ ‎świecie‎ ‎pokonana‎ ‎jest‎ ‎trzcina, uży‎w‎ali‎ ‎jej‎ ‎szczególniej‎ ‎Kreteńczykowie,‎ ‎ale zgubiła‎ ‎ona‎ ‎ięh‎ ‎wojowników.‎ ‎Lecz‎ ‎i‎ ‎w‎ ‎tym
względzie,‎ ‎jak‎ ‎w‎ ‎każdym‎ ‎innym?‎ ‎zyskała‎ ‎pierwszenstwo‎ ‎Italia;‎ ‎albowiem‎ ‎żadna‎ ‎trzcina‎ ‎nie jest‎ ‎tak‎ ‎przydatna‎ ‎na‎ ‎strzały,‎ ‎jak‎ ‎rosnącą‎ ‎nad Renem,‎ ‎rzeka‎ ‎bonońska;‎ ‎ta‎ ‎ma‎ ‎najwięcej‎ ‎rdzeniu,‎ ‎ciężaru‎ ‎potrzebnego‎ ‎do‎ ‎lotu,‎ ‎i‎ ‎utrzymuje się‎ ‎przeciw‎ ‎wszelkim‎ ‎wiatrom‎ ‎w‎ ‎równowadze. Belgicka‎ ‎nie‎ ‎ma‎ ‎tych‎ ‎samych‎ ‎przymiotów.‎ ‎Ale maja‎ ‎je‎ ‎lepsze‎ ‎z‎ ‎kreteńskich,‎ ‎acz‎ ‎przekładają nad‎ ‎nie‎ ‎indyjskie;‎ ‎z‎ ‎tych‎ ‎niektóre‎ ‎gatunki‎ ‎innego‎ ‎zdaję‎ ‎się‎ ‎być‎ ‎przyrodzenia,‎ ‎albowiem przydawszy‎ ‎do‎ ‎nich‎ ‎grot‎ ‎żelazny‎ ‎śluza‎ ‎one‎ ‎także‎ ‎zamiast‎ ‎dzid.‎ ‎Niektóre‎ ‎z‎ ‎trzcin‎ ‎indyjskich maja‎ ‎grubość‎ ‎drzewa,‎ ‎jakto‎ ‎zwyczajnie‎ ‎w‎ ‎świątyniach‎ ‎naszych‎ ‎widzimy.‎ ‎Indyanie‎ ‎twierdza, ze‎ ‎także‎ ‎pomiędzy‎ ‎trzcinami‎ ‎samcze‎ ‎różnią‎ ‎się od‎ ‎samiczych.‎ ‎Trzcina‎ ‎samcza‎ ‎ma‎ ‎podobno‎ ‎gęstszy‎ ‎materyal,‎ ‎samicza‎ ‎wydrażeiiszy.‎ ‎Ztad‎ ‎też, jeżli‎ ‎temu‎ ‎wiarę‎ ‎damy,‎ ‎z‎ ‎pojedynczych‎ ‎międzykolanek‎ ‎trzciny‎ ‎robią‎ ‎czolna.‎ ‎Najwięcej‎ ‎ros'nie tej‎ ‎trzciny‎ ‎nad‎ ‎rzeka‎ ‎Acesines, W‎ ‎każdym‎ ‎gatunku‎ ‎trzciny‎ ‎wytryska‎ ‎z‎ ‎jednego‎ ‎korzenia‎ ‎wiele‎ ‎łodyg,‎ ‎które‎ ‎przycięte,
liczniej‎ ‎jeszcze‎ ‎wypuszczają.‎ ‎Korzeń‎ ‎jest‎ ‎długowiecznym‎ ‎i‎ ‎także‎ ‎kolankowatym.‎ ‎Tylko‎ ‎indyjska‎ ‎trzcina‎ ‎ma‎ ‎krótkie‎ ‎lis'cie.‎ ‎U‎ ‎wszystkich gatunków‎ ‎wychodzą‎ ‎liście‎ ‎przy‎ ‎kolanku‎ ‎i‎ ‎otaczają‎ ‎naokoł‎ ‎trzcinę‎ ‎cienką‎ ‎skórką,‎ ‎a‎ ‎najwięcej od‎ ‎spodka‎ ‎między‎ ‎kolanka‎ ‎przestają‎ ‎ją‎ ‎otaczać i‎ ‎na‎ ‎doł ‎się‎ ‎naginają.