Skoro dotarliśmy już tak daleko, prawie do samego początku mitycznych czasów Sumeru (bo dla Hellady czasy mityczne to po prostu sumeryjska historia), to czas przyjrzeć się samym początkom sumeryjskiego świata.

Jest pewien mit (pomijając całą kosmologią o stworzeniu świata), który dość ciekawie opowiada o życiu Ninhursag, wężowej bogini. W zasadzie to nawet dwa mity, więc najpierw przedstawię tu wersję młodszą.

W jednym z mitów związanych z Ninhursag pojawia się historia o jej konflikcie z Enkim. Podczas pewnej sytuacji Enki zjadł owoce ze świętego drzewa, które nie były przeznaczone dla bogów. Ninhursag była zła i rzuciła na niego klątwę, która spowodowała poważną chorobę u Enkiego. Gdy Enki zbliżał się do śmierci, pozostałe bóstwa zaniepokoiły się i poprosiły Ninhursag o pomoc. Zmiłowała się nad nim i wyleczyła jego chorobę. Ninhursag uczyniła to, tworząc z rośliny o nazwie "apin" lekarstwo, które przywróciło Enkiemu zdrowie. Po tym wydarzeniu Ninhursag i Enki pojednali się, a ona przyjęła tytuł "Pani Wielkiego Zgromadzenia Bogów". Ich współpraca w tworzeniu i ochronie życia na ziemi została przywrócona.

Ciekawe, nieprawdaż? Ale to nie koniec zdziwień. Przejdźmy do starszej wersji tego samego mitu:

Enki i Ninki żyli na wyspie Dilmun, w rajskiej krainie. Boska para miała kilkoro dzieci i w istocie tego związku powstała cała roślinność kraju. Z czasem jednak Enki nawiązał kazirodcze stosunki ze swoimi córkami, co strasznie rozgniewało Ninki. Odzyskawszy nasienie Enkiego z ciała bogini-pająka Uttu, zasadziła je w ziemi. Z nasienia wyrosło osiem roślin. Kiedy Enki skosztował każdej z nich, choroba ogarnęła osiem części jego ciała. Jedynie Ninki mogła go uleczyć i uczyniła to, umieszczając go w swym łonie, z którego ponownie się narodził.

Ninki to akurat jakaś wersja imienia bogini Ninhursag.

Co jeszcze wiemy o tej bogini? Naprawdę niewiele. Akadyjska poetka, Enheduanna, córka samego Sargona Wielkiego, będąca jednocześnie arcykapłanką Nanny w Ur, opisała świątynię Ninhursag w mieście Kesz.

Kesz, miasto potężne, wsławione przez niebiosa i ziemię,
podobne do wielkiego jadowitego węża siejącego strach,
świątynio Ninhursangi zbudowana na miejscu budzącym lęk.

I teraz najciekawsze. Miasta Kesz nigdzie w Sumerze nie udało się zlokalizować. Ani na podstawie zachowanej dokumentacji handlowej, ani nawet na podstawie prowadzonych wykopalisk.

Enheduanna żyła na przełomie XXIV i XXIII w pne, ale z żadnych dokumentów pozostawionych w kancelarii jej ojca, ani nawet jego poprzedników, nie wynika lokalizacja miasta Kesz. W ogóle badaczom wydaje się dziwne, że miasto to wymieniane jest wyłącznie w sumeryjskich dokumentach religijnych. Jaby żadnej innej funkcji nigdy nie spełniało. Skoro jednak arcykapłanka opisała miasto Kesz jako potężne miasto siejące strach, to musiała korzystać z jakichś starszych dokumentów lub przekazów.

Wydaje się więc, że miasto te nie znajdowało się na Dilmunie, ponieważ ten też jest już dość dobrze zbadany archeologicznie. I to niezależnie od tego, że Dilmun został w mitologii Sumeru przedstawiony jako rajski ogród, gdzie powstały wszystkie sumeryjskie gildie kupieckie, przy znacznym udziale Wężowego Plemienia.

Gdzie więc należałoby ulokować Kesz? W pobliżu ogrodu Eden umiejscowionego na hebrajskiej mapie z Księgi Jubileuszów?

---

tagi: sumer  mitologia  wężowe plemię 

	Pioter
	16 maja 2023 07:39

20     1561    8 zaloguj sie by polubić