Wczytuję się powoli w opisy Księgi Henocha. I sprawa Potopu wygląda trochę inaczej niż nam się wydawało.

Wygląda bowiem na to, że był to wypadek przy pracy.

Owszem. Niektórzy z Nefilim (w tekście tłumaczonym są oni opisani jako Aniołowie, ale to zupełnie inne istoty) zdradzili swego szefa i związali się z córkami ludzkimi spośród niewolnej ludności zamieszkałej poniżej Tamy u stóp Bosforu. Do zdrady ideałów doszło z prozaicznego powodu: Z tej racji nie przewidziałem dla was żon, albowiem mieszkanie [istot] duchowych jest w niebie.

To jednak nie przeważyło sprawy. Nawet to, że pewna część wiedzy zastrzeżonej wyłacznie do Nefilim dostała się w ręce zwykłych ludzi też nie przeważyło sprawy: Byliście w niebie, ale jego sekrety nie zostały wam jeszcze objawione. Poznaliście [jedynie] bezwartościowe tajemnice. W zatwardziałości waszych serc przekazaliście je kobietom. Z powodu tej tajemnicy kobiety i mężczyźni spowodowali, że zło spotęgowało się na ziemi.

Dopiero próby przejęcia rynków miały dać jakąś nauczkę tym Nefilim, którzy dopuścili się zdrady organizacji. Ale też nie był to wcale planowany Potop. To miała być zwykła wojna: Idź, powiadom Semiazę i innych, którzy są z nim, którzy połączyli się z kobietami i ulegli z nimi zepsuciu z wszelką ich nieczystością. Kiedy wszyscy ich synowie wzajemnie się pozabijają i kiedy ujrzą zniszczenie swych umiłowanych, zwiąż ich na siedemdziesiąt pokoleń pod wzgórzami ziemi aż do dni sądu i ich spełnienia, aż dopełni się sąd przeznaczony na całą wieczność. W owych dniach zaprowadzą ich do otchłani ognia na męki i zostaną zamknięci w więzieniu na całą wieczność. Ale sytuacja wymknęła się spod kontroli.

Nefilim wysłali do Najwyższego Henocha, aby błagał o przebaczenie. Henoch po dotarciu na miejsce tak opisuje owe niebiosa:

17. Zabrali mnie i zanieśli na miejsce, gdzie istoty wyglądały jak płonący ogień, ale gdy zechciały, przybierały wygląd ludzi. Zaprowadzono mnie na miejsce burzy i na górę, której najwyższy szczyt dotykał nieba. I w najbardziej odległych krańcach ujrzałem miejsca świateł i gromów, na ich głębokościach łuki ognia i strzały, ich kołczany, ognisty miecz i wszystkie odblaski błyskawic. Zaprowadzono mnie do wody zwanej wodą życia i do ognia zachodniego, który otrzymuje każdy zachód słońca. I przyszedłem do rzeki ognia, której ogień płynie jak woda i wpada do wielkiego morza będącego po stronie zachodniej.  Zobaczyłem wszystkie wielkie rzeki i doszedłem do ogromnej ciemności i znalazłem się tam, dokąd każdy zmierza. Ujrzałem góry ciemności zimy i miejsce, gdzie wylewa się woda całej otchłani. Ujrzałem usta wszystkich rzek ziemi i usta otchłani.

18. Ujrzałem spichlerze wszystkich wiatrów. Zobaczyłem, jak nimi ozdobione jest całe stworzenie oraz [zobaczyłem] fundamenty ziemi. Ujrzałem kamień węgielny ziemi i zobaczyłem cztery wiatry, które podtrzymują ziemię i firmament nieba. Zobaczyłem, jak wiatry nadymają wysokość nieba i jak ustawiają się pomiędzy niebem a ziemią. Są one kolumnami nieba. Zobaczyłem wiatry, które obracają niebem i powodują, że okrąg słońca i wszelkie gwiazdy zachodzą. Zobaczyłem wiatry na ziemi, które podtrzymują obłoki, i ujrzałem drogi aniołów. Na krańcu ziemi ujrzałem u góry firmament nieba. Udałem się w kierunku południowym - a był palący dzień i noc - gdzie było siedem gór z drogocennych kamieni, trzy po stronie wschodniej i trzy po stronie południowej. Te po stronie wschodniej były z kolorowego kamienia, te ze strony południowej z kamienia czerwonego. Środkowa [góra] sięgała, tak jak tron Pana, nieba. Była ona z antymonu, a szczyt tronu był z szafiru.  Ujrzałem płonący ogień i to, co było we wszystkich górach. Ujrzałem miejsce poza wielką ziemią, tam gdzie wody łączą się ze sobą razem. Ujrzałem głęboką rozpadlinę ziemi z kolumnami niebiańskiego ognia i ujrzałem wśród nich ogniste kolumny nieba, które zstępowały [na dół] i których wysokości i głębokości nie można było zmierzyć. Poza tą rozpadliną ujrzałem miejsce, które nie miało nad sobą ani firmamentu nieba, ani pod sobą fundamentu ziemi. Nie było tam ani wody, ani ptaków. Była to pustynia. Ujrzałem tam straszną rzecz - siedem gwiazd podobnych do wielkich płonących gór. Kiedy o nie zapytałem, anioł powiedział mi: "To jest miejsce krańca nieba i ziemi. To jest więzienie gwiazd nieba i zastępów niebieskich. Gwiazdy, które cwałują na ogniu to te, które przekroczyły przykazanie Pana od początku ich powstania, albowiem nie wyszły w swoich czasach. [Pan] rozgniewał się na nie, związał je aż do czasu dopełnienia się ich grzechu w określonym czasie".

Jak więc widzimy Henoch zauwazył w jednym ze spichlerzy nie tylko zgromadzone skarby ale także górę antymonu. Antymon to taki dziwny minerał, który posiada silne właściwości wybuchowe. Ale wyłacznie wtedy, gdy jest w postaci proszku. W postaci krystalicznej, czyli naturalnej, takich właściwości nie posiada. Skoro jednak było wiadomo, że wojna już jest nieunikniona, to należało ten antymon znajdujący się w splichlerzach Tamy sposzkować i przygotować do użycia w walce, która została opisana w Enuma Elisz. I pomimo zachowania wszelkich środków ostrożności doszło jednak do niekontrolowanego wybuchu nagromadzonego antymonu, co powodowało pęknięcie Tamy. Pęknięcia niestety nie udało się naprawić, więc szybko musiano zdecydować się na ewakuację, przy czym ostrzezono także niektórych z ludzi zamieszkujących miasto pod Tamą.

Na chwilę obecną wygląda mi to na najbardziej prawdopodobną przyczynę zalania żyznej doliny na dnie Morza Czarnego.

---

tagi: potop  sumer  morze czarne  henoch  tama 

	Pioter
	13 września 2023 14:41

29     1756    5 zaloguj sie by polubić