To jużwiem skąd Tolkien zaczerpnął historię miecza Isildura, którym odcięto Sauronowi palec z Pierścieniem Władzy. 

Ten miecz pękł podczas walki z Sauronrm i miał być przekłuty na nowo, gdy pojawi się prawowity król, który odbuduje królestwo Arnoru i Gondoru. 

Mnie to pachnie zapowiedzią powstania strefy handlowej skupiającej Anglię, Skandynawie, Polskę z Ukrainą, Rumunię i Zakaukazie oraz być może sięgające aż do Izraela. 

Czyli strefy wpływów zostały ustalone. Ta moneta to potwierdzenie (wysłane do Żmijowego Plemienia przez Olimpijczyków) nowego podziału świata. 

Teraz nastąpi zgodna współpraca przy budowanou nowego porządku (oczywiście maskowane to bedzie wojenkami, kryzysami itp.)

Jak zwykle okarze sie, że jest jeszcze szósta i siódma...w Londynie i Filadelfii...:)

Nie bardzo rozumiem, na czym polega zagadka. "Zachowany grot włóczni [...] jest kilkakrotnie przełamany i połączony trzema skuwkami pochodzącymi z różnych okresów oraz drutem. Pierwsza żelazna osłona pochodzi z czasów Ottona III (X–XI wiek), srebrna z czasów cesarza Henryka IV (XI-XII wiek), a złota z czasów cesarza Karola IV Luksemburskiego (XIV wiek)" (Wikipedia oczywiscie).

Włócznia wawelska powinna być (niezbyt dokładną) kopią oryginału - to jest lancy wiedeńskiej sprzed roku 1000 z pierwszą skuwką, obecnie zasłoniętą dwiema kolejnymi.

We “Wzorach sztuki średniowiecznej i z epoki odrodzenia po koniec wieku XVII. w dawnej Polsce.” (Alexander Przezdziecki i Edward Rastawiecki, serya trzecia, Warszawa, 1860-1869) opisana jest tak:

“Od ośmiu wieków z górą przechowaną jest w skarbcu katedry Krakowskiej włócznia, której żelezce różni się zupełnie od wszystkich innych. W samem ostrzu znajdują się dwa otwory, jakby dwa wązkie okienka przewiązane potrójnem wiązaniem z potrójnie plecionego drutu żelaznego; w pośrodku źelezca znajduje się skówka miedziana, grubo pozłacana, a u spodu jakby dwa krzyże z drutu żelaznego, przewiązane nad sześcią wyżłobionemi podłużnie pręgami. 

Tradycya wiekowa przechodząc z pokolenia do pokolenia, podaje nam tę włócznię jako najdawniejszy zabytek dziejowy w krajach polskich. Ma to być włócznia Ś. Maurycego, owe godło władzy, które w roku 1000 ery Chrystusowej, cesarz Otton III darował przy grobie Ś. Wojciecha, przyjacielowi niegdyś świętego męczennika, a odtąd już przyjacielowi i sprzymierzeńcowi cesarstwa Bolesławowi Chrobremu.

Tradycyę takową popierają świadectwa najdawniejszych kronikarzy naszych, Gałka Baszka, Wincentego, autora żywota Ś. Stanisława, Anonima, autora cudów Ś. Wojciecha, a od XV wieku już i dziejopisów krajowych: Długosza, Miechowity, Kromera i następnych, aż do naszych czasów. Kromer pierwszy pisze o tej włóczni z widzenia: “Przydaje do tego (Cesarz) upominek gościnny, włócznię Ś. Maurycego, którą i podziśdzień w kościele zamku Krakowskiego, na miejscu gdzie biskup siada, widzimy.” Wprawdzie zamilczają o darze włóczni, bł. Wincenty Kadłubek, a także katalogi i roczniki nasze kościelne, oraz roczniki i kroniki niemieckie i Dytmar, biskup Mersburski, naoczny prawie ale dla Polaków niechętny tych czasów świadek. Jakże to poważne milczenie z jednej strony, z poważnemi świadectwami z drugiej strony pogodzić?

