A ja tak przyglądając się podbojowi Indii, prowadzonemu przez oststnie 1000 lat, myślę, że to nie był podbój tylko sorowadzanie obcych najemników w celu ukrócenia poczynań konkurencji handlowej. W XVIIIw. moim zdaniem robili Hindusi bardzo wiele ułatwień, aby Anglicy dla Olimpijczyków, a Francuzi dla Wężowników w końcu "zjednoczyli" cale Indie. A przed nimi jeszcze tę samą rolę wyznaczono Wielkim Mogołom, a przed nim innym muzułmanom (to akurat działania Wężowników były), których wspomagała Wenecja. 

A "Wielki Żywopłot Indyjski" to dla mnie po prostu koronny dowód tego fikcyjnego podboju.

Stąd podbój Indii to taki fantom służący teraz Hindusom do korzystania z renty dla "dzieci pokrzywdzonych przez los".

Ta hodowla kobr pokazuje dobitnie nie tylko spryt Hindusów, ale i to, jak latwo im było manipulować tymi swoimi niby-panami. Oczywiscie zawsze można użyc argumentu, że kolonializm angielski zaorał przemysł tekstylny w Indiach, ale jakoś nikt nie zbadał kwestii - ilu maharadżów, ile osób z najwyższych hinduskich elit przeniosła swoje interesy do Londynu  i czy przypadkiem nie zarabiali sami kroci na zarządzeniach swoich "okupantów"?

Bo tak łatwo, bez żadnego wystrzału powiedzieli Anglikom "goodbye", a co jeszcze dziwniejsze, Anglicy grzecznie opuścili Indie. To jest niesamowite i jakoś nikt się nad tym nigdy nie zadtanawiał. Wszyscy gadają tylko, że tak musiało być, bo Indie to wielki i ludny kraj itp. bzdury. 100 lat wcześniej te Indiie - w takim razie - nie były takie wielkie i nie były ludne. Chore łby.

Nie zapominaj jednak o klęskach głodu i milionach ofiar

Nie zapominam. Wlasnie tak się niszczy konkurencję - dewastuje się jej zadoby ludzkie i terytorium. I tu nie ma zmiłuj się, bo organizatorzy takichbl akcji zawsze uważają, że zdewastowany teren można odbudować (jak już wykorzeni się z niego konkurenta), a ludzie są jak trawa - zawsze odrastają. Stąd właśnie często wpadaja ludzie w tę pułapkę, że "w końcu nas nie zabiją wszystkich, bo jesteśmy im potrzebni". 

No właśnie...i jeszcze te "tajemnicze" podróże hierarchów SS do Tybetu

Dzięki

A teraz uważaj...:), bo znowu się "rozkręciłem" ze swoimi fantazjami hustorycznymi.

Patrząc na mapę Indii widzimy, że Francuzi zaczęli "kolonizować" od 1673-74 wybrzeże zat. Bengalskiej (Chandernagore, Pondicherry i inne). Anglic6 zaś w zasadzie mieli "tylko" Bombaj od 1661 i Kalkutę od 1698. Kalkutq stała się bazą wypadową do "kolonizacji" całej Niziny Gangesu - jaki pierwszej. Nie mniej proces zaczął się dopiero PO zrobieniu rewolucji we Francji (czyli wczesniej było to niemożliwe). Rewolucja we Francji miżliwa zaś była dopiero PO drastycznym osłabieniu Porty i wyeliminowaniu Szwecji. Jak wyeliminowano Szaecję to sam lepiej wiesz, ale żeby 9słabić Portę trzeba było najpierw odsłonic jej tyłek, czyli zlikwidować Państwo Wielkiego Mogoła. Jak to zrobiono? Poprzez prowokacje samych Hindusow-Aryjczykow, a agenci na dworze Wielkiego Mogiłq tylko szeptali, że czas skończyć z istnieniem Hindusów, bo będzie gorzej. I wybuchła dzika, krwawa strasznie wojna, która tak wyczerpała zasoby Mogoła, że w końcu w 1717 nastąpiła likwidacja tego panstwa i powstało Państwo Marathów. Zaraz po tym w Persji pojawił się "nagle" zdilny wódz, ktory hardo stawiał się Osmanom, a ci nie potrafili z nim sobie poradzić. A nie potrafili, bo właśnie niedawno Austria spuściła im - za weneckią kasę - łomot pod Petrowaradynem. To 9czywiście "przypadek" ta koicydencja...:).