‎ ‎Trzcina‎ ‎pospolita‎ ‎i‎ ‎zagraniczna‎ ‎ma‎ ‎liście‎ ‎po‎ ‎obydwóch‎ ‎stronach‎ ‎okrągłej‎ ‎łodygi‎ ‎przeciwległe,‎ ‎a‎ ‎pączki,‎ ‎z‎ ‎których liście‎ ‎powstaje,‎ ‎umieszczone‎ ‎są‎ ‎naprzemian‎ ‎nad kolankami;‎ ‎najpierw‎ ‎znajduje‎ ‎się‎ ‎po‎ ‎prawej‎ ‎stronie‎ ‎liść,‎ ‎potem‎ ‎po‎ ‎lewej,‎ ‎i‎ ‎tak‎ ‎dalej‎ ‎na‎ ‎przemian.‎ ‎Niekiedy‎ ‎wypuszczają‎ ‎ztąd‎ ‎małe‎ ‎gałęzie, które‎ ‎są‎ ‎cienkiemi‎ ‎źdźbłami‎ ‎trzciny. Trzciny‎ ‎jest‎ ‎wiele‎ ‎gatunków.‎ ‎Jedna jest‎ ‎nabitsza,‎ ‎ma‎ ‎gęstsze‎ ‎kolanka,‎ ‎a‎ ‎krótsze między‎ ‎kolanka.‎ ‎Druga‎ ‎ma‎ ‎rzadsze‎ ‎kolanka, dłuższe‎ ‎między‎ ‎kolanka‎ ‎,‎ ‎a‎ ‎sama‎ ‎jest‎ ‎cieńsza.‎ ‎Tak nazwana‎ ‎zas'‎ ‎syryngijska‎ ‎trzcina,‎ ‎najprzydatniejsza‎ ‎na‎ ‎fletnie,‎ ‎jest‎ ‎wewnątrz‎ ‎całkiem‎ ‎wydrążoną:‎ ‎niema‎ ‎bowiem‎ ‎ani‎ ‎chrząstko‎ ‎watości,‎ ‎ani miesa.‎ ‎Trzcina‎ ‎orchomeńska,‎ ‎która‎ ‎także‎ ‎auletyckę zowia,‎ ‎jest‎ ‎na‎ ‎wylot‎ ‎wydrążoną;‎ ‎ta‎ ‎przydatniejsza‎ ‎jest‎ ‎na‎ ‎piszczałki,‎ ‎owa‎ ‎na‎ ‎fletnie.‎ ‎Jest‎ ‎inna‎ ‎jeszcze‎ ‎trzcina,‎ ‎majaca‎ ‎grubsza‎ ‎łodygę,‎ ‎a mały‎ ‎otwór;‎ ‎cały‎ ‎ten‎ ‎otwór‎ ‎wypełnia‎ ‎rdzeń gąbczasty.‎ ‎Jedna‎ ‎trzcina‎ ‎jest‎ ‎krótka,‎ ‎druga wysoka,‎ ‎inna‎ ‎cienka,‎ ‎inna‎ ‎znów‎ ‎gruba.‎ ‎Tak nazwana‎ ‎trzcina‎ ‎donnx‎ ‎(arundo‎ ‎donax,‎ ‎Lin.)‎ ‎jest najkrzewistsza‎ ‎i‎ ‎rośnie‎ ‎w‎ ‎mokrych‎ ‎tylko‎ ‎okolicach‎ ‎,‎ ‎albowiem‎ ‎i‎ ‎w‎ ‎tem ‎różnię‎ ‎się‎ ‎pomiędzy sobę‎ ‎trzciny;‎ ‎trzcinę‎ ‎rosnącą‎ ‎w‎ ‎suchem‎ ‎miejscu‎ ‎przekładają‎ ‎o‎ ‎wiele‎ ‎nad‎ ‎inne.‎ ‎Trzcina‎ ‎strzałowa‎ ‎stanowi,‎ ‎jak‎ ‎powiedziałem,‎ ‎osobny‎ ‎gatunek, kretycka‎ ‎zas'‎ ‎ma‎ ‎najdłuższe‎ ‎międzykolanka‎ ‎a‎ ‎rozgrzana‎ ‎dozwala‎ ‎się‎ ‎według‎ ‎upodobania‎ ‎zginać. Różnię‎ ‎się‎ ‎także‎ ‎trzciny‎ ‎pomiędzy‎ ‎sobę,‎ ‎nietylko wielos'cię,‎ ‎ale‎ ‎i‎ ‎kolorem‎ ‎liści.‎ ‎Liść‎ ‎trzciny‎ ‎lakońskiej‎ ‎jest‎ ‎pstry,‎ ‎od‎ ‎dołu‎ ‎gęstszy,‎ ‎jaki‎ ‎w‎ ‎ogólności‎ ‎wszelka‎ ‎trzcina‎ ‎nad‎ ‎stawami‎ ‎rosnącą ma;‎ ‎jest‎ ‎ona‎ ‎niepodobnę‎ ‎do‎ ‎trzciny‎ ‎rzecznej; ma‎ ‎długie,‎ ‎daleko‎ ‎od‎ ‎węzłów‎ ‎w‎ ‎górę‎ ‎rozszerzające‎ ‎się‎ ‎powłoki.