Ocet zawiera alkohol. Pewnie połączenie tego płynu z np. sproszkowanym bursztynem daje efekt pirotechniczny, że nawet skały płoną i wylatują w powietrze? Taki antyczny dynamit...;).

Idziemy dobrym tropem...:). Cała narracja certyfikowanych historyków wylatuje w powietrze...a my sobie dalej idziemy przez te "Alpy" kłamstw i falszerstw.

Trochę stroluje. Robert de Clari, rycerz biorący udział w zdobyciu Konstantynopola w 1204 pisze, że Francuzi budowali machiny wojenne, w tym zwane szkieletem ​​​​​​, co oznaczało kule ogniste. Dalej podaje info, że krzyżowcy wraz z Wenecjanami też używali do walki ognia greckiego. Krzyżowcy! Obie strony broniły się przed skutkami nakładając na wieże albo boki statków grube skóry. Wtedy ogień grecki nie mógł wyrządzić szkód, ponieważ nie był w stanie się trzymać, tylko spływał. Podejrzewam, że skóry były czymś posmarowane albo nasączone. 

Skórę można wygładzić tak, jak lustro. Jeszcze polać ją jakimś "lakierem" i mamy "blachę"...:). Czyli msmy potwierdzenie, że 9gień grecki był takim napalmem. 

Ale jak widać bursxtyn był potrzebny nie tylko do napalmu ale też do produkcji dynamitu.

Tak. Kiedyś cxytałem jakieś wspomnienia wojenne z okresu Poestsnia Warszawskiego, gdzie wyczytałem, że bomby robiono z prozaicznych składników.

Jest też coś takiego w mitologii nowych słowianWogóle należałoby się przyjrzeć symbolowi swastygi w dziejach.

Podejrzewam, że Hanibal Barkas pod pozorem przejścia armii Kartaginy przez Alpy miał za zadanie otworzyć nową drogę handlową łączącą Italię z Galią Zaalpejską. A reszta to taka ściema była, że niby słonie muszą akurat iść przez góry.

Jego akurat nie czytam ;)

Bo to dwa końce pewnego szlaku handlowego.

Cezar chyba dysponował, bo w bitwie pod Aleksandrią podpalił okręty Ptolemeusza. I część miasta, a potem ratował z pożaru cenną dokumentację, sam przy tym prawie ginąc.

Benzyna, olej i sok z owoców cytrysowych i jest napalm

ocet nie zawiera alkoholu

ocet to wodny roztwor kwasu octowego

prosze potraktowac wapien goracym octem (mozna uzyc do eksperymentu jakiegos zamiennika, np. sproszkowanej skorupki jajka)

P.S. Co do skojarzenia z alkoholem - kwas octowy to utleniona forma alkoholu etylowego.

Prosze zauwazyc, ze wytarczy wlac pol szklanki octu do cząjnika i jakies 0,5 litra  wody i zagotowac. Bedzie jak nowka.

Co do wiedzy  jaka posiadali - mysle, ze w dawnych czasach ludzie  wiedzieli wiecej niz nam sie wydaje. Polecam wspominana juz tutaj na blogu ksiazke Russo "Zapomniana rewolucja".

Od razu chemik ... pan z kanału Modern Goldsmith, twierdzi, że nie trzeba BYĆ chemikiem, trzeba UŻYWAĆ chemii.

Materiały przygotowane na kanale -> o odzyskiwaniu złota z blobowej bryłki a następnie srebra są dwoma najczęściej oglądanymi. A w tamtych czasach byli fachowcy od obróbki tych metali i sprawdzania zawartości złota w złocie. Może nie nazywali reakcji egzo- czy endoenergetycznymi. A katalizatorów w procesach chemicznych katalizatorami ... ale wiedzieli, że są substancje i metody (zwiększenie temperatury) przyśpieszające reakcje chemiczny jak i zwalniające reakcje chemiczne.

A nam cisną kity na Discovery i inntch bzdura-kanałach, że wikingowie używali jakiś prostych kamieni-kompasów i że było to prekursorskie. 

Mnie bardziej zdziwiła obróbka diorytu w Akkadzie czy w Egipcie. To nie jest piaskowiec ani łupek.

Wypolerowany jak czarny mosiądz...:)

O ile mnie pamięć nie myli fasada Newgrange (3200 p.n.e.) w Irlandii też jest z diorytu. 

Dzięki

Z tego co wiemy na chwilę obecną to Zeus używał jakichś soli amonowych w celach pirotechnicznych (być może połączonych nawet z bursztynem), ale to czasy znacznie dalsze niż Imperium Romanum.