Idźmy dalej. Państwo Marathów istniało sto lat. W 1818 zostało "podbite" przez Anglię. Napisałem w cudzysłowiu, bo dla mnie to wygląda na ewidentną konsolidację aktywów w ramach tej samej grupy kapitałowej. Ta kinsilidacja zaczęła się zaraz po rewolucji frsncuskirj w 1795, gdy Holendrzy, czy Amsterdam wniosł aportem swoje posiadłości do londyńskiej spółki. Oczywiscie nauka mówi o wojnie między Anglią a Holandią, ale piwiedzmy sobie szczerze, że wojna dzieli się na dwa rodzaje: 1. wojna prawdziwa (gdy trzeba wyeliminowac z danego terytorium konkurencję handlową) i 2. wrestling (gdy trzeba ukryć istnienie organizacji i jej powiązań przed publiką, ale jednocześnie trzeba jakoś wiarygodnie uzasadnić zmiany właścicielskie posiadanych zasobów). Więc w 1795 Anglia z Holandią zrobiły sobie wtestling, a potem juz bez większych przeszkód przejęto francudkie zasoby w Indiach. A tak się akurst "dziwnie" składa, że Frsncuzi mieli zasoby w mateczniku drawidyjskim, których to Drawidow slusznie uważamy za Wężowników. Anglicy zaś ze swoją ekspansją parli w pierwszejbkolejnosci na tereny aryjskuch Hindusów, czyli tych Olimpijczyków, co to parę rysięcy lat wcześniej zdefasonowali drawidyjską Kulturę Harappy. Zadadne jest więc uznanie tego europejskiego kolonializmu w Indiach za zwyczajne swiadczenie usług ochroniarskich. 

A żebyś miał jeszcze bardziej nad czym myśleć, to wyobraź sobie, że w czadach Zygmunta III Wazy, a dokładnie w latach 1616-20, DUŃCZYCY (tak Duńczycy - to nie jest moja literówka) usadowili się (czyli dostali zaproszenie) Teamquebar (1620-1845, na południu Indii) i w Srirampur (1616-1845, w delcie Gangesu...w okolicsch Srirampur usadowili się też Francuzi w 1673 i Anglicy w 1698, a więc 60-80 lat później). Nie wiem, jaką ofertę złożyli Duńczykom  Drawidowie, ale widać, że musiało to mieć związek ze szwedzką dominacją nad Bałtykiem. Czyli odnoszę wrażenie, że Hindusi organizowali nam w tym zakątku Europy "wesoły wiek XVII". Innego wytłumaczenia obecności Duńcayków nad zat. Bengalską w czasach Zygmunta III Wazy nie widzę.

Cofając się w latach należy uznać, że podobny mechanizm dotycxył muzułmanów w Indiach, a nawet samego Alexa Wielkiego. Jestem pewirn, że Alex też miał za zadanie świadczyć w Indiach usługi ochroniarskie, co zawsze, niezmiennie nazywa się podbojem Indii. Prawdziwy i pierwszy podbój Indii - i to tylko częściowy - zrobili olimpijscy Ariowie, niszcząc Państwo Harappy.

Narazie to tyle na temat "podbojów" Indii. Muszę wnikliwie przeczytac te tomisko o historii Indii, które pokazywałem Ci rok temu na targach w Arkadach. Może jednak coś tam jest, choć patrząc na ten ogrom tekstu czuję się, jakbym miał przepłynàć Atlantyk wpław....:)

No cikaw jestem, czy Anglicy wiedzą że robili za ochroniarzy w Indiach? Dobrze opłacanych, ale jednak tylko ochroniarzy...;)

Duńczycy byli od 1620 w Trankenbar oraz od 1755 w Fredriksnagore. W tym samym czasie zajęli także Nikobary na Morzu Adamańskim.