‎ ‎Jest‎ ‎także‎ ‎krzywa trzcina,‎ ‎nie‎ ‎rosnęca‎ ‎w‎ ‎górę,‎ ‎ale‎ ‎krzewiącą się‎ ‎po‎ ‎ziemi‎ ‎nakształt‎ ‎krzaków,‎ ‎jest‎ ‎ona‎ ‎delikatna‎ ‎i‎ ‎wyborna‎ ‎dla‎ ‎zwierzęt‎ ‎paszę.‎ ‎Niektórzy‎ ‎zowia‎ ‎ję‎ ‎elegia,‎ ‎W‎ ‎Italii‎ ‎rośnie‎ ‎także trzcina‎ ‎błotna,‎ ‎nazwana‎ ‎adarca‎,‎ ‎z‎ ‎której‎ ‎kora pod‎ ‎samem‎ ‎liściem‎ ‎pomocna‎ ‎jest‎ ‎bardzo‎ ‎na‎ ‎zęby,‎ ‎ponieważ‎ ‎te‎ ‎same‎ ‎ma‎ ‎siłę,‎ ‎co‎ ‎gorczyca. Trzciny‎ ‎jeziora‎ ‎Orchomeńskiego,‎ ‎które‎ ‎sie tak‎ ‎dziwnemi‎ ‎starożytnym‎ ‎wydawały,‎ ‎winienem
tnieco‎ ‎dokładniej‎ ‎opisać.‎ ‎Grubsza‎ ‎i‎ ‎mocniejsza trzcinę‎ ‎nazywali‎ ‎cłiaracyatiska,‎ ‎delikatniejsza‎ ‎zaś
zwali‎ ‎plotyaiiska;‎ ‎ta‎ ‎rosła‎ ‎na‎ ‎pływających‎ ‎wyspach,‎ ‎owa‎ ‎na‎ ‎brzegach‎ ‎rozprzestrzeniającego‎ ‎sie
jeziora.‎ ‎Trzecim‎ ‎gatunkiem‎ ‎była‎ ‎trzcina‎ ‎fletowa,‎ ‎która‎ ‎auletycka‎ ‎zwali;‎ ‎ta‎ ‎co‎ ‎dziewięć‎ ‎lat wypuszczała;‎ ‎albowiem‎ ‎i‎ ‎jezioro‎ ‎w‎ ‎tym‎ ‎przeciągu‎ ‎czasu‎ ‎zwykło‎ ‎było‎ ‎z‎ ‎brzegów‎ ‎występow‎ ‎ać,‎ ‎i‎ ‎za
cudowny‎ ‎to‎ ‎już‎ ‎znak‎ ‎poczytywano,‎ ‎gdy‎ ‎niekiedy‎ ‎jezioro‎ ‎po‎ ‎dwóch‎ ‎latach‎ ‎wystąpiło;‎ ‎widziano
to‎ ‎podczas‎ ‎nieszczęśliwej‎ ‎dla‎ ‎Ateńczyków‎ ‎bitwy pod‎ ‎Cheronea‎ ‎i‎ ‎innemi‎ ‎razy;‎ ‎w‎ ‎miejscu,‎ ‎gdzie
rzeka‎ ‎Ceslz‎ ‎wpada,‎ ‎zowie‎ ‎się‎ ‎(to‎ ‎jezioro)‎ ‎lebaidyckiem.‎ ‎Gdy‎ ‎wiec‎ ‎wylew‎ ‎rok‎ ‎cały‎ ‎trwał,‎ ‎trzcina‎ ‎doszła‎ ‎takiej‎ ‎wielkości,‎ ‎iż‎ ‎ja‎ ‎było‎ ‎można‎ ‎do łowienia‎ ‎ptaków‎ ‎używać,‎ ‎i‎ ‎nazywała‎ ‎się‎ ‎zeugitycka.‎ ‎Przeciwnie‎ ‎bombycka‎ ‎zwała‎ ‎się,‎ ‎gdy jezioro‎ ‎wcześniej‎ ‎w‎ ‎brzegi‎ ‎swoje‎ ‎wracało, wtenczas‎ ‎była‎ ‎delikatniejsza;‎ ‎samicza‎ ‎miała szerszy‎ ‎i‎ ‎bielszy‎ ‎liść‎ ‎i‎ ‎nie‎ ‎wiele‎ ‎kosmatości,albo‎ ‎też‎ ‎nie‎ ‎miała‎ ‎żadnej‎ ‎i‎ ‎wtedy‎ ‎nazywała‎ ‎się spadonicka.