Ach, ta brytyjska dobroczynność..., chciałem to rozwinąć w lutym, ale odpuściłem.

https://en.wikipedia.org/wiki/New_Holland_(Australia)

Skoro tak twierdzi angielska Wiki....

Notka kolegi Pioter-a w tym o tej 20 funtówce - Ciężkie czasy.

Było też wcześniej - Imperium kontratakuje

No fakt, jest 20 funtówka ale Korona Wirusa nie widać ani wież 5G.

Zaintrygowała mnie nazwa/nazwisko chisholm z tego powodu, że wspomniał mnie się jeden film - Seven Days in Utopia. Mądrości internetu wyrzuciły jeszcze takie zestawienie Chisholm.

I to jest prawdziwy realpolitik i propaganda w jednym. No to jak to się teraz ma do kolonizowania Śląska z poprzedniej notki. Bo w dobroczynność nie wierzę od początku, ani w dobre intencje. Darmo ich szukać tam, gdzie idzie o zysk, kosztem drugiego/bliźniego.
I ta kobiecina jeszcze świętą została i medale od Piusa IX dostawała. To się nazywa angielska perfidia. I to łączenie rodzin! Masakra. Zesłanie i pozbycie się gorszego sortu z marginesu. I tak nie byli przydatni.
Ciekawe ile zarobiła dla Korony, że świętą została.

Holendrzy spenetrowali północ kontynentu, stąd takie nazwy jak "Arnhem Land", Brytole ich pewnie grzecznie wyprosili, jak w RPA.

Angielska Wiki prawdę ci powie ;-)

Ciekawe, że w polskiej echo...

W Britannice niewiele piszą o niej.

W 1838 r. wraz z mężem osiedliła się w Windsor, niedaleko Sydney, w Australii. Australia miała w tym czasie dużą liczbę bezrobotnych robotników-imigrantów, a Caroline Chisholm założyła dom w Sydney dla żyjacych w nędzy imigrantek, dla których znalazła pracę na wsi.

Więc, wtedy przynajmniej, rąk do pracy nie brakowało. I to się nie klei, bo piszą dalej tak:

Spędziła lata od 1846 do 1854 roku w Anglii, zbierając fundusze na imigrację całych rodzin do Australii, co stało się zbędne z powodu gorączki złota w Australii na początku lat 50. XIX wieku. 

Po cholerę zbierać fundusze, skoro tylu bezrobotnych tam jest. I dopiero gorączka złota powoduje, że jest to zbędne?

Chisholm wróciła do Australii w 1854 r., wykładała i przeprowadzała kontrole warunków życia na polach złota [rozumiem, że to wydobycie odkrywkowe]. Jej zdrowie popsuło się w 1857 r., a w 1866 r. wraz z rodziną powróciła do Anglii, gdzie w 1867 r. otrzymała emeryturę rządową w wysokości 100 funtów. 

Co można było zrobić za 100 funtów? No i skoro wybuchła gorączka złota, to ona była już zbędna, chyba jedynie do tego, żeby propagandowo tych i przyszłych emigrantów obrabiać, opowiadając o gruszkach na wierzbie. Złoto jednak było i jest nadal. Ciekawe jaka była umieralność w tych kopalniach. I ile dawali zarobić.

https://www.britannica.com/biography/Caroline-Chisholm
 

Można chyba nawet wskazać kto. W końcu wsparła ją w tym zbożnym dziele Izba Lordów.

Nic nie jest taki proste. Zawsze znajdą się przeciwnicy :)
Tu, http://adb.anu.edu.au/biography/chisholm-caroline-1894, są jeszcze takie fragmenty:

Po dwóch latach oficjalnej obojętności wobec głównego przedmiotu jej działalności, emigracji rodzinnej, zdecydowała się działać samodzielnie. Jej pierwszy plan dotyczący systemu biletowego został pokonany przez wpływy w Londynie zaniepokojonych squattersów. Następnie utworzyła komitet złożony z zamożnych londyńskich kupców, a po wycieczce z wykładami po Szkocji, w 1849 r. powstało jej Rodzinne Towarzystwo Pożyczkowe Kolonizacji (Family Colonization Loan Society), z lordem Ashleyem przewodniczącym londyńskiego komitetu centralnego, komitetami filialnymi na całych Wyspach Brytyjskich oraz agentami w Adelaide, Melbourne i Sydney. Towarzystwo otrzymywało oszczędności od zamierzających emigrować lub ich kolonialnych powiązań [their colonial relations] i pożyczało im resztę pieniędzy na przejazd. Australijscy agenci znaleźli dla nich zatrudnienie i ściągnęli spłatę pożyczki w łatwych ratach. Fundusz rezerwowy ponosił straty z powodu śmierci lub niewykonania zobowiązań. Dzięki baronessie Burdett-Coutts, przekazy z Australii były otrzymywane przez Coutts & Co. w celu uniknięcia zaporowych opłat innych banków. Najlepiej napisana broszura pani Chisholm, The A.B.C. of Colonization (1850), potępiała interesy ziemskie [obszarników] i odnowiony program rządowy, opisując dla kontrastu jej własne towarzystwo, założone wbrew squattersom i bez oficjalnego wsparcia.