Dawajcie linki

Skąd ja Ci wezmę linki? Tylko książka i atlas historyczny..:). Gdyby nie dzisiejsza notka Piotera, to w życiu by mnie nie poniosło w te obszary...:). Jestem tak samo zaskoczony, jak Ty...:)

To tak na szybko, ale tego jest trochę...

W XVII wieku zainteresowanie Europy handlem z Azją gwałtownie wzrosło, a szereg mocarstw europejskich założyło punkty handlowe, m.in. w Indiach. W 1620 roku Dania-Norwegia zawarła porozumienie z władcą Thanjavur w południowych Indiach w sprawie budowy twierdzy we wsi Tharangambadi, którą Duńczycy nazywali Tranquebar. W ciągu następnych ponad 200 lat miejsce to stało się centrum duńskiej działalności w Azji. W 1755 roku osiedlili się także w Serampore koło Kalkuty, podejmując w tym samym czasie pierwszą próbę podboju indyjskiego archipelagu Nikobarów. Indie – Tranquebar, Serampore i Wyspy Nicobar opowiadają historię duńsko-norweskiej obecności w Indiach, która rozwinęła się we współpracy i w opozycji do lokalnych władców Indii i innych europejskich potęg kolonialnych. Na początku Tranquebar przez długi czas nie miał połączenia żeglugowego z Danią; nawet w okresie świetności około 1700 r. rzadko przybywało z Danii więcej niż jeden lub dwa statki rocznie, a warunki lokalne odgrywały znacznie większą rolę. W XIX w. posiadłości indyjskie straciły na znaczeniu, a w 1845 r. zostały sprzedane Wielkiej Brytanii. Indie - Tranquebar, Serampore i Wyspy Nicobar są częścią standardowego dzieła dotyczącego historii kolonialnej „Dania and the Colonies”, które w pięciu tomach omawia rolę Danii w europejskim kolonializmie. Tomy dzieła uzupełniają się, ale można je też czytać osobno.

Inne tomy w Danii i koloniach: Dania - potęga kolonialna Grenlandia – kolonia arktyczna Afryka Zachodnia – Forty na Złotym Wybrzeżu Indie Zachodnie – St. Krzyż, Św. Tomasza i św. Styczeń Teksty dotyczące Danii i kolonii przygotowało wielu czołowych historyków kolonialnych w kraju pod kierunkiem głównego zespołu redakcyjnego, w skład którego wchodzą: H.C. Gulløv (Muzeum Narodowe), Poul Olsen (Archiwum Narodowe), Niels Brimnes (Uniwersytet w Aarhus), Per Hernæs (NTNU, Trondheim), Mikkel Venborg Pedersen (Muzeum Narodowe) i Erik Gøbel (Archiwum Narodowe). Indie – Autorami Tranquebar, Serampore and the Nicobars są Niels Brimnes (Uniwersytet w Aarhus), Esther Fihl (Uniwersytet w Kopenhadze), Erik Gøbel (Archiwum Narodowe), Helle Jørgensen (Uniwersytet w Birmingham), Søren Mentz (Museum Amager), Simon Rastén (Muzeum Narodowe), Louise Sebro (Zamek Selsø i Muzeum Narodowe) i Asger Svane-Knudsen (Archiwum Narodowe).

Mnie jwięcej tak to wyglądało:

W 1618 roku Christian IV (ur. 1577, regent 1588-1648) i nowo utworzona Kompania Wschodnioindyjska wysłały na Cejlon wyprawę kierowaną przez szlachcica Ove Giedde (1594-1660) w celu zabezpieczenia dla monarchii duńsko-norweskiej części handlu w Azji. Negocjacje na Cejlonie jednak do niczego nie doprowadziły, dlatego wyprawa próbowała szczęścia na indyjskim wybrzeżu. Tutaj udało im się osiągnąć porozumienie z Nayaką z Thanjavur, który w zamian za coroczną daninę udzielił Duńczykom pozwolenia na handel i pobieranie ceł, a także – co nie mniej ważne – na budowę twierdzy w wiosce rybackiej i punkcie handlowym Tarangambadi. Ove Giedde natychmiast rozpoczął budowę twierdzy Dansborg.

