Z chiwlą rozpoczęcia przez Carla Petersa blokowania planów Cecila Rhodesa Anglicy musieli znaleść drogę alternatywną dla budowy swojej wymarzonej kolei. Patrząc na mapę droga ta wydaje się jednoznaczna - trzeba zbudować drogę przez Kongo, ale tu zaczynają się piętrzyć problemy.

Kongo po Konferencji Berlińskiej w 1884 uzyskało status państwa niezależnego pod panowaniem króla Belgii Leopolda II. Nie można było podzielić olbrzymiego dorzecza rzeki Kongo w inny sposób, bo był to teren zainteresowania kilku wielkich koncernów, przy czym obszary ich zainteresowania nachodziły na siebie.Jeden z największych koncernów, angielska Compagnie du Katanga główne zyski czerpał z uprawy kauczuku, ale działa na terenie, którym były również zainteresowane firmy górnicze, w tym również niemieckie.

Wolne Państwo Kongo posiadało własną armię, w której funkcje oficerskie sprawowali Belgowie.Włosi, Duńczycy , Szwedzi, Norwegowie, Niemcy, Francuzi oraz Anglicy i Amerykanie. Stałe w koszarach stacjonowało 60 oficerów, 60 podoficerów oraz 3500 żołnieży z miejscowej ludności. Armia ta posiadała nawet własną artylerię. A nawet tej armii udało się jakieś zdobycze tereytorialne osiągnąć w trakcie wojny z Sudanem Mahdiego.

Mamy więc kraj, który na scenie międzynarowej działa zupełnie samodzielnie (czyli w taki sposób, w jaki na to pozwala polityka koncernów Katanga, Kasai i mniejszych). Kraj, którego nie da się okrążyć jak Transvalu, bowiem do jeziora Tanganika budowana jest kolej, którą Niemcy przewożą nawet okręty wojenne do zmontowania właśnie na tym jeziorze. Kraj, w którym krzyżują się strefy wpływów angielskich, francuskich, amerykańskich i niemieckich, więc jakiekolwiek działanie militarne spowodować może wybuch wojny, z której Anglia już się nie podniesie. I kraj, w którym główną osią komunikacyjną jest rzeka Kongo, gdzie koleje trzeba budować wyłącznie w celu ominięcia wodospadów.

Jak więc Anglicy podeszli do tego tematu? Rozpoczynając czarną propagandę. W roku 1899 Joseph Conrad rozpoczyna gazecie w Blackwoood's Magazine publikowanie powieści w odcinkach pod nazwą Heart of Darkness, która oficjalnie jest zbeletryzowaną wersją przygód jego służby w Kongu jako kapitan staku Roi des Belges. Główna czarna postać tej książki (o jednoznacznie się kojarzącym nazwisku Kurtz) była oficjalnie wzorowana na jednym z gubernatorów Wolnego Państwa Kongo Leonie Romie.

Po książce Conrada przychodzi czas na mocniejsze uderzenie. Do Kongo udaje się Mark Twain, który w 1905 pisze książkę King Leopold’s Soliloquy - A Defense of His Congo Rule. Książka ta jest opatrzona fotografiami okaleczonych dzieci. Pomimo tego, że już w 1907 roku udowodniono, że większość danych w tej książce to wymysły, to książka to opisująca, An Answer to Mark Twain, jakoś do masowej kultury do dnia dzisiejszego nie może się przebić.

Skutek tych propagandowych działań był taki, że Kongo utraciło status Wolnego Państwa i stało się oficjalnie kolonią belgijską. Parlament belgisjki, który 15.11.1908 przegłosował sprawę nadania Kongu statusu kolonii, zajmował się tym już od 1901 roku. Nowe władze kolonialne w 1910 roku bez sprzeciwu zgodziły się oddać Anglikom Enklawę Lado, która pozwalała ominąć niemiecką kolonię w Rwandzie i budować dalej linie kolejowe,Niestety dla Brytyjczyków dorzeczer rzeki Kongo jest zbyt trudnym terenem do budowania kolei, więc poza siecią kolejową łaczącą tereny działania poszczególnych kompanii z Atlantykiem nic więcej nie udało się zrobić.

Idea kolei Kair - Kapsztad chyba zakończyła już swój żywot. Dziś Chińczycy mówią coraz głośniej o budowie kolei Mombasa - Dakar.

---

tagi: numizmatyka  koleje  afryka 

	Pioter
	29 grudnia 2018 08:07

8     1914    5 zaloguj sie by polubić