squatter — hodowca owiec w Australii, dzierżawiący (często dożywotnio lub dziedzicznie) pastwiska od państwa.
https://pl.wiktionary.org/wiki/squatter

Charles Dickens udzielał towarzystwu potężnej pomocy i w latach 1851-52 reklamował je na łamach "Household Words", choć jego niesympatyczny portret pani Jellyby (z Bleak House) był częściowo zaczerpnięty z pani Chisholm. Kiedy 1 października 1850 r. wypłynął pierwszy wyczarterowany statek Slains Castle, osobiście nadzorowała ona zaokrętowanie pasażerów, umieszczając samotne [bezdomne?] dziewczyny z rodzinami i starsze z młodymi. Mianowano rzetelnego chirurga, który, nie kapitan, wydawał racje żywnościowe. Następnie popłynął Blundell i Athenian, zanim wieści o odkryciach złota dotarły do Anglii, aby pobudzić emigrację i dać towarzystwu bezpieczeństwo finansowe; w 1852 roku wysłali sześć statków. Jednak pani Chisholm obawiała się, że poszukiwacze złota nie zapewnią stabilności kolonialnej ani nie stworzą środowiska odpowiedniego dla jej młodych kobiet.

W marcu 1851 roku kapitan Chisholm wyjechał do Australii, by nieodpłatnie pracować jako agent kolonialny, pozostawiając Caroline z rosnącymi obowiązkami w Wielkiej Brytanii. W 1852 roku zwiedziła Wyspy Brytyjskie, a następnie Niemcy, Francję i Włochy, gdzie odwiedziła papieża. Agitowała z pewnymi sukcesami za niższymi kolonialnymi stawkami pocztowych i wprowadzeniem kolonialnych przekazów pieniężnych. Jej komentarze na temat warunków pokładowych zapewniły przyjęcie ustawy Passenger Act w 1852 roku. Armator, W. S. Lindsay, zbudował dla towarzystwa Caroline Chisholm, a w jej dziewiczej podróży we wrześniu 1853 r. wśród pasażerów znalazła się partia dziewcząt z Żydowskiego Żeńskiego Towarzystwa Dobroczynności [Jewish Ladies' Benevolent Society]. Pani Chisholm była obecnie jedną z najbardziej znanych kobiet w Anglii; jej portret Angelo Collena Haytera, którego oryginał zaginął, wisiał na wystawie w Akademii Królewskiej w 1852 r., panoramiczny obraz "Przygody pani Chisholm" [Adventures of Mrs Chisholm] "sprzedano za tysiące", a także była obiektem wielu wierszy, artykułów i komiksów.

Kiedy Caroline Chisholm popłynęła do Australii na statku Ballarat w 1854 roku, jej wyjazd był szeroko relacjonowany, a ponad 900 funtów subskrybowano jako świadectwo. Towarzystwo miało wówczas ponad 15.000 funtów i wysłało ponad 3000 emigrantów. Przybyła do Port Phillip w lipcu: na jednym spotkaniu powitalnym oddano hołd kapitanowi Chisholmowi, który prawie sam w Australii zapewnił powodzenie przedsięwzięciu swojej żony. Wiktoriańska Rada Legislacyjna [Victorian Legislative Council] uchwaliła Chisholmom 5000 funtów, a kolejne 2500 funtów subskrybowano prywatnie. Rodzina była w rozpaczliwej potrzebie i otworzyła sklep za część tych pieniędzy, chociaż Caroline przyjęła je niechętnie.

W październiku 1854 r. objechała wiktoriańskie pola złota, a na spotkaniu w Melbourne w listopadzie zaproponowała szereg schronisk wzdłuż dróg do kopalń [wykopalisk]; z pomocą kilku rządów do końca 1855 r. dziesięć z nich było w budowie. Ze względu na swoją pełną pasji wiarę w dobroczynne skutki działania drobnej klasy rolnej [small farmer class], agitowała za wsparciem odblokowania ziemi [reforma agrarna? każdemu 2 hektary ziemi?]. W 1857 r. zachorowała na chorobę nerek, a w listopadzie rodzina przeniosła się do Kyneton, gdzie Archibald Chisholm, który w listopadzie 1854 r. otrzymał awans majora w rezerwie [who had been promoted major on the retired list], zasiadł na ławie sędziów, a ich dwóch starszych synów prowadziło sklep. Później Caroline musiała udać się do Sydney na leczenie, ale w latach 1859-61 wygłosiła tam także publiczne wykłady na temat kwestii ziemskiej. Konieczność finansowa zmusiła ją w lipcu 1862 roku do otwarcia szkoły dla dziewcząt w Newtown, a następnie przeniosła się do Tempe.

W czerwcu 1866 r. Chisholms wyjechali do Anglii. Po otrzymaniu emerytury w wysokości 100 funtów mieszkali najpierw w Liverpoolu, a następnie w obskurnych kwaterach w Highgate w Londynie. 


Ani słowa o tym, żeby miała zostać świętą.

To bardzo ciekawe, bo ponoć pogarda dla nagrody materialnej, tej doczesnej, i stanowiska publicznego spowodowła, że na starość tułała się po obskurnych angielskich lokalach.

Spenetrowali też Nową Zelandię, Zealand to jak najbardziej holenderska nazwa; pardon, Niderlandzka.