Tranquebar stał się główną siedzibą duńsko-norweskiej działalności handlowej w Indiach na następne 225 lat. Było blisko rynków papryki indyjskiej i stosunkowo łatwy dostęp do innych poszukiwanych przypraw, takich jak goździki i imbir z archipelagu indonezyjskiego. Najważniejszym towarem były jednak indyjskie tekstylia bawełniane, które po raz pierwszy wykorzystywano do pozyskiwania przypraw na wyspach indonezyjskich, ale w XVII wieku stały się także dominującym eksportem do Europy. Działania duńsko-norweskie były skromne w porównaniu z holenderskimi, francuskimi i brytyjskimi. Najbardziej znaczący pod tym względem był okres między 1643 a 1669 rokiem, kiedy do Tranquebar nie dotarły żadne statki z Danii i Norwegii, a dochody uzupełniano korsarstwem przeciwko statkom należącym do gubernatora Mogołów w Bengalu. Pod koniec XVII wieku handel zaznał lepszych warunków biznesowych i do Tranquebar można było wysyłać średnio dwa statki rocznie. W tym okresie Tranquebar był prawdopodobnie także portem o pewnym znaczeniu w regionalnym handlu azjatyckim. W latach 1732–1772 częstotliwość rejsów do Europy wynosiła zazwyczaj jeden statek rocznie. Ogólnie rzecz biorąc, handel duńsko-norweski radził sobie najlepiej, gdy główne mocarstwa europejskie były ze sobą w konflikcie, ponieważ handel szukał wówczas neutralnych portów i statków pływających pod neutralną banderą.

Od założenia Tranquebaru monopol na rejsy miały najpierw Kompania Wschodnioindyjska, a następnie Kompania Azjatycka. W 1772 r. handel został jednak oddany w ręce osób prywatnych, a w 1777 r. administrację kolonią przejął król duński. Kiedy w następnym roku wybuchła amerykańska wojna o niepodległość, rozpoczął się rozkwit duńsko-norweskiego handlu azjatyckiego, ale Tranquebar skorzystał na tym tylko w ograniczonym stopniu. Częściowo środek ciężkości działalności handlowej przeniósł się do Chin i Bengalu, gdzie w 1755 roku założono biuro handlowe (lożę) w Serampore (Frederiksnagore). Po części wzmożona działalność handlowa duńsko-norweska była w dużej mierze przykrywką dla brytyjskich aktorów, którzy wykorzystali neutralność duńsko-norweskich statków. Tranquebar był na krótko okupowany przez Brytyjczyków w 1801 r. i ponownie w latach 1808–1815. Po 1815 r. kolonia podupadła. Handel zanikł, a tereny poza kolonią trafiły w ręce brytyjskie już w 1799 roku. W 1845 roku Tranquebar i Serampore zostały sprzedane Wielkiej Brytanii za 1 125 000 Reichsdalerów.

Piękna mapa Trellund pochodzi z 1733 roku, ale przedstawia miasto Tranquebar tak, jak wyglądało w latach 90. XVII wieku. Sprawia wrażenie uporządkowanego, choć opuszczonego miasta. Na mapie wschód i Zatoka Bengalska znajdują się w górze, natomiast po prawej stronie widać Dansborg z magazynami zwróconymi w stronę rzeki Uppanar (domena publiczna)