Chyba należałoby się przyjrzeć w tym zakresie działaności Wespazjana, który nakazał opodatkować łaźnie publiczne, co nawet skwitował powiedzeniem pecunia non olet. Moim zdaniem chodziło wyłącznie o ich ewidencję, i wcale nie w celach podatkowych. Z moczu można było bowiem wychodować kryształy saletry. I nie było to jakoś specjalnie skomplikowane

Średniowieczne metody produkcji saletry potasowej to trzecia zagadka po bursztynie i krzemieniu pasiastym. Może wszystko jest po łacinie. Nigdzie nie znalazłem wiarygodnego opisu takiej technologii. "Każdy wie", że z nawozu końskiego, i innych odchodów, ale jak?

Miałem kiedyś jakiś angielski pdf z ilustracjami z XVI w pokazującymi uzyskiwanie saletry, ale teraz nie potrafię znaleść. Ogólnie (z tego co pamiętam) to szmaty nasączano moczem, rozwieszano na ramkach i suszono. Coś podobnego do uzyskiwania soli morskiej poprzz odparowywanie.

W serialu City of Vice, gdzie grał Ian McDiamid (Darth Sidious), czczący POLICJĘ w "wesołej Anglii". Jest kilka informacji, że MIEJSKIE SZALETY były szczególnie monitorowane, pewnie na okoliczność  terorystów z "Irlandi Pn."

A są to czasy dużo późniejsze i aparat wesołej Anglii ma stały dostęp do zasobów saletry amonowej.

No nie całe - fakt. Tam na obrzeżach masywu głównie mamy do czynienia z dolomitem. Dolomit jak to się w geologicznej gwarze mówi "nie burzy" w przeciwieństwie do kalcytu z kwasem, no chyba że się go podgrzeje - wtedy "burzy". Więc opis torowania sobie drogi poprzez takie właśnie traktowanie skał jak najbardziej prawdopodobny. Oczywiście żeby tak robić trzeba troszkę umieć rozróżniać sklały, bo potraktowanie w taki sposób skał magmowych nic by nie dało - no ale nie sądzę żeby to w starożytości było jakąś wiedzą tajemną - patrząc na budowle starożytnych trudno byłoby postawić tezę, że oni nie mieli zielonego pojęcia o mineralogii i petrologii.

Co do materiałów wybuchowych - generalnie należy rozróżnić materiały wybuchowe od substancji łatwopalnych, nie każda substancja łatwopalna jest z automatu materiałem wybuchowym. Oczywiście w pewnych okolicznościach prawie wszystko może się nim stać (nawet mąka czy pył drzewny) ale zastosowanie takich materiałów w tym charakterze w celach praktycznych jest niemożliwe. Za materiał wybuchowy uznamy zatem substancję, która bod wpływem bodźców zewnętrznych zacznie się gwałtownie spalać wydzielając przy tym ogromne ilości gazów, które będą w fazie rozprężania wykonywały pracę. Tym gazem jest głównie azot dlatego we współczesych materiałach podstawowym składnikiem są zwykle substancje zbudowane z cząstek wiążących dużą ilość azotu. Dla prochu to saletra, dla dynamitu nitrogliceryna, dla trotylu TNT. Oczywiście im więcej azotu w cząstce tym lepszy efekt ale też nie do końca (no ale to nie jest w temacie dyskusji).

Ja zaś dodam,  że skoro mowa o prochu takim jak rozumiemy z poprawką na doskonalenie go przez wieki, to on gwałtownie spala się (wybucha) dopero, gdy jest "zamknięty" w czymś. Posypany na czymś, póki suchy, pali się, owszem, efektownie, ale nie wybucha.

Wydaje się więc, że ewentualnie będąc w dyspozycji Rzymian, nie byłby materiałem pierwszego wyboru w wojskowej logistyce. Przynajmniej do wynalezienia lufy.

Do użytku na polu walki pewnie nie. Nawet w trakcie bitw morskich poręcznejsze było użycie ognia greckiego niż prochu, który dużej wilgotności przecież nie lubi (ciekawe jak to jest ze zbrylaniem się prochu przy wykorzystaniu pyłu burstynowego zamiast węgla drzewnego). Natomiast do wysadzania murów oblężonych twierdz nadawać się mógł. Również do produkcji różnego rodzaju granatów przy bronieniu własnych twierdz (garnki wypełnione potłuczonymi skorupami ceramicznymi i mieszanką wybuchową).

Jest ciekawa wzmianka w filmie "  Curse of the Princess " który polecał Szanowny Gotoxy 76, gdzie jest w początkowych sekwencjach mowa o skrzyniach bursztynu i szkrzyni smaru bursztynowego.  Bodajże z królestwa Sajah.  Ciekawe cóż to za smar bursztynowy i czy nie miał przypadkiem militarnego znaczenia...