‎ ‎Z‎ ‎niej‎ ‎robiono‎ ‎instrumenta‎ ‎dęte, a‎ ‎to‎ ‎z‎ ‎dziwna,‎ ‎o‎ ‎czem‎ ‎zamilczeć‎ ‎nie‎ ‎mogę, troskliwością;‎ ‎ta‎ ‎okoliczność‎ ‎usprawiedliwia‎ ‎poniekąd‎ ‎ ‎iż‎ ‎wolimy‎ ‎raczej‎ ‎w‎ ‎srebrne‎ ‎dać‎ ‎piszczałki.‎ ‎Aż‎ ‎do‎ ‎czasów‎ ‎muzyka‎ ‎Antygenidesa, gdy‎ ‎jeszcze‎ ‎muzyka‎ ‎była‎ ‎prosta,‎ ‎był‎ ‎zwyczaj zrzynania‎ ‎tej‎ ‎trzciny‎ ‎w‎ ‎samej‎ ‎porze‎ ‎podczas Wschodu‎ ‎Arktura;‎ ‎tak‎ ‎przysposobiona‎ ‎po‎ ‎kilku latach‎ ‎zdała‎ ‎się‎ ‎do ‎użycia.‎ ‎Wówczas‎ ‎piszczałki‎ ‎musiały‎ ‎byc‎ ‎wygrane,‎ ‎i,‎ ‎ze‎ ‎tak‎ ‎powiem, nauczone‎ ‎grać,‎ ‎przez‎ ‎ciągłe‎ ‎dęcie,‎ ‎albowiem stroik‎ ‎przykręcał‎ ‎się‎ ‎szczelnie,‎ ‎jakto‎ ‎ówczesnemu‎ ‎gustowi‎ ‎teatralnemu‎ ‎odpowiadało.‎ ‎Później, gdy‎ ‎w‎ ‎muzyce‎ ‎rozmaitość‎ ‎nastąpiła‎ ‎i‎ ‎w‎ ‎śpiewy także‎ ‎zbytek‎ ‎się‎ ‎wkradł,‎ ‎zaczęto‎ ‎trzcinę‎ ‎zrzynać przed‎ ‎przesileniami,‎ ‎ponieważ‎ ‎w‎ ‎trzecim‎ ‎już‎ ‎roku przydatną‎ ‎była‎ ‎do‎ ‎używania‎ ‎i‎ ‎otwartsze,‎ ‎lepsze do‎ ‎łamania‎ ‎głosów‎ ‎stroiki‎ ‎dawała,‎ ‎jakie‎ ‎od‎ ‎ówego‎ ‎czasu‎ ‎po‎ ‎dziś‎ ‎dzień‎ ‎jeszcze ‎mamy.‎ ‎Ale
wówczas‎ ‎sądzono‎ ‎jeszcze,‎ ‎że‎ ‎stroik‎ ‎z‎ ‎tej‎ ‎samej łodygi‎ ‎trzciny‎ ‎wziętym‎ ‎być‎ ‎musi,‎ ‎z‎ ‎której piszczałka‎ ‎zrobioną‎ ‎była,‎ ‎i‎ ‎ze‎ ‎łodyga‎ ‎od‎ ‎samego‎ ‎korzenia‎ ‎jest‎ ‎przydatną‎ ‎do‎ ‎lewej‎ ‎piszczałki, od‎ ‎wierzchołka‎ ‎zaś‎ ‎do‎ ‎prawój‎ ‎piszczałki;‎ ‎przed wszystką‎ ‎trzciną‎ ‎dawano‎ ‎nadewszystko‎ ‎pierwszeństwo‎ ‎rosnącej‎ ‎nad‎ ‎samym‎ ‎Cełiżem.‎ ‎Tuskowie‎ ‎robią‎ ‎teraz‎ ‎piszczałki‎ ‎z‎ ‎bukszpanu,‎ ‎piszczałki‎ ‎zaś‎ ‎używane‎ ‎na‎ ‎igrzyskach‎ ‎publicznych‎ ‎robią‎ ‎z‎ ‎drzewa‎ ‎lotus‎,‎ ‎kości‎ ‎oślich‎ ‎i‎ ‎z‎ ‎srebra.‎ ‎Trzcina‎ ‎ptasznicza‎ ‎jest‎ ‎najlepsza‎ ‎z‎ ‎Panhormu,‎ ‎rybacka‎ ‎zaś‎ ‎ź‎ ‎Abartany‎ ‎w‎ ‎Afryce. Trzciny‎ ‎włoskiej‎ ‎używają‎ ‎po większej‎ ‎części‎ ‎w‎ ‎winnicach.