Na terenie Tranquebaru mieszkało ok. 20 000 Hindusów (najlepiej Tamilów) oraz kilkuset Duńczyków i innych Europejczyków. Ludność mieszkała częściowo w mieście Tranquebar, częściowo w kilku wioskach na skromnym terytorium, którego wielkość zmieniała się na przestrzeni lat. Według spisu ludności z 1790 r. w Tranquebar City mieszkało prawie 4000 mieszkańców, resztę zaś podzielono na 18 wiosek, z których najważniejszą była Poreiar (Porayar) licząca ok. mieszkańców i Tillaly (Tillaiyadi) z ok. 3000 mieszkańców. Porządek społeczny wśród indyjskich mieszkańców Tranquebaru był zdominowany przez rolniczą kastę Vellala, ale w kolonii istniały także kasty kupieckie. Do końca XVIII w. znaczącą część ludności stanowiły grupy zatrudnione przy produkcji tekstyliów – zwłaszcza malarze tekstyliów; ale wraz z osłabieniem handlu ich liczba spadła. Do 1790 r. około 15% populacji Tranquebaru stanowili muzułmanie. Szczególnie pod koniec XVIII wieku znane są konflikty między grupami kastowymi w populacji indyjskiej. Konflikty te nieuchronnie dotyczyły duńskiej administracji kolonialnej i przyćmiły dużą część okresu Petera Ankera (1744-1832) jako gubernatora w latach 1788-1806. Bohaterem był tutaj indyjski kupiec i przedsiębiorca Suppremannia Chetti, który dzięki dobrym koneksjom z czołowymi urzędnikami uzyskał tytuł dominującą pozycję gospodarczą w kolonii.Tranquebar był także domem dla pierwszej na świecie misji luterańskiej. Rozpoczął swoją działalność w 1706 r., kiedy do Tranquebar przybyli dwaj niemieccy księża Bartholomæus Ziegenbalg (1682-1719) i Heinrich Plütschau (1676-1752), wysłani przez Fryderyka IV (ur. 1671, regenta 1699-1730) w celu nawrócenia poddanych indyjskich na Chrześcijaństwo. W pierwszych latach stosunki między firmą handlową a misjonarzami charakteryzowały się napięciem, ale stopniowo misja stała się integralną częścią życia kolonii. Misjonarze uczyli się dominującego języka kolonii, tamilskiego, oraz zanurzali się w lokalnej kulturze i religii. Misja poczyniła szczególne wysiłki w dziedzinie szkół i odniosła szczególny sukces w nawracaniu Hindusów z niskich kast.

Przez Cyganów?

Dobre...:). Te hinduskie placówki handlowe nad Bałtykiem, o których pusałes, wcale nie zniknęły - jak widać. Moze w tej Lubece jest?

You're welcome.

Przy okazji podzielę się drobnym spostrzeżeniem. Otóż anegdota "historyczna", nawet jeśli zasadniczo oparta jest na faktach, pozostaje tylko anegdotą - historią przykrojoną i podkręconą na użytek tezy z zupełnie innej dziedziny, w tym przypadku ekonomii. Docierając poprzez źródła do rzetelniejszej wiedzy o faktach, otrzymujemy obraz znacznie mniej efektowny, a przede wszystkim niejednoznaczny. W rzeczywistości eksperyment z lat 1893-1895 nie był pierwszy. Wymieniony w artykule Sir Joseph Fayrer w dziele  The Thanatophidia of India (1872) wymienia co najmniej dwa wcześniejsze w dystryktach Birbhum i Bankura w Bengalu Zachodnim, w połowie stulecia. Były one krótkotrwałe i zarzucono je głównie z powodów finansowych. Nagroda w wysokości 4 anna za sztukę kusiła, ale szybko wyczerpywała budżet. Kiedy znów ją obniżano do 2 anna, mało komu chciało się chodzić po dżungli i narażać na spotkania z niebezpiecznymi gadami. Urzędnicy też nie byli zachwyceni, ponieważ dla uniknięcia nadużyć wymagano, by wąż był dekapitowany w obecności przedstawiciela władzy. Niemniej jednak Sir Joseph kilkanaście lat później uważa, że dla ratowania ludzkiego życia warto spróbowac jeszcze raz.