Włócznia (hasta, lancea) jeszcze za czasów Rzymskich zastępowała berło w ręku cesarzów. Od nich przeszła z tem samem znaczeniem do Konstantego W. i następców jego cesarzów Bizantyńskich, a także do królów Franków, potomków Meroweusza i do Karolingów. Włócznia była godłem władcy, i jako taka oddawana wraz z królestwem lub xięstwem udzielonemu władcy. U Karolingów przywiązywano do włóczni królewskich świętość dającą ich właścicielom zwycięztwo nad nieprzyjaciołmi. Taką włócznię posiadał Karol Martel, i za pomocą jej zwyciężył Saracenów pod Poitiers. Mieli je po nim Karol Wielki i Hugon Kapet. Nazywano je włócznią Pańską, t.j. setnika który przebił bok Chrystusa Pana na Golgocie, (lubo ta włócznia dopiero roku 1098 znalezioną była przez krzyżowców w Antyochii) albo włócznią Ś. Maurycego, wodza legii Tebańskiej, umęczonego r. 286 ery chrześcijańskiej, w mieście Agaunum (dziś St. Maurice w Szwajcaryi), należącem niegdyś do cesarzów Karolingów, a od r. 876 do królów Burgundyi. Uczony Liutprand, biskup Kremony w X wieku żyjący, opowiada jak Rudolf II, król Burgundzki otrzymał tę włócznię, uświęconą ćwiekiem z Męki Pańskiej we Włoszech, od niejakiego hrabiego Samsona, i jak niedługo się nią cieszył, gdyż wymógł ją na nim przed r. 933, Henryk Ptasznik, król Niemiecki. Odtąd znajduje się ciągle ta włócznia święta czyli włócznia Ś. Maurycego w ręku cesarzów Niemieckich, jako palladium cesarstwa, a w końcu zeszłego wieku przeniesioną została do Wiednia, gdzie ją podziśdzień widzieć można. Opis włóczni świętej przez Liutpranda podany w X wieku, zgadza się zupełnie z włócznią świętą cesarską Wiedeńską, i z naszą Krakowską włócznią Ś. Maurycego. Ztąd już wielkie prawdopodobieństwo, iż włócznia Ś. Maurycego, w skarbcu katedry Krakowskiej przechowana, zrobioną była na podobieństwo włóczni świętej cesarskiej, i jako godło władzy dana Bolesławowi Chrobremu w Gnieźnie przez cesarza Ottona III, kiedy wedle słów Dytmara, uczynił go panem.

Wszak taką włócznię, wedle świadectwa Ademara, kronikarza z XI wieku, miał Otton III dać Stefanowi, królowi Węgierskiemu; a następca Ottona III, cesarz Henryk II, dał włócznię, jako godło władzy, szwgrom swoim, Gerardowi, hrabiemu Alzacyi i Henrykowi, xiążęciu Bawarskie mu. Wiele innych przykładów włóczni nadanych królom i xiążętom, lub odbieranych im przez cesarzów, znajdujemy w dawnych kronikach niemieckich. 

Odgadł to, jak zwykle, nieomylnym zmysłem historycznym wiedziemy Joachim Lelewel, (lubo ani włóczni Krakowskiej, ani włóczni świętej cesarskiej nie widział; i rzecz tę w Polsce średnich wieków objaśnił). 

Możemy więc napewno twierdzić, że włócznia Ś. Maurycego dana była w r. 1000 przez cesarza Ottona III Bolesławowi Chrobremu, w Gnieźnie, na podobieństwo włóczni świętej cesarskiej. Przez lat 860 w skarbcu katedry Krakowskiej chowana, była ona pierwszem godłem władzy udzielnej królów Polskich; dziś po utracie korony i sczerbca pozostała sama, jakby relikwia narodowa, którą przeszłość przekazuje przyszłości.”

Ilustracja włóczni z albumu:

“Wizerunek włóczni świętej cesarskiej winienem uprzejmości p. Jana Gabryela Seidl C.K. Skarbnego, i R. Czł. Akademii Nauk w Wiedniu. Rytował ją Juvenell przy dziele Ebnera Delineation exacte des ornemes du St. Empire. Nuremberg 1790. Drugi raz rytowana przy dziele p. Murr Beschreibung des Reichsklenodien. Nurnberg 1790. Teraz gotowuje chromolitografiwany wizerunek włóczni świętej cesarskiej kanonik Bock, we wspaniałem dziele o klejnotach cesarskich.” 

Nie wiem czy w moim przedruku z 1988r. są takie same ilustracje jak w oryginale, ale jest tam włócznia ze zdjęcia które Pan Pioter opisał jako pochodzącą z Krakowa. Ta z Wiednia trochę się różni. Autorzy nie identyfikują też włóczni cesarskiej i włóczni Longinusa jak tej samej.

Ok. Dzięki.

"Skuwki" nie "rękawy" (w oryginale "sleeves"), ale wiadomo, o co chodzi.

Proponuję zobaczyć ten film a symbolika nadana temu artefaktowi stanie się jasna

Tych filmów jest więcej i nie tylko w niemieckiej POPKUTL ...