‎ ‎Kato‎ ‎radzi‎ ‎ją‎ ‎sadzić‎ ‎na‎ ‎mokrych‎ ‎gruntach,‎ ‎skopawszy‎ ‎wprzód grunt‎ ‎motyką,‎ ‎a‎ ‎potem‎ ‎kładąc‎ ‎oczka‎ ‎(trzciny) w‎ ‎odległości‎ ‎trzech‎ ‎stóp‎ ‎jedno‎ ‎od‎ ‎drugiego. ażo‎ ‎sadzie‎ ‎razem‎ ‎szparag‎ ‎dziki,‎ ‎który‎ ‎przez to‎ ‎ogrodowym‎ ‎się‎ ‎staje‎ ‎i‎ ‎zgadza‎ ‎się‎ ‎z‎ ‎trzcina.‎ ‎Naokół‎ ‎zas'‎ ‎zaleca‎ ‎sadzić‎ ‎wierzbę,‎ ‎naju
żyteczniejsza‎ ‎z‎ ‎drzew‎ ‎lubiących‎ ‎grunt‎ ‎mokry, chociaż‎ ‎topola‎ ‎podoba‎ ‎się‎ ‎winnej‎ ‎macicy‎ ‎i‎ ‎wychowuje‎ ‎cekubską,‎ ‎chociaż‎ ‎olsze‎ ‎śluza‎ ‎do‎ ‎warownych‎ ‎płotów‎ ‎i‎ ‎zasadzone‎ ‎na‎ ‎murach‎ ‎nadbrzeżnych‎ ‎przeciw‎ ‎gwałtowności‎ ‎występującychz‎ ‎brzegów‎ ‎rzek‎ ‎zasłania‎ ‎ja‎ ‎pola,‎ ‎i‎ ‎chociaż‎ ‎one ścięte‎ ‎wypuszczają‎ ‎gęste‎ ‎i‎ ‎liczne‎ ‎latorośle.

Jak więc widzimy zdaniem samych Rzymian najlepsza trzcina do produkcji strzał rosła nad brzegami Renu. Tamtejsza trzcina przewyższał nawet jakością te rosnące na Bliskim Wschodzie, a ustępowała wyłącznie rosnącemu w Indiach bambusowi.

Mówi także o tym, że większość domów mieszkańców Germanii pokryta była trzcinową strzechą, oraz wykorzystywana była do tworzenia sufitów w domach. Te technologie jeszcze były rozpowszechnione w budownictwie w połowie XX wieku.

Mieszkańcy terenów na wschód od Renu i na północ od Dunaju uprawiali więc duże ilości trzcin na użytek własny - jako materiał budowlany oraz jako materiał do produkcji strzał. A ile tych upraw miało miejsce na brzegach jezior i rzek znajdujących się na terenach, do których Rzymianie nie mieli łatwego dostępu?

Oczywiście to, co opisuje Pliniusz, to nazwy handlowe, a nie systematyka botaniczna, ale przez to właśnie jego opisy są znacznie ciekasze i więcej opowiadają nam o zwykłym życiu prowadzonym przez ludzi jakieś dwa tysięca lat temu.

---

tagi: rzym  armia  budownictwo  germania  pliniusz  uprawa 

	Pioter
	18 listopada 2024 09:09

34     1215    8 zaloguj sie by polubić