Pozostańmy jeszcze przy Popol Vuh.

Gdy już zakończono około 500 pne proces podboju Ameryki Środkowej i odesłano większą część armii inwazyjnej na Wschód, a także zainstalowano na eksponowanych miejscach fenickich nadzorców, bogowie osobiście postanowili przyjrzeć się efektom dobrze wykonanej pracy. Przyniesli ich w drewnianych skrzyniach kapłani Balam-Quitz, Balam-Acab, Mahucutah i Iqui-Balam. [...] Nie jest jednak całkiem jasne, jakie było ich przejście przez morze; jakby nie było morza, przeszli na tę stronę; po kamieniach przeszli, po kamieniach okrągłych leżących na piasku. Z tej też przyczyny zostały one nazwane Kamieniami w Szeregu, Wyrwanymi Piaskami, takie imona im nadali, gdy wędrowali pośród morza, pośród rozstępujących się przed nimi wód. [...] I dostarła do ich uszu wiadomość o pewnym mieście, udali się więc tam. [...] Dotarli więc wszyscy do Tulan, nie sposób było policzyć ludzi, którzy przybyli, a było ich wielu i szli jeden za drugim. To właśnie wówczas nastąpiło wprowadzenie ich bogów.

Tymi bogami byli Tohil, Avilix i Hacavitz. Jednak już na początku panowania nad Meksykiem bogowie ci zostali poddani dość ciężkiej próbie.

I nie mieli ognia. Mieli go tylko ludzie Tohil. Był to bóg plemion, który pierwszy stworzył ogień. Nikt nie wie, jak się narodził, ogień płonął już bowiem gdy ujrzeli go Balam-Quitze i Balam-Acab.[...] Nagle zaczęła się wielka ulewa, gdy płonął już ogień plemion. Wielka ilość gradu spadła na głowy wszystkich plemion i ogień zasł z powodu gradu, i znów wygasł ich ogień. [...] Ale stało się, że ogień plemion zgasł również i umierali z zimna, natychmiast przybyli aby prosić o ogień Balam-Quitze, Balam-Acaba, Mahucutaha i Iqui-Balama. Już nie mogli wytrzymać z zimna i mozu, dygotali i szczękali zębami; byli już prawie bez życia; nogi i ręce im drżały i gdy rzybyli nie byli w stanie nic w nie chwycić [...] Ale nie zostali dobrze przyjęci. I wówczas napełniło się smutkiem serce plemion. Język Balam-Quitze, Balam-Acaba, Mahucataha i Iqui-Balama był odmieniony. [...] Ale nie wyginęły plemiona, gdy przybyły, mimo że umierały z zimna. Spadło dużo gradu, czarnego deszczu i mgły i było zimno nie do opisania. Wszystkie plemiona trzęsły się i drżały z zimna, gdy przybyły na miejsce.

Przyznacie, że opis pasuje jak ulał do skutków wybuchu jakiegoś superwulkanu. Pyły wulkaniczne zasłoniły słońce i nagle w tropikach drastycznie zmienił się klimat. W zasadzie nowe warunki klimatyczne znacznie przekroczyły możliwości bogów z drugiej strony Atlantyku. Musieli jednak coś zdziałać, dlatego przystali na propozycję Xibalba (widać któryś z pomniejszych Panów Xibalba uniknął rzezi). Wówczas stawił się jakiś człowiek przed Balam-Quitze, Balam-Acabem, Mahucutaem i Iqui-Balamem i przemówił tymi słowy wysłannik Xibalba: Ten jest zaprawdę waszym bowiem, ten jest waszą opoką, ten jest ponadto obrazem, wspomnieniem waszego Stwórcy i Twórcy. Nie dawajcie więc waszego ognia plemionom, dopóki oni nie złożą ofiar Tohilowi. [...] Wypełniły się wówczas radością, urosły serca Tohila, Avilixa i Hacavitza, gdy przemówił wysłannik Xibalba, który znikł w jednej chwili sprzed ich oczu.

Rozpoczęły się więc negocjacje: A coż nam dacie, byśmy zlitowali się nad wami? - zapytali ich. Damy wam pieniądze. - odpowiedziały plemiona. Nie chcemy pieniędzy - odrzekli Balam-Quitze i Balam-Acab. A czegóż chcecie? [...] Odpowiedź Tohila byłą jednak w pewnym sensie poetycka: Czy zechcą ofiarować swą pieś i swój bok? Czy pragną ich serca, abym to ja, Tohil, ścisnął je w swych rękach? Jeśli jednak nie pragną tego, ja nie dam im ognia. Gdyby ta poetycka odpowiedź padła z usta zakochanego chłopaka i była skierowana do młodej dziewczyny, pewnie byłaby zrozumiana właściwie. Tu jednak prowadzone były negocjacje przez władców, do tego dotyczące przeżycia w naprawdę niesprzyjających okolicznościach nagłej zmiany klimatu. Tohil w ten trochę poetycki posób zażądał po prostu kontyngentów wojskowych oraz pełnego podporządkowania się okolicznych plemion. I pewnie w taki sposób te przymierze w przyszłości byłoby egzekwowane. Problem był jednak w tym, że pomimo rozmawiania tym samym językiem z Balam-Quitze, ten operował już zupełnie innym zestawem pojęć. Zestawem pojęć typowym dla ludów Xibalba, którzy ochronę własnych interesów stosowali na zasadzie: zabij intruza, a później ewentualnie zapytaj się go po co tu pryszedł. W tym zestawie pojęć nie było już miejsca na poezję.

Może udałoby się wszystko odwrócić w późniejszym czasie, ale zmiany klimatu sposowodowane wybuchem wulkanu wymusiły rozproszenie plemion i opuszczenie miasta Tulan. Do tego żaden z trójki bogów przybyłych ze Starego Świata nie doczekał się lepszych czasów. Hacavitz został pochowany na szczycie czerwonej piramidy w Tulan, co sugeruje, że zmarł on jeszcze przed porzuceniem stolicy. Avilixa pochowano w wąwozie Equabal-Zivan, a Tohil zmarł w tracie wędrówki przez lasy i wówczas odbyło się ukrycie Tohila w wąwozie, w jego schronieniu. Wielka ilość zaskrońców, jaguarów, żmij i jadowitych węży była w lesie, gdzie ukryty został przez kapłanów i ofiarników.

I w zasadzie pełnemu opanowaniu Ameryki Środkowej przez Fenicjan na drodze stanęła sama natura. Dokładnie zaplanowaną i perfekcyjnie przeprowadzoną akcję zniweczył wybuch superwulkanu.

---

tagi: fenicja  meksyk  mity  popol vuh 

	Pioter
	17 lutego 2024 07:28

23     951    8 zaloguj sie by polubić