KILKA lat temu w grobowcu w Egipcie znaleziono alabastrowy wazon, w którym znajdowało się jedynie kilka suchych, twardych i poczerniałych nasion. Odkrywca przywiózł je do Anglii i zasadził je w bogatej glinie swego ogrodu, bardziej z ciekawości niż z wiary. że faktycznie wykiełkują. Ku jego zdziwieniu w odpowiednim czasie pojawiły się świeże młode pędy, które rosły i kwitły, aż w końcu w okresie żniw z jednego pędu zebrało się aż piętnaście do dwudziestu kłosów. Udowodniono więc, że pomimo ich zapieczętowane w starożytnym grobowcu przez prawie trzy tysiące lat nasiona, pozornie tak martwe, jak otaczające je ogromne kamienie, zachowały całą swą żywotność i możemy sobie wyobrazić, że gdyby w ciągu tych wielu stuleci pszenica zniknęła spośród produktów ziemi, to z tych kilku ziaren udało się z czasem sprawić, że wszystkie ziemie ponownie zaroiły się złotymi plonami. Istnieje sugestywna paralela pomiędzy historią ziarna pszenicy zamkniętego w egipskim grobowcu a historią zwykłego atomu ludzkiej wiedzy, który przez prawie tak długi czas pozostawał bezowocny i pogrzebany w umysłach ludzi. W istocie wśród wszystkich cudów tego najdziwniejszego przejawu energii, która przenika całą naturę i którą nazywamy elektrycznością, nie ma nic bardziej niezwykłego i bardziej imponujące niż rozwój jednego prostego i nieskoordynowanego faktu, a mianowicie, że bursztyn po wcieraniu zachowuje się w dziwny sposób w wielkiej nauce, która leży u podstaw telegrafu, światła elektrycznego i telefonu. Jak szybki był ten rozwój, większość pamięta z nas O ogromie jego zasięgu mamy ze wszystkich stron naoczny dowód Jakiego dalszego postępu można dokonać, nikt nie jest w stanie przewidzieć Domysły zbyt często przewyższają rozum Niemożliwości i niepraktyczność zostają pomieszane, a każdy nowy postęp