Weźmy na tapetę dziś jedne z najbardziej znanych greckich mitów. Jak to dziś tłumaczą fachowcy mit o bezcelowości podejmowania jakichkolwiek działań. A tymczasem była to opowieść o człowieku sukcesu.

Ale po kolei.

Najpierw najkrótsza wersja mitu, zamieszczona w polskiej wikipedii:

Syzyf (gr. Σίσυφος Sísyphos, Sisyphos Aiolides, łac. Sisyphus) – w mitologii greckiej założyciel i król miasta Efyra (późniejszy Korynt), syn Eola, postać tragiczna, archetyp. Miał być ojcem Odyseusza i Glaukosa, późniejszego króla Koryntu. Bogowie lubili Syzyfa i zapraszali go na swoje uczty, skąd król zawsze podkradał trochę ambrozji, a także słuchał pogłosek i plotek wymienianych przy stole, które potem powtarzał wśród innych śmiertelnych. Bogowie wybaczali jego przewinienia do czasu, gdy ten zdradził pewien poufny sekret Zeusa. Postanowili zabić Syzyfa, ten jednak uwięził bożka śmierci, Tanatosa. Kiedy zauważony został fakt nagłej nieśmiertelności ludzi, Tanatos został odbity. Sprytny Syzyf zdołał powiedzieć swej żonie, aby nie chowała go zgodnie z ceremoniałem greckim – tym samym jego dusza nie mogła zapłacić Charonowi za przeprawę przez Styks. Hades pozwolił mu więc na powrót do krainy żywych, aby dopilnować odpowiedniego pochówku swojego ciała. Syzyf jednak wykorzystał ten fakt i skrył się przed boskim wzrokiem. Żył bardzo długo, lecz w końcu przypomniano sobie o uciekinierze. Wtedy to bogowie zdecydowali, że ukarzą Syzyfa wieczną i bezużyteczną pracą – ma on wtaczać na szczyt ogromnej góry wielki głaz, który jednak przed wierzchołkiem zawsze wymyka mu się z rąk i stacza się na sam dół zbocza[1].

A teraz interpretacja:

Syzyf był władcą Efyry, gdzie znaleziono śladu osadnictwa już z piątego tysiąclecia pne. Efery tu wprawdzie nie ma (są późniejsze loklacje miast), ale Syzyf władał tym niezykle wąskim kawałkiem lądu oddzielającą Morze Egejskie od Morza Jońskiego. Aby skutecznie władać tym kawałkiem gruntu trzeba było tam wybudować dwa porty, dwie twierdze oraz jakąś rampę (skoro do budowy kanału w antyku nie doszło).

Jako ktoś, kto kontrolował handel w Helladzie był częstym gościem na Olimpie. Ale co innego pilnować lokalnych interesów (i bogacić się na tym) a co innego uprawiać politykę imperialną. W trakcie jakiegoś spotaknaia na szczycie Zeus prawdopodobnie pochwalił się Hadesowi nowymi inwestycjami w Koryncie. Ten zaś zauważył, że i jemu przydałby się taki pomysłowy budowlaniec.

Syzyf początkowo tumaczył się, że przecież w Tartarze nie ma żadnych portów, więc jego wiedza będzie tam bezużyteczna (czytaj - tu mi dobrze), aż rozłoszczony Zeus posłał po niego milicjantów. W końcu z Tartaru pochodziły posiłki wojskowe, które pomagały Olimpijczykom w walce o utrzymanie się u władzy. Sprytny Syzyf jednak posłańców spił, związał i uwięził. I sprawa ucichła.

Gdy jednak Hades upomniał się przy jakiejśc kolejnej okazji o budowlańca, a przy okazji zapytał, czy Zeus jeszcze będzie mu podsyłać niewolników do prac, na Olimpie wybuchła panika. Poszukiwany Tantalos, główny łowca niewolnikow w Hadesie, leżał bowiem związany w lochach twierdzy należącej do Syzyfa. W końcu zlokalizowano winowajcę i jeszcze raz mu wszystko wyjaśniono - raczej po dobroci, bowiem Syzyf pokazał, że nawet Tantalosa się nie boi.

Pod opieką Tantalosa Syzyf wraz z ekipą dotarł do granic Styksu i tu zaczęła się kolejna chryja. Zapewne ludzi i sprzętu było tak dużo, że Charon zarządał zwiększonej stawki za przewóz promem. A ponieważ ani Zeus (w osobie Tantalosa) ani Hades nie zamierzali pokryć dodatkowych kosztów, Syzyf postanowił powrócić do domu. Żeby jednak nie leść od razu Zeusowi w oczy i nie tracić też niepotrzebnie środków już wydanych na dodtarcie do granic Tartaru, postanowił się rozejrzeć za jakąś fuchą na boku. Znalazł ją u podnóży Kaukazu.Otóż w Adygei znajdują się takie ciekawe antyczne budowle. Datowane są one na przełom IV i III tysiąclecia pne. Łącznie naliczono ich około 300 sztuk. Oficjalnie dziś naukowcy twierdzą, że były to grobowce. Miejscowe zaś ludy mówią, że wszystko to zbudowali Giganci.

Ale moim zdaniem była to fucha, którą wybudowała ekipa Syzyfa.

Gdy prace w Adygei się już skończyły Syzyf, w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku (i z pełną kiesą) powrócił do Hellady. Ale znowu upomiał się o niego Hades. Tym raze wszystko zostało opłacone i nasz bohater mógł w końcu dotrzeć z ekipą do Tartaru.

Po co? W Tartarze nie ma zbyt wielu budowli obronnych. To w większości step i tajga. Pozostaje tylko jedna wielka inwestycja na tamtym terenie.

Inwestycja pełniąca taką samą funkcję, jak drut kolczasty w XIX wieku na równinach USA.

Oficjalnie jednak mówi się o tym, że Wielki Mur Chiński powstał w I tysiącleciu pne, ale jak było naprawdę nie wie nikt.

---

tagi: grecja  chiny  mitologia  tartar 

	Pioter
	16 marca 2023 05:45

11     1364    4 zaloguj sie by polubić