Kazimierz Zakrzewski w swojej pracy zatytułowanej Ostatnie lata Stylichona napisał w zakończeniu coś takiego:

W‎ ‎stosunku‎ ‎do‎ ‎zwerbowanych‎ ‎przez‎ ‎Stylichona‎ ‎wojsk barbarzyńskich‎ ‎nowy‎ ‎rząd‎ ‎zastosował‎ ‎ostry‎ ‎kurs‎ ‎eksterminacyjny.‎ ‎Wydano‎ ‎tajne‎ ‎polecenie‎ ‎wymordowania‎ ‎żon‎ ‎i‎ ‎dzieci żołnierzy‎ ‎barbarzyńskich‎,‎ ‎które,‎ ‎jak‎ ‎wiadomo,‎ ‎zostały‎ ‎przez Stylichona‎ ‎w‎ ‎przeddzień‎ ‎jego‎ ‎upadku‎ ‎internowane‎ ‎w‎ ‎miastach północno-italskich.‎ ‎Garnizony‎ ‎rzymskie‎ ‎wykonały‎ ‎skrupulatnie okrutne‎ ‎zarządzenie.‎ ‎Łatwo‎ ‎się‎ ‎domyślić,‎ ‎jakie‎ ‎oburzenie‎ ‎zapanowało‎ ‎w‎ ‎szeregach‎ ‎barbarzyńskich‎ ‎na‎ ‎wiadomość‎ ‎o‎ ‎rzezi. Zdołały‎ ‎one‎ ‎skoncentrować‎ ‎się‎ ‎w‎ ‎większych‎ ‎grupach,‎ ‎które przysięgły‎ ‎zemstę‎ ‎i‎ ‎odeszły‎ ‎do‎ ‎Alaryka,‎ ‎aby‎ ‎się‎ ‎z‎ ‎nim‎ ‎połączyć.‎ ‎Stosunek‎ ‎sił‎ ‎przesunął‎ ‎się‎ ‎przez‎ ‎to‎ ‎jeszcze‎ ‎na‎ ‎niekorzyść‎ ‎Rzymian.‎ ‎Wojsko‎ ‎państwa‎ ‎zachodniego‎ ‎składało‎ ‎się‎ ‎teraz‎ ‎tylko‎ ‎ze‎ ‎zdemoralizowanych‎ ‎oddziałów‎ ‎rzymskich‎ ‎koło‎ ‎Ticinum,‎ ‎nie‎ ‎mających‎ ‎odpowiedniego‎ ‎dowództwa,‎ ‎ora‎z‎ z‎ ‎tych wojsk,‎ ‎które‎ ‎pod‎ ‎wodzą‎ Joviusa‎ ‎bawiły‎ ‎w‎ ‎Illyricum.‎ ‎Ale‎ ‎Iovius był‎ ‎zwolennikiem‎ ‎Stylichona‎ ‎i‎ ‎trudno‎ ‎było‎ ‎liczyć‎ ‎na‎ ‎to,‎ ‎aby miał‎ ‎oddać‎ ‎swe‎ ‎siły‎ ‎do‎ ‎dyspozycji‎ ‎obecnemu‎ ‎rządowi.

[...] W‎ ‎ten‎ ‎sposób‎ ‎Alaryk‎ ‎objął‎ ‎rolę‎ ‎mściciela‎ ‎Stylichona,‎ ‎wykazał‎ ‎niesłychaną‎ ‎słabość‎ ‎nowego‎ ‎reżimu‎ ‎i‎ ‎prawie‎ ‎że‎ ‎obalił nieudolnego‎ ‎cesarza‎ ‎Honoriusza.‎ ‎Przede wszystkim‎ ‎jednak‎ ‎pomściła‎ ‎patrycjusza‎ ‎sytuacja,‎ ‎w‎ ‎jakiej‎ ‎pozostawił‎ ‎państwo‎ ‎zachodnie,‎ ‎pomiędzy‎ ‎siłami‎ ‎Konstantyna‎ ‎i‎ ‎Alaryka,‎ ‎jak‎ ‎fatalne nożyce,‎ ‎z‎ ‎dwóch‎ ‎stron‎ ‎zagrażającymi‎ ‎Italii.‎ ‎Ale‎ ‎mieliśmy‎ ‎już sposobność‎ ‎zauważyć,‎ ‎że‎ ‎sytuacja‎ ‎nie‎ ‎była‎ ‎beznadziejna;‎ ‎potrzeba‎ ‎było‎ ‎tylko‎ ‎męża‎ ‎czynu,‎ ‎który by‎ ‎zorganizował‎ ‎na‎ ‎nowo wojska‎ ‎rzymskie,‎ ‎zawarł‎ ‎układy‎‎ z‎ ‎jednymi‎ ‎z‎ ‎przeciwników, a‎ ‎innych‎ ‎pokonał.‎ ‎Dlatego‎ ‎zwycięstwo‎ ‎partii‎ ‎dworskiej‎ ‎nie było‎ ‎trwałe.‎ ‎W‎ ‎kilka‎ ‎lat‎ ‎później‎ ‎widzimy‎ ‎Constantiusa,‎ ‎zajmującego‎ ‎podobne‎ ‎stanowisko,‎ ‎jak‎ ‎Stylichon,‎ ‎otrzymującego‎ ‎nawet‎ ‎legalnie‎ ‎z‎ ‎rąk‎ ‎Honoriusza‎ ‎purpurę‎ ‎cesarską.

Groźny fragment dotyczący podsumowania działalności jednego z najlepszych polityków Imperium Romanum.

I choć Kazimierz Zakrzewski cała pracę napisał zgodnie z formatowaniem prowadzonym przez wieki przez bizantyjskich kronikarzy, merowińskich kopistów i niemieckiego uniwersytetu, to jednak podał w niej tak wielką ilość faktów, że spokojnie można tę pracę czytać. Nawet pomimo tego, że XIX-wiczeni Niemcy opisywali Stylichona jako zdrajcę ideii Pangermanii, a Francuzi (a za nimi i sam Zakrzewski) jako polityka nieudolnego, który nie potrafił wykorzystać nadarzających się okazji.

Poprawiona stylistycznie praca Kazimierza Zakrzewskiego trafiła wczoraj do drukarnii, i jak dobrze pójdzie to jeszcze w maju pokaże się na allegro. Zresztą ostatnie jej wydanie było w 1925 roku i od tego czasu nie była wogóle wznawiana na polskim rynku. A skoro na zachodzie ponownie postacie Stylichona i Genzeryka trafiają do popkultury, to należy moim zdaniem przynajmniej poznać tych dwu niezwykłych Wandalów, bez których nie ma możliwości zrozumienia okresu tak zwanych Wędrówek Ludów.

A w zasadzie to raczej Rzymian wandalskiego pochodzenia. Wybitnych polityków swojej epoki postawionych przed bardzo trudnymi zadaniami.

---

tagi: wandalowie  stylichon  imperium romanum  wędrówka ludów 

	Pioter
	8 maja 2024 07:21

11     729    10 zaloguj sie by polubić