Jak kolega se w domu atomówkę zrobi, to będę prosił GOSPODARZA, żeby to kolega na LUL pokazał, zapłacę "każde piniondze". Ja co najwyżej mogę pokazać jak mocz przeprowadzić do półproduktu, zmieszać z cukrem, zapakować to w szprychę przygotowaną. I zrobić KA-BUM ...

Dzieckiem PRL-u jestem i różne takie funkcjonalności, z karbidem w dzieciństwie zsałem z "mlekiem matki". 

Może chodziło o maść leczniczą?

Otóż proch mógł się nadawać do wysadzania murów, ale:

Oblężeń, w których uzyskano wstępne zawalenie murów było wtedy niewiele. Tu pasowałoby na przykład oblężenie Jerycha, ale u Rzymian zupełnie nic nie kojarzę. Nawet zdobycie Kartaginy polegało - zdaje się - na tym, że w toku walk mur był raczej "rozbierany", czyli stopniowo niszczył się ponad możliwości bieżącego naprawiania, niż był gwałtownie burzony.

U Aleksandra Wlk. nie widać, aby coś wybuchało przy oblężeniu Tyru. Akurat Tyr był finalnie zdobyty gwałtownym atakiem (a nie "zamęczony" jak Kartagina) lecz długo trwały przygotowania, np. ta grobla. Sam szturm był krótki. Gdyby więc była do dyspozycji jakaś taktyka wybuchowa, to z pewnością zostałaby odnotowana.

Ale uwaga: garnek prochu zakopany w ziemi i detonowany jakimś lontem dałby radę; taki prymitywny fugas (nie mylić z fagasem). Ale taki sam efekt jak mina zakopana pod murem dałby podkop, podparcie drewnem fundamentu muru i podpalenie (zdaje się tak padło Jerycho).

Natomiast miotanie ładunków wybuchowych z murów na oblegających, czy machinami na obleganych na murach, byłoby wtedy wątpliwe. Mianowicie, o wiele prostsze i militarnie wydajniejsze, nie mówiąc, że tańsze i łatwiejsze do improwizowania musiało wtedy być miotanie materiałów zapalających, a nie wybuchowych.

"I znów, Łomżynka": Potrafię sobie wyobrazić, że ewentualne zastosowanie materiału wybuchowego w obleżeniu Jerycha - mogłoby zostać utajnione. Choćby dlatego, aby za burzyciela i alianta Żydów można było podawać samego Jahwe. Ale pod Tyrem, przy Aleksandrze plątało się tak wielu "słabo lojalnych" a rozgarniętych, w tym także w kierunku cynizmu, że trudno mi wyobrazić sobie, aby były tam warunki utrzymania w tajemnicy czegoś sensacyjnego, a przełomowego, tzn. wybuchowego.

Co do Aleksandra i Tyru to natychmiast skutecznie utajniono udnalezienie tabliczek z tekstem relacji o fenickich emporiach w Islandii oraz wysłania Pytiasza z Messali w celu potwierdzenia ich prawdziwości. Zachowanie więc tajemnicy było możliwe, choć nie twierdzę, że dotyczyło ono akurat wykorzystania prochu. Zresztą do wyroczni Amona Aleksander udał się dopiero po zdobyciu Tyru, więc w tym czasie jeszcze mógł prochu nie posiadać.

Co do spektakularnego niszczenia murów przez Rzymian to takie przypadki (zaszyfrowane oczywiście) podał Marek Warron i dotyczyły Hiszpanii i Tessalii. Oczywiście oficjalnie winę zrzucono na króliki i krety.

Oczywiście przykład z podkopem prowadzonym pod mury, podparcie ich drewnem i późniejsze zawalenie jest podawany przez wszystkie podręczniki historii (tak samo jak przykład z koniem trojańskim). Tylko mam kilka uwag do niego. A w zasadzie jedną. W warunkach oblężenia, a co za tym idzie również stałej obecności obrońców na murach, jakoś przyjmuje się chyba, że ludzie zagrożeni utratą własnego życia i życia swoich bliskich chyba spali na czatach. Nie wiem jak można podkopać się pod mury nie naruszając w żaden sposób ich konstrukcji. Poza tym większość twiedz powstawała na terenach górskich, gdzie podkopów raczej nie udawało się zrobić. Te zaś, które jak Jerycho, powstały na terenach ilastych były budowane w większości z wypalanych cegieł i w przypadku wykonania podkopu zaczęły by dość szybko pękać. Ponadto kamień czy cegła przenosi przecież dość dobrze drgania, co każdy może zresztą odczuć, o ile mieszka we własnym domu w pobliżu drogi, gdzie czasami pojawiają się tiry. Obrońcy takich twierdz wuięc musieli by być nie tylko ślepi i głusi, ale nawet dodatkowo spraliżowani.