"Istnieje oczywista konieczność podjęcia wysiłków w celu zapobieżenia tym licznym śmiertelnym wypadkom poprzez powszechne informowanie o wyglądzie i zwyczajach Thanatophidia oraz ustanowienie nagród za ich zniszczenie. Mając jasny opis i wierny kolorowy rysunek każdego gatunku,  okręgowy lekarz lub policjant byłby w stanie od razu odróżnić węże jadowite od nieszkodliwych; a nastepnie przekazać inteligentnym tubylcom [ech, ten "dyskurs kolonialny" ;) ] wiedzę wystarczającą przynajmniej do celów praktycznych, aby również oni mogli rozpoznać jadowite gatunki. Oferując większą nagrodę tylko za nie, szybko zredukowano by ich liczbę, a ludzie zostaliby zaznajomieni z cechami odróżniającymi jadowite węże od nieszkodliwych i nauczyliby się ich unikać. Uważam, że tylko w ten sposób można zaradzić temu złu, o ile sposób życia klas niższych i rolników, którzy głównie cierpią, pozostanie taki, jak obecnie. Sugerowałbym, aby urzędnicy, policjanci oraz lekarze zostali upoważnieni do przyznawania następujących nagród za jadowite węże..." I tu w tabelce proponowane stawki, od 8 anna za kobrę królewską i daboję do 2 anna za trwożnicę pospolitą. 

No ale to się zupełnie nie nadaje na "efekt kobry".

Ciężko będzie, bo Hanza to standartowa kolorystyka (biel i czerwień), krzyże i okręt typu koga.

Za to jest coś ciekawego w Danii - Przyznawany od 1508 roku Order Słonia

No wlasnie....;). Wiedzialem, ze Ci sie uda cos znaleźć. A teraz zobacz na obecne czasy - to budowanie osi Anglia-Dania-Polska-Ukraina i dalej do Indii. Twn szlak trwa i trwa (z przerwa na czasy ekspansji Rosji, no ale ona wtedy tez dzialala na zlecenie hinduskich "Wenedów", bo stworzyli monopol na handel morski z Indiamii). 

Teraz tez Hindusi projektują nam przyszłość. I ta wojna na Ukrainie to taka drawidyjska kontra.

..

Za dużo o tej firmie nie napisali. Ot powstala w czasie supremacji Anglii na morzach i od razu sukces..:)

Takie były początki

Początki Orderu Słonia sięgają około roku 1460, czasu powstania katolickiego Bractwa Najświętszej Marii Panny, które składało się z 50 członków obojga płci i dysponowało własną kaplicą w katedrze w Roskilde. Jego oznaką był medalion z wizerunkiem NMP, noszony na szyi na łańcuchu z figurek białych słoni – symbolu walczącego chrześcijaństwa. W 1508 roku książę Chrystian (późniejszy król Chrystian II) nadał spowiednikowi Bractwa Walkendorffowi insygnium z figurką białego słonia z wieżyczką na grzbiecie. Naszyjnik w postaci słoni i ostróg widnieje na figurze króla Jana II na jego sarkofagu z 1513 roku w katedrze w Odense.

Tak podsumowujac te rozważania nad historią Indii muszę stwierdzic, że Hundusi zrobili dokładnie to ssmo, co Rzymianie w III-Vw. - sprowadzali dla ochrony swoich interesów (i dla niszczenia konkurencyjnych) róznych "barbarzyńców". 

Rym samym myslę, że Rzymem z tylnego siedzenia , przez caly czas jego oficjalnego trwania, kietowali Hindusi. I zwyczajnie powiązania personalni-biznesowe Italii z Indiami są tak stare,,tak głebokie, ze w zasadzie mozna śmiało postawic znak równosci pomiędzy Indiami a Italią. Nawet te "włoskie" rysy twarzy są takie hinduskie (z północy Indii, gdzie ludzie są biali)...nieprawdaż?

To polska wersja. Po duńsku jest trochę inaczej, a tropy wiodą do odbudowy katedry w Rosklide po zniszczeniach w 1443 (kaplica Trójcy Świętej wybudowana w 1460).

