Maxen Wledig był imperatorem Rzymu, mężczyzną przystojnym i mądrzejszym od wszystkich imperatorów jacy panowali przed nim.

Tak zaczyna się właśnie walijska saga pod tytułem Sen Maxena Wlediga. Niestety nie potrafię na obecnym etapie rozszyfrować którego z rzymskich cesarzy mieli na myśli Walijczycy, ale i tak będzie ciekawie.

Otóż Maxenowi w czasie polowania przyśniła się pewna piękna dziewczyna, w której natychmiast się zakochał. Wysłał więc swoich dworzan na poszukiwanie jej w całym swoim państwie, ale niestety nikogo im się nie udało odnaleść. A przecież opis mieli dość dokładny: Maxen spostrzegł też dziewczynę siedzącą naprzeciw niego na krześle z czerwonego złota. Łatwiej było podnieść wzrok na słońce, gdy świeciło najjaśniej, niż spojrzeć na nią z powodu jej piękna. Ubrana była w szatę z białego jedwabiu, z kalmerkami z czerwonego złota na piersi, na wierzchu miała surkot ze słotej tkaniny, na głowie toczek z czerwonego złota wysadzany rubinami i klejnotami. Nosiła też pas z czerwonego złota. Była ona najpiękniejszym widokiem, jaki człowiek mógł kiedykolwiek zobaczyć.

Oczywiście dziewczyna, pomimo tego, że była w tym śnie najważniejsza, nie była całkiem sama. Na siedzisku naprzeciwko siebie spotrzegł dwóch kasztanowłosych młodzieńców, którzy grali w szachy. Zobaczył srebną szachownicę, a nie niej złote figurki. Ubrania młodzieńców były zrobione z czarnego jak węgiel atłasu, na głowach mieli wieńce z czerwonego złota z lśniącymi klejnotami wielkiej wartości - rubinami i innymi precjozami na zmianę z najszlachetniejszymi kamieniami. Na nogach nosili buty z nowej skóry z Cordovy zapinane na sprzączki z czerwonego złota. Tuż za filarem hali Maxen zobaczył mężczyznę o oszronionych włosach siedzącego na krześle z kości słoniowej ozdobionym figurkami dwóch orłów z czerwonego złota. Złote branzolety zdobiły jego ramiona, na palcach miał wiele pierścieni, na szyi złoty tork, włosy zaś podtrzymywał złoty diadem. Wygląd jego świadczył o wielkiej potędze. Szachownica ze złota spoczywała przed nim, w ręce trzymał kawałek złota i stalowy pilnik. Z bryłki tej rzeźbił figurki szachowe.

No właśnie. Ogromna ilość szczegółów i nikomu z sług nie udało się odnaleść tych ludzi. Do czasu oczywiście. W związku z tym imperator wysłał trzynastu posłańców, a oni zobaczyli przed sobą wysoką górę, która wyglądała jakby dotykała nieba. A podróżowali oznaczeni - znak ich widoczny był z przodu ich czapek, symbolizując, że byli posłańcami. Zgodnie z tym zwyczajem przez jaki by wrogi kraj nie przejeżdżali, mogli minąć go bez żadnej szkody. Kiedy przybyli w pobliże tej góry, spotrzegli rozległe równiny i wielkie rzeki płynące przez te ziemie.[...] Udali się więc w kierunku ujść rzek, aż dotarli do największej z nich, którą zobaczyli wpadającą do morza. Tuż obok znajdowało się wielkie miasto i zamek o licznych, kolorowych wieżach. Ujrzeli największą flotę na świecie w zatoce rzecznej, a jeden ze statków był większy od innych.[...] Przebyli morze na wielkim statku i przybyli do Wyspy Mocy. Przemierzali ją, aż dotarli do Snowdonii[...] Udali się dalej naprzód, aż zobaczyli Anglesey przed sobą, a dalej Arvon. [...]Zobaczyli też Aber Sain i zamek niedaleko ujścia rzeki. Wrota do niego zastali otwarte, weszli do środka i zobaczyli halę. Wtedy powiedzieli: Spojrzcie, to hala, którą widział we śnie.

Padli więc na kolana przed dziewczyną i tytułując ją Imperatorową Rzymu, a ta przyjęła to jako żart. Po długich namowach aby udała się z nimi do Rzymu stanęło w końcu na tym, że jeśli Maxen chce ją poślubić, to ma osobiście przybyć do Aber Sain. Noc i dzień posłańcy jechali z powrotem. Kiedy ich konie padały, kupowali nowe. Kiedy przybyli do Rzymu, oddali honory imperatorowi i poprosili o dobra, które dano im zgodnie z życzeniem.

Maxen w końcu dotarł do Aber Sain i poślubił tę dziewczynę, która miała na imię Helen Luyddawe. Przez jakiś czas trwała sielanka, ale później przyszły wieści z Rzymu, że w czasie jego nieobecności wybrano nowego imperatora, który wysłał mu list o treści: Przywitamy cię, o ile przybędziesz do Rzymu. Maxen odpowiedział równie enigmatycznie Kiedy przybędę do Rzymu to przybędę. Rozpoczęła się wojna domowa, a Maxen z armią przeszedł przez Francję, Burgundię i zatrzymał się dopiero pod murami Rzymu. Po roku oblężenia Rzym w końcu poddał się Maxenowi.

Nie wiem gdzie mógł leżeć zamek Aber Sain, gdzie mieszkała Helen, bo mogło to być gdziekolwiek poza granicami Imperium Romanum. O ile jeszcze jej bracia występują w sadze jako generałowie armi Maxena, to już jej ociec wogóle poza samym snem żadnej innej fukcji nie pełni. Nie wiemy więc, czy był władcą, czy tylko bogatym kupcem. Symbolika jednak wskazywałaby na to, że był to któryś z Olimpijczyków.

---

tagi: rzym  walia  olimpijczycy  sagi 

	Pioter
	21 marca 2024 18:37

15     1065    7 zaloguj sie by polubić