A w zasadzie to w Nilfheim. Czyli dziś będziemy się zajmować mitologią germańską.

Nilfhaimem władała córka Lokiego Hel, opisywany jest on jako kraina lodu i zimna.

Przeczytajmy, co o tej krainie pisze Wikiipedia (na podstawie Eddy):

Ponura ta otchłań posiada kilka nazw. Niflheim jest najstarszą z nich i oznacza Krainę Ciemności. Mówi się na nią też Gnip, czyli Jaskinia. Nazywa się ją również Hel (a zatem imieniem tamtejszej władczyni), Niflhel (Ciemności Hel) i Gniphellir (Jaskinia Hel). Stamtąd wyrasta jeden z korzeni Yggdrasilla, gdyż Drzewo to sięga aż do podziemnej krainy umarłych, Niflheimu. Dostają się tam duchy wszystkich, niemających szczęścia polec na polu bitwy, a przeto nie wywyższonych łaską ucztowania w pałacach Odyna i Freyi. Wejście do Gniphellir znajduje się pośród lodów dalekiej Północy, a zwie się je Bramą Trupów. Za nią płyną dwie cuchnące rzeki graniczne, Gjóll i Leipt, ale tylko na tej pierwszej wzniesiono most Gjallarbru, pilnowany przez olbrzymkę Modgud. Oprócz niej bram Helu strzegą wściekły pies Garm - jego ponure ujadanie obwieści początek Ragnaröku - oraz obrzydliwy, trójgłowy olbrzym Hrimgrimnir. Przy korzeniu Yggdrasilla burzy się woda w studni Hwergelmir (Kipiący Kocioł), do niej bowiem zlewa się rosa z całego Drzewa i z niej też wypływają wszystkie rzeki świata.

Na samym dnie Niflheimu toczy fale straszliwy strumień, a w nim pod prąd brodzą krzywoprzysięzcy i wilkołaki. Tam też niebezpieczny wilk rozrywa zwłoki ludzkie, a wąż Nidhogg pożera ciała umarłych i bez skutku podgryza korzeń Yggdrasilla. Na korzeniu tym siedzi Kogut Niflheimu – rudy jak ogień. W Niflheimie odnaleźć można dwa pałace. Pierwszy – nie wiadomo, do kogo należy, zaś wznosi się na Wybrzeżu Trupów. Wszystkie jego bramy wychodzą na północ, ściany są pobudowane z ciał węży, a przez dymnik wpadają do niego jad nienawiści i całe zło świata. Drugi pałac, Olund (Smutek), należy do królowej Niflheimu, wiecznie ponurej Hel, o twarzy zżartej trupim rozkładem. We wnętrzu tego dworu, na złotej podłodze stoi zastawiony stół Hungr (Głód), na nim zaś leży nóż Sultr (Łaknienie). W halli pałacowej, na łożu Kor (Letarg), za zasłonami Blikande Boli (Lśniące Złorzeczenia), spoczywa Hel, ubrana w suknię zwaną Mdłością. Tyle tylko wiadomo o Niflheimie, nie ma bowiem stamtąd ucieczki – powrót do krainy żywych nie udał się nawet świetlanemu Baldurowi, więc też wieści o Helu są skąpe.

Niby wieści o Nilfheimie są skąpe, bo nawet bogowie stamtąd nie powracają, ale jendak jakieś są. I moimj zdaniem są nawet wystarczające aby próbować te miejsce zlokalizować w naszym świecie. Szczególnie że z dość dużą dozą prawdopodobieństwa udało się zlokalizować egipskie Pola Trzcin na Sycylii, grecki Tartar na Wielkim Stepie, a chińskie Diyu w okolicy Magadanu.

Gdzie więc mógł być Nilfheim i co było aż tak ważnego w okolicy Bieguna Północnego, że germańscy bogowie zdecydowali się właśnie tam umieścić Krainę zmarłych?

Zaporponuję więc teraz wycieczkę na pewną duńską wyspę zwaną Disko. Jej opis w Viki wygląda następująco: Wyspa jest znana jako miejsce występowania w miejscowych bazaltach największych na Ziemi brył ziemskiego żelaza rodzimego, z których dwa rekordowe okazy ważyły 8 i 21 ton. Żelazo to eksploatowano w XIX w . Ale jeśli zmienimy język na niemiecki zaczyna się robić ciekawie: W wielu miejscach na wyspie znaleziono pozostałości różnych kultur Eskimosów . Można je przypisać do kultury Paleoeskimos i Saqqaq , a także kultury Dorset . Wyspa była więc odwiedzana przez ludzi już około 4000 lat temu. Te ostatnie słowa pochodzą z pracy Jensa Fog Jensena z 2006 roku pod tytułem The Stone Age of Qeqertarsuup Tunua.

Czyli kolejny raz archeologia jest w stanie potwierdzić relacje zawarte w mitologii różnych ludów. Podobnie jak w okolicy Magadanu. Tyle, że w Diyu chodziło o wydobycie miedzi. A można było znaleść wartościowego na tej zimnej, kamienistej wyspece pośród lodów?

Odpowiedź jest zawarta w opisie wyspy. Rodzime żelazo. Materiał aż tak drogi, że narzędzia z niego wykonane płacono więcej niż za złoto. Przynajmniej do czasu, aż ludzie nauczyli się wytapiać żelazo z rudy darniowej i nagle (około XV w pne) okazał się materiałem pospolitym.

O czym więc świadczy założenie osady (a może bardziej obozu koncentracyjnego) na wyspie Disko? Przede wszystkim o tym, że możemy odrzucić spokojnie wszystkie interpretacje mitów powstałe w duchu Dänikena - Bogowie nie przybyli z kosmosu. Inaczej wydobycie żelaza na wyspie Disko nie byłoby im do niczego potrzebne. Wyobycie miedzi w okolicy Mangadanu czy uprawy zbóż na Sycylii zresztą też. Bogowie byli takimi samymi ludźmi, jak ci, nad którymi panowali. Może żyli znacznie dłużej (bo lżej pracowali i lepiej się odżywiali) i mieli na tyle ciekawe przygody, że warto było tworzyć o nich mity, ale byli zwykłymi ludźmi.

Ale przypatrzmy się jeszcze opisowi wyspy Disko zawartej w Eddzie. Tam też niebezpieczny wilk rozrywa zwłoki ludzkie, a wąż Nidhogg pożera ciała umarłych i bez skutku podgryza korzeń Yggdrasilla. Na korzeniu tym siedzi Kogut Niflheimu – rudy jak ogień. Trzy kolejne gildie kupieckie: wilk (który jak wiemy wykarmił Rzym), wąż (to akurat jest chyba zrozumiałe, skoro była to najstarsza gildia kupiecka) oraz znany nam już z chińskiego zodiaku kogut.

Pozostaje więc jeszcze opis władczyni tego kurortu: wiecznie ponura Hell o twarzy zżartej trupim rozkładem, ... ubrana w suknię zwaną Mdłością. Mieszkająca wśród lodów Hell nie miała zbyt wielu powodów do radości, szczególnie, że znalazła się w tym miejscu wyłącznie z powodu swojej choroby.Opis jej wyrazu twarzy świadczy o tym, że Hell była chora na trąd. Dlatego Odyn dał jej odpowiedzialne zadanie na dalekich lodowych pustkowiach.

---

tagi: germanie  mitologia  piekóło 

	Pioter
	24 lutego 2023 04:18

15     1594    10 zaloguj sie by polubić