4 czerwca 1940 roku zakończyła się operacja wycofywania się wojsk brytyjskich z Europy. Akcja ta jest znana jako Operation Dynamo lub Dunkirk evacuation. Było to pierwsze zwycięstwo (słowa samego premiera Churchila) brytyjskie w starciu z wojskami niemieckimi. I to pomimo strat w ludziach liczących 13% oraz pozostawienia całego ciężkiego sprzętu.

Wycofanie się tych wojsk z północnej Francji było możliwe wyłącznie dlatego, że Adolf Hitler osobiście nakazał wstrzymanie ofensywy pancernej - podobno licząc na możliwość zawarcia układu pokojowego z Anglią (lub - jak piszą wikipedyści - z powodu jego przekonania, że gdziekolwiek Anglicy postawili stopę, to już się ich stamtąd nie da przepędzić). Oficjalnie więc armia niemiecka czekała na dotarcie piechoty, ostrzelując tylko port, a walkę z aliantami wzięło na siebie Luftwaffe. Tylko, że jakoś tak się dziwnie złożyło, że w porcie w pierwszej kolejności ostrzelano zbiorniki z paliwem, które przez długi czas dawało gęsty, czarny dym, uniemożliwiający lotnictwu precyzyjne działanie.

Ale to był problem niemieckiego dowództwa. My zajmniemy się aliantami i ich pobytem w Anglii. Prócz wojsk brytyjskich zostały przez Dunkierkę ewakuowane również wojska belgijskie, francuskie i polskie. Ponieważ jednak rząd francuski poddał się Rzeszy Anglicy potrzebowali jakiegoś symbolu, aby utworzyć rząd emigracyjny. Już 28 czerwca 1940 takim symbolem, oficjalnie uznanym przez Wielką Brytanię, stał się właśnie generał Charles de Gaulle.

Udało mu się uzyskać poparcie w koloniach francuskich - tych jak najdalszych od Paryża - czyli w na wyspie Św Piotra (u wybrzeży Kanady) i w Afryce Równikowej. Stopniowo te wpływy poszerzały się na Polinezję, Kamerun, Nową Kaledolię, Martynikę, Dżibuti, Madagaskar, aż w końcu nawet na Afrykę Zachodnią.

Anglicy postanowili więc - poza frontem wojskowym - otworzyć w popierających de Gaulle'a koloniach nowy front bankowy. 2 grudnia 1941 roku powołano więc do istnienia Caisse Centrale de la France libre, czyli bank emisyjny dla Wolnej Francji. Do obiegu w koloniach wprowadzane są nowe banknoty o nominałach 5, 10, 20, 100 i 1000 franków5, 10 i 20 o wspólnym wzorze oraz iBanknoty te podpisują Andre Diethelm (dyrektor) oraz Rene Pleven (prezes). Co to powodowało? Chaos monetarny oraz inflację - a w rezultacie otrzymywanie wartościowych towarów za drukowane w Londynie kolorowe papierki (co widać na stufrankówce). Przy wyższych transakcjach (czyli z użyciem tysiąca) pokazywano tubylcom z kolonii do czego prowadzi popieranie rządu Vichy w trakcie obecnej wojny.

Prócz tych nowych banknotów drukowanych w Londynie stosowano również przestemplowywanie banknotów kursujących w koloniachco powodowało, że mieszkaniec np Dżibuti (akurat taki banknot widzicie) z dnia na dzień dowiadywał się, że jego gotówka bez stempli jest już nieważna.

Taka wojna finansowa we francuskich koloniach trwała jakiś czas.

Gdy wojska alianckie zaczęły zajmować kontynentalną Francję przyszedł czas na zmiany. Bankowi Wolnej Francji nie pozwolono na drukowanie papierków bez pokrycia do obiegu w tym kraju. Francję bowiem Amerykanie potraktowali jako terytorium okupowane i zaczęli wprowadzać tam do obiegu wcześniej przygotowane banknoty okupacyjne. A Bank Wolnej Francji przeniesiono z Londynu do Algieru i 2 lutego 1944 roku zamieniono na Caisse Centrale de la France d'Outre-Mer, czyli Bank Francji Zamorskiej, który nadal drukował te same banknoty do obiegu w koloniach, tylko już pod nową nazwą. Zmieniono również zarząd banku, co widać na nowych banknotach podpisywanych przez dyrektora Andre Postel-Vinay oraz prezesa Jamesa LeClerc.W końcu 20 czerwca 1945 roku Bank przeniesiono do Paryża i powoli ograniczano jego możliwości. Do 1960 roku był on odpowiedzialny za emisję pieniądza dla dwu małych wysp - Reunion (w okolicach Madagaskaru) oraz wyspy św Piotra (przy atlantyckim wybrzeżu Kanady).

W końcu sprawy emisji pieniądza dla departamentów zamorskich Francji powierzono specjalnie powołanemu Institut d'Emision des Departaments d'Outre-Mer, a nasz bank ponownie zmienił nazwę na Caisse centrale de Cooperation economique. Tym razem jego zadanie polegało na wprowadzeniu do obiegu w państwach pokolonialnych wspólnej waluty - franka CFA.

W końcu w 1989 roku nasz bank ponownie przekształcono. Zaczął on występować w dokumentach pod nazwą Caisse francaise de developpement, a po kolejnej reorganizacji w 2010 roku otrzymał nazwę Agence francaise de developpement czyli Francuska Agencja Rozwoju. Jego oficjalnym zadaniem jest działanie na rzecz walki z ubóstwem i wspieranie zrównoważonego rozwoju. W 2017 AFD przeznaczył 10,4 mln euro na sfinansowanie 4000 projektów w 115 krajach świata. Jednak jak donosi docent Viki od początku kadencji Remy Riouxa (2016) AFD znacznie bardziej zacieśniło współpracę z armią w kwestiach bezpieczeństwa i rozwoju. Działalność AFD obejmuje obecnie prawie cały świat - nie tylko dawne kolonie francuskie. Mimo, że oficjalnie jest funduszem realizującym politykę francuskiego rządu, to wspiera również zadania o mocno kontrowersyjnym charakterze jak wylesianie Afryki Środkowej (2007), działania korupcyjne (2012 w Kamerunie) czy budowę elektrowni węglowej o mocy 660 MW w Xinjang (2017).

---

tagi: francja  bank  bojówka  banknoty 

	Pioter
	5 lutego 2021 18:02

6     1341    7 zaloguj sie by polubić