Bardzo dobra wiadomość.

Jasne. Może będzie już na Kielce gotowy, ale sam wiesz jak to z drukarniami bywa ;)

Relacje z Karpat Ukeaińskich będą? 

Może warto, jednak,  Lactantiusa Divinae Institutiones O fałszywym kulcie bogów zabrać na wyprawę?

Okładka przykuwa uwagę jak ta tu powyżej okładka. Jak mam wyjazdy biznesowe, formacyjne czy dla fanu to zauważam, że nic tak nie przykuwa zainteresowania jak okładka. 

Kto jest autorem grafiki? 

Ja jeśli mogę tylko poprosić... czytam właśnie Genzeryka i on wręcz błaga o korektę - nawet niekoniecznie przez historyka, ale zwykłego żmudnego przeklikania literówek i uszkodzonych składniowo zdań...
Domyślam się, że brutalne tłumaczenie maszynowe daje taki efekt, ale ma to spory negatywny wpływ na płynność czytania, kiedy nagle w zdaniu nie ma orzeczenia, albo gdy jedno zdanie składa się z dwu różnych wypowiedzi sklejonych przypadkowo (i co gorsza przeczących sobie nawzajem). I nie jest to rzadkie, w co drugim akapicie jest jakiś problem.

Zaoferowałbym się do zrobienia tego, bo pewnie nie zabrałoby mi to dłużej niż dwa wieczory, ale zakładam, że jako człowiekowi "niezaufanemu" trochę mi nie wypada proponować.

Natomiast bardzo proszę @Pioter o przemyślenie tego co napisałem.
Mogę podać na priv kilkanaście poglądowych przykładów z Genzeryka, jeśli to w czymś pomaga.

Miało być "nie dłużej niż dwa wieczory".

Grunt do dobre rozchodzone buty za kostkę. W innych czasach, dysponując lepszą kondycją i poetycznością młodzieńczą też zrobiłem taką hiszpańską wyprawę skróconą - łaczoną do Santiago de Compostella. Duży ciężki plecak, wojskowy śpiwór, trochę suszonych owoców, dwa kartony hiszpańskich czerwonych Chesterfieldów, trochę kasy. Trzy tygodnie wędrówki a potem powrót autostopem z głębi Hiszpanii do Genui i dalej do Venecji. Takie samotne wędrówki otwierają na metafizyczność. Zaskakująca jest świadomość sensu i obecności Opatrzności. Z perspektywy czasu uważam że jest to wspaniałe doświadczenie. Tak więc życzę błogosławieństwa - opieki Bożej i ochrony Świętego Michała Archanioła, powodzenia i szczęśliwego powrotu....

Półwieku temu bez trzech lat wybrałem się z kolegami (nie byli debiutantami) latem w Tatry.

Stopy moje były obute w nowe skórzane obuwie turystyczne o nazwie Pionierki.

Trzy dni wystarczyły, aby w Tatrach Zachodnich zostać chromym.

Trzeciej nocy zaczęło padać i to wystarczyło, aby pionierki wreszcie zmiękły (bąble również).

Wróciliśmy do bazy w Zaaakopanem, aby wymienić odzież przed startem w Tatry Wysokie.

Deszczowa pogoda trwała około tygodnia.

Dwie noce w nieistniejącym już schronisku w Dolinie Chochołowskiej (była tam taka mała wodna prądnica) i dwie lub trzy na Rusinowej dopasowały pionierki lepiej, niż jakiekolwiek późniejsze obuwie które miałem.

Pionierki odeszły - po kompletnym starciu podeszw - około 1986 roku.