Ulrich Geisser, bo o nim będzie tu mowa, urodził się w 1824 roku w Altstäten w kantonie St Gallen. Początkowo pracował jako księgowy w firmie przewozowej w Lozannie, ale już w wieku 25 lat pojawia się w Turynie przy bankierze Luigi Bolmido, który obsługuje rynek jedwabny. Szybko też zapoznaje się z Cavourem, rzeczywitym twórcą zjednoczonej Italii, dla którego tłumaczy artykuły z niemieckiej prasy.

Po śmierci patrona - Bolmidy, w 1856 zostaje mianowany prezesem banku Bolmido i wbrew uchwałom zarządu banku oraz rodziny Bolmido udziela pożyczki na otwarcie kopalni Sait-Marcel w Valle d'Aosta, skąd hrabia Cavour ma nadzieje na pozyskanie miedzi dla potrzeb sardyńskiej floty. Miedzi tam jednak nie ma i pożyczka okazuje się niespłacalna.

Dla Geissera nic to nie znaczy, to były przecież pieniądze Bolmido, a nie jego. Nie jego straty. Natomiast zysk - w postaci przyjaźni Cavoura oraz zleceń rządu Sardynii w postaci dostaw dla armii i floty, pozwoliły mu w 1860 roku na założenie własnego banku: Geisser & Monet.

Pierwsze kredyty nowego banku dotyczyły umundurowania wojsk Garibaldiego. Prócz wdzięczności bohatera Italii, otrzymuje również stanowisko członka zarządu Banca Nazionale degli Stati Sardi (przemianowanego po zjednoczeniu na Banca Nazionale del Regno d'Italia. W zarządzie tego banku spotyka się z Rotszyldami.

W 1865 roku powstaje firma Geisser & Co, która rozpoczyna inwestowanie we włoską gospodarkę. Wykupuje Włoskie Towarzystwo Kolei Południowych, Bank Rolny we Florencji, Credito Mobiliare, i tak dalej. Wykupuje prawie wszystkie doprowadzone wcześniej wojną do bankructwa banki Toskanii, a dzięki wsparciu Rotszyldów później również rzymskie. Geisser przez swoje znajomości w rządzie nowej Italii zabezpiecza finansowo wszystkie ważniejsze sztandarowe budowy nowego państwa: koleje, gmachy publiczne, a nawet całe dzielnice miast. jednym słowem firma zbyt duża i zbyt ważna, żeby mogła zbankrutować.

Dlatego przy pierwszym kryzysie gospodarczym w 1876 otrzymał 30 milionów lirów wparcia bezzwotnego (w postaci przejęcia części akcji) od rządu. A gdy kolejnym roku poprosił bank centralny Italii o dalszy kredyt na utrzymanie płynności (a zasiadał przecież w jego zarządzie), otrzymał bez zbędnych ceregieli 10 milionów lirów gwarantowanych wyłącznie na hipotekach budynków i placów budowy. Geisser więc w kolejnym roku poprosił o kolejne 21 milionów.

Tym razem zarządano od niego dwu rzeczy. Złożenia dymisji oraz rozliczenia poprzedniej pożyczki. Ponieważ nie udało się jej rozliczyć - w rękach Banku Królestwa Włoch znalazły się posiadłości obciążone hipotekami przewyższającymi dwukrotnie ich wartość.

W 1884 roku wycofuje się z bankierstwa jako bankrut i do swojej śmierci dziesięćlat później prowadzi wyłącznie fabrykę jedwabiu przejętą znacznie wcześniej od rodziny Bolmida.

Bank Królestwa Italii przejął nieruchomości (po dwukrotnie zawyżonej cenie), a w ręce włoskiego rządu dostał się (za pierwszą transzę 30 mln lirów) założony przez Geissera w 1869 roku Banco Italo-Germanica. Jak widać informowano, że kapitał banku to 50 mln lirów. Tyle, że było to widniało to tylko na papierze, bowiem kapitał pochodził z innych spółek Geissera, które były niewypłacalne - przejęcie 3/5 firmy przez rząd włoski, spowodowało, że teraz Italia stała się odpowiedzialna za to, co znajdowało się w kasach banku. A bank ten posiadał koncesję (co przy takich koneksjach rządowych nie było czymś dziwnym) na druk własnego pieniądza papierowego, ograniczonego wprawdzie tylko na okres 10 lat, ale ... okres ten kończył się w 1881. A banknoty wypuszczono w obieg o nominałach od 10 do 1000 lirów ze zobowiązaniem ich wykupienia z dywidendą w wysokości 2,4% za 10 lat obiegu.Co więc robi włoski rząd? Włącza ten bank w struktury Banca Tiberina, który również przejmuje większość zadań inwestycyjnych Geissera. Banco Tiberina jednak również wykłada się na tych zadaniach. W trakcie budowy kolei w 1888 roku jego akcje w ciągu roku spadają z 720 lirów do 374 lirów. Na utrzymanie płynności finansowej brakuje 60 mln lirów. Pojawia się wtedy oferta z Londynu: grupa potężnych londyńskich kapitalistów byłaby skłonna udzielić dotacji 20 milionów, które w razie potrzeby mają zostać podniesione do 60, na Banca Tiberina, która stałaby się bankiem włosko-angielskim z prawem do zajmowania się zwłaszcza budową kolei ".

Oferta jednak zostaje odrzucona. Plan ratunkowy przewiduje wspracie 40 mln lirów z Banku Królestwa Włoch oraz 4,6 mln dotacji rządowych. Pozwala to jedynie przedłużyć agonię banku o kilka lat. 27 marca 1891 roku na walnym zebraniu akcjonariuszy prezez tego banku, ktory ma wyjaśnić przyczyny strat firmy 3,7 mln lirów w ciągu ostatniego roku i prosić rząd o kolejny zastrzyk, nagle umiera. 3 dni później Banca Tiberina zostaje postawiona w stan upadłości.

A przy okazji ciekawostka. W dokumentacji Banca Italo Germanica jako założyciel figuruje Giovanni Servadio, Żyd. Jego banknoty, pomimo przedstawiania na nich Germanii, są drukowane w Londynie. A niemieckich numizmatyków prawie wogóle ten temat nie interesuje.

Pewnie wiedzą bowiem, że w przeciwieństwie do USA, Meksyku czy Argentyny, w tym banku akurat żandnego kapitału niemieckiego nie było.

 

---

tagi: niemcy  anglia  bank  włochy 

	Pioter
	26 lutego 2021 19:37

19     1475    10 zaloguj sie by polubić