" Nie wiem jak można podkopać się pod mury nie naruszając w żaden sposób ich konstrukcji."

Można, wystarczy stosować obudowę (stemple i podpory), którą w odpowiednim momencie po wykonaniu odpowiednio dużego podkopu się usuwa (pali).

"Poza tym większość twiedz powstawała na terenach górskich, gdzie podkopów raczej nie udawało się zrobić."

Kwestia czasu, drążenie w skale jest oczywiście czasochłonne ale z drugiej strony nie wymaga stosowania aż tylu zabezpieczeń - z grubsza wychodzi na jedno.

Jest sporo siarki na Sycylii, ale widocznie była ona poza zasięgiem Tyryjczyków, skoro zainteresowali się Islandią. Chyba, że chodziło nie tyle o samą siarkę, co o placówkę wywiadu na szlaku łączącym Europę z Ameryką.

Co do górnictwa i podkopów. Górnictwo ma bardzo długą tradycję, sięgająca pewnie daleko dalej niż Potop. A co do zaszkodzenia wojskom inżynieryjnym wroga przez obleganych, to podczas wykopalisk w Iraku odnaleziono nie tylko ślady walki w tunelach (szkielety), ale nawet opisy bomb szreszeni wrzucanych do tuneli. Tak więc oblegani mieli możliwość przebicia się do tych tuneli wraz z ich w miarę dokładną lokalizacją i mniej lub bardziej skutecznej obrony przed podkopami.

Jeśli mamy podkop i zawalamy go prochem, to mamy do czynienia z eksplozją. Jeśli zawalamy podpaleniem stempli, to w efekcie mamy do czynienia z implozją. Tak, czy owak "plozja".

To już prędzej, choć jest także haczyk w hipotezie takiego, nazwijmy, "demonstracyjnego" stosowania. Demonstracja wymaga wstępnej ściemy. Skoro jesteśmy przy prochu, to - zdaje się - Chińczycy, za nimi Mongołowie stosowali proch jako paliwo dla czegoś w rodzaju gazów bojowych. Mnie, z braku głębszej wiedzy, narzuca się tu zwłaszcza opis bitwy pod Legnicą. Ale może warto poszperać w tych różnych eposach indyjskich, gdzie roi się od poetycko ubranych nadnaturalnych przewag bitewnych.

Ściema na wstępie jest pożądana, o ile chce się przeciwnika także na później obezwładnić grozą, że dysponujemy potencjałem nadnaturalnym dla tego przeciwnika. Po zastosowaniu celowe jest utwierdzić (zalegendować) ten udział nadnaturalności, aby utrzymać przewagę pochodzącą od ściemy. Jest w historii wiele bitew, w których opisy wiążą rozstrzygnięcie z jakimś nadzwyczajnym a gwałtownym wydarzeniem w trakcie boju.

Jeśli jednak jakaś "militarna technologia" związana z prochem była wcześniej dostępna, to trzeba spojrzeć chłodnym okiem, aby dojść do wniosku, że dawne bitwy polowe miały postać bliską temu, co współcześni taktycy nazywają bojem spotkaniowym. Wyjątki to np. Termopile, które jednak bliższe były obronie twierdzy, niż bitwie w polu. W porównaniu z innymi brońmi miotajacymi, proch był wtedy do niczego, bo nie było wydajnej metody "ostrzeliwania" ładunkami prochowymi. Znalazły się dopiero z wynalezieniem lufy, a i tak długo jeszcze trwało zanim wynaleziono pocisk, który wybucha po uderzeniu w cel (a nie kiedykolwiek i gdziekolwiek).

Tu dochodzimy do istotnego problemu technicznego, który niweluje hipotezy, że np. obrońcy dawnych murów mogliby efektywnie używać prochu jako środka wybuchowego w garnkach traktowanych podobnie do granatów ręcznych. Siła ciążenia spokojnie sprzyjałaby miotaniu w dół, ale co z zapalnikiem, żeby wybuch nastąpił na dole, a nie już na murze. Otóż na nic jest środek wybuchowy bez zapalnika (lontu?) bezpiecznego dla "obsługi" a skutecznego dopiero na wrogu. Co innego środek zapalający, bo on musi się najpierw rozpalić, a w ogóle to raczej nie było tajemnicą, że pewne dwie substancje zapalają się od samego ich zmieszania się po np. rozbiciu garnka. Wybuch też jest spalaniem się, ale już tak gwałtownym (aż wrednym), że trudność polega na kontroli zainicjowania wybuchu.