A ci tajemniczy Etruskowie którzy dali początek Rzymowi to się nazywali Tyrrhenians (Τυῤῥηνοί Turrhēnoi) a morze nazywa się do dziś Tyrreńskie. I być może to nie Rzymianie sobie sprowadzili, ale Rzymian sobie sprowadzono.

To też jest wprost powiedziane, że Rzym za czasów Romulusa to był tylko mały obóz wojskowy. A przyszli pewnie gdzieś z Wielkiego Stepu (znak wilka jest bardziej charakterystyczny do ludów tureckich, niż śródziemnomorskich). Chodziło o wbicie klina pomiędzy Fenicjan a Greków (czyli właściwie między Sydon a Tyr).

Jeszcze Bałtyk do tego musisz gdzieś wpiąć ;)

Słoń to figura z szachów (konkretnie wieża tak była przedstawiana), a jak pisze nasza ciotka Vicky: Za kolebkę szachów uznawane są Indie.

Ja w pierwszej połowie lat 70-tych ub.w. studiowałem finanse w ówczesnym SGPiS (teraz SGH) i któryś z wykładowców przekazał moim zdaniem znacznie lepszą historię, niż ta indyjska z kobrami. Trzeba ją przypomnieć, boć my Polacy sroce spod ogona nie wypadliśmy. Tuska śpiewająco przeczekamy. A gdyby tak stworzyć jakiś wyższy poziom współpracy z podobnie utalentowanymi Indusami, to unijne lewusy wysiądą w przedbiegach.

No więc ta historia.:

Ów wykładowca należał do ówczesnych mandarynów NBP i prosto stamtąd przekazał nam, że w niewytłumaczalny sposób z obiegu pieniężnego zaczęły ginąć monety jednogroszowe. Zwykle podejrzewa się jakiś rodzaj trudno zrozumiałej tezauryzacji (uskarbowienia), ale jednogroszówki? NBP przeprowadził więc wyjątkowo skrupulatne śledztwo. Okazało się, że jednogroszówki przepływały do branży budowlanej.

Przemysł kluczowy nie nadążał bowiem z produkcją gwoździ tzw. papiaków. A bez nich dach z papy jest do niczego. Zaopatrzeniowcy dekarzy zaczęli więc kupować metalowe podkładki odpowiedniego rozmiaru. Jak tylko jednak przemysł kluczowy zorientował się o nowym popycie, to podniósł cenę podkładek do, powiedzmy, 1,50 zł/10sztuk (podatku VAT nie było - O felix tempora!).

Zaopatrzeniowcy epoki Gierka, to byli ludzie wręcz genialni w zakresie wszelkiej sybstytucji (ktoś jeszcze pamięta potrawę płoć a'la łosoś?). Wypłacano więc z banków całe worki jednogroszówek i szczelność dachów została uratowana. Podobno dekarze tak wyspecjalizowali się, że nawet nie wiercili otworów, lecz po prostu stalowym gwoździem przebijali te jednogroszówki. Do interesu dołączyli także budowlani inspektorzy nadzoru, bo wszak jednogroszówce rdza nie groziła. Podobno zresztą (może ktoś mnie nabrał) rdza nie groziła też gwoździowi, którym była przebita, bo jakoby wytwarzało się tam pewnego rodzaju "ogniwo galwaniczne".

Ragnarze...:).

dobie = sobie

Hindusi to po prostu Fenicjanie, a że są wszędzie to ich nie widzimy (tako rzecze Coryllus). 

Moda na Indie chyba zawsze była, zawsze była lansowana. Kt9ś to celowo organizował, aby ułatwiać podbój i trzymać w posłuszeństwie

No nie....:). Rzymskie Imperium to Indie-bis. I tego trzeba się trzymać, jak rodzonej matki.

Tak więc te "podboje" Indii to określenie ludzi słabo zorientowanych.

Więcej tych konsulatów mieli.

