Cesarstwo Rzymskie dla Sasów zaczyna się dopiero od chwili koronacji Ottona I w 962 roku. Wbrew temu co pisze niemiecka wikipedia Henryk  Ptasznik nigdy na cesarza się nie koronował, więc zupełnie nas tu nie będzie interesować. Jak wiemy z omawianej wczoraj węgierskiej kroniki istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że koroonę cesarską w 962 roku na swoje skronie miał załozyć Dux Mieszko, a jak to zapisno w polskiej wikipedii pomiędzy 924 a 942 nikt nie nosił tytułu cesarza. Przyczym jako ostatni cesarz przed koronacją Ottona jest wymieniony niejaki Berengar z Friulu, panujący w latach 915-924.

O Berengarze wiemy tyle, że był księciem longobardzkim, a nawet koronował się Żelazną Koroną w 888 roku, ale już po roku został jej pozbawiony przez Gwidona ze Spoleto. Ponownie do władzy powrócił 898 po śmierci Gwidona i jego syna Lamberta, ale już rok później został pokonany przez wojska węgierskie. W końcu kres panowaniu Berengara przyniosła inwazja wojsk burgundzkich pod wodzą Rudolfa w 923 roku, a w końcu jako zupełnie niepotrzebny w polityce został zamordowany rok później w Weronie.

Kolejnym władcą Rzymu był Rudolf Burgudzki, o którym jednak nikt nie pisze, że koronował się na cesarza, czy choćby nawet tylko na króla Włoch. Piszą o nim jedynie tyle, że był królem Zachodniofrankijskim. Nie wiadomo z jakiego powodu nie interesował go tytuł cesarza, do którego przecież miał prawo jako członek dynastii karolińskiej. Rudolf zmarł w 936 roku.

W tym samy zresztą roku zmarł również Henryk Ptasznik, władca Sasów i król Niemiecki. Na tron Niemiec wchodzi wtedy 24 letni Otton, którego koronacja wcale się możnym niemieckim nie spodobała. Otton zresztą próbował zerwać z tradycją i nie używał pełnego tytułu cesarz rzymski zadawalając się tylko tytułem cesarz. Tietmar pisze w swojej kronice, że od roku 963, czyli od czasu cesarskiej koronacji) Otton otrzymywał od Mieszka trybut, ale w te doniesienia jakoś niewielu historyków chce uwierzyć. W końcu w roku 967 udało mu się doprowadzić do koronacji swojego dwunastoletniego syna Ottona II na cesarza, i po zawarciu sosjuszu z Bizancjum opuścił nasz padół w 973 roku.

Na tronie cesarskim siedział już wówczas Otton II, któremu udało się porządzić aż do 983 roku. Pozostawił po sobie trzyletniego syna, także Ottona, którego koronowano na króla Niemiec, ale z koronacją cesarską musiano poczekać do czasu osiągnięcia przez niego 16 lat. W zasadzie do tego czasu Niemcami władały jego matka Teofano i babka Adelajda.

Nie wiemy co się działo z koroną cesarską w latach 983 a 996. Wiemy tylko, że w roku 983 od Niemiec oderwali się trwale podobici przez Sasów Wieleci, a 992 Dux Mieszko pożegnał się z naszym światem. Dalszą historię mamy już w miarę rozpracowaną.

Ponieważ jednak na razie nie mamy żadnych dokumentów (nawet takich niewiarygodnych) musimy zastanowić się sami nad dziwnymi dziurami w chronologii cesarskiej. Dlaczego Rudolf Burgundzki nie był zainteresowany koroną cesarską, skoro ewidentnie wybrał się do Rzymu właśnie po nią? Dlatego Otton I nie koronował się od razu w 936 na cesarza, skoro nie miał przecież żadnego konkurenta do tego tytułu? A w końcu co działo się z pożądaną przez wszystkich koroną, której nie młożono na skronie trzylatka? Tak sobie leżała bezczynnie w sejfie?

---

tagi: polska  cesarstwo  burgundia  sasi 

	Pioter
	28 września 2024 18:38

5     1104    9 zaloguj sie by polubić