Villa Romana La Olmeda, Pedrosa De La Vega 

Mozaika z kolonii rzymskiej Augusta Emerita, obecnie w Nariodowym Muzeum Sztuki Rzymskiej w Meridzie

A i to nie wszystko. Tylko po co im były dwa konsulaty praktycznie obok siebie? Mogli to jakoś strategicznie rozmieścić. ;)

Tu do poczytania.

A weź na warsztat jeszcze symbolikę religiną Hindusów, Fenicjan, Rzymu i Egiptu. Bo moim zdzbiem stałym elementem łączącym te cztery niby odmienne kultury jest: oko i rogi. U Rzymian może tego aż tak bardzo nie widać, bo nam "eksperci" od antyku celowo zamazali obraz Rzymu, aby miał być jakiś taki inny, zupełnie wyjątkowy. Ale wg mnie Rzym to wszystko zaimplementował u siebie, a tylko arbitralne opinie "ekspertów" zdecydowały, że Rzym postrzegamy jako twór bez ścisłych związkow z Indiami, Fenicją i Egiptem. 

Poczytaj pracę chyba z dwa lata wcześniejszą od sienkiewowskiego Quo Vadis. Szczęsnego Morawskiego Po jantar - to też powieść o początkach chrześcijaństwa. A Szczęsny Morawski był akurat na tyle dobrym historykiem, że w powieść wplótł wszystkie możliwe i dostępne mu dane archeologiczne oraz z dokumentów z epoki.

W zasadzie możliwe. Miał jednak za zadanie w pewien sposób reprezentować interesy Rzymu w Indiach.

Jest bardzo sensowna. W pobliżu kopalń złota, srebra i cyny. https://pl.wikipedia.org/wiki/V%C3%ADa_de_la_Plata

Znalazłem, ściągnąłem i zacząłem kilka stron. Genialne, chyba drukne sobie i przeczytam całe. Czytając tego bloga pewne słownictwo wydaje się znajome ale dla nie obeznanego w skojarzenia to przypisy do nazw geograficznych i postaci zajmowały by 1/3 tej książki ;-) Dzięki za wskazówkę.

Ciekawe ,że występuje też u naszych górali (krzyżyk niespodziany) wraz z muszelkami kauri. Kiedyś spytałem znajomej góralki czy te muszelki mają jakieś znaczenie dla nich. Odpowiedziała ,że u nich w domu zawsze się mówiło,że są wyrazem ich tęsknoty za morzem. Zastanawiam się czy górale nie byli przedstawicielami jakiegoś ludu morza ,który strzegł szlaku handlowego biegnącego przez górskie przełęcze.

Tylko, że Asgard nie znajdował się w Indiach a a Krymie. A dwóch bogów wprost było Fenicjanami: Loki i Tyr. Więc nie całkiem tak prosto to jest w mitologii.

Wiek XIX a rok ?

W tej pozycji:

Der *George-Kreis und die Theosophie : mit einem Exkurs zum Swastika-Zeichen bei Helena Blavatsky, Alfred Schuler und Stefan George / Jan Stottmeister

jest namiar na Henri Schliemanna, który znalazł / wykopał w Troji jakieś gliniane naczynia na których był ten kultowy znak. 

No i tak się zaczeła ponowna moda w Europie na prastary symbol Słońca.

Tak ustalił Jan Stottmeister.

Iruk = Uruk

Słowo "drakkar" pochodzi od słowa "drak" co oznacza "smok", a smok to gruby kupiec.

Nie wiem. Asgard nadzorował przecież szlak transportu żelaza z Disko, który kończył się gdzieś tak u Hettytów.

A mity hinduskie mówią o zupełnie innym szlaku - morskim - i o żelazie z pustyń Namibii.

Możliwe, że te dwa szlaki i tak były hinduskie na początku (Ariów i Drawidów)

1872r. "Walka Thora z gigantami" Mårten Eskil Winge ,ale nie wiem czy przypisanie swastyki Thorowi było słuszne czy doklejono mu ją w XIXw.

Gorów = Gotów

Ariowie STARALI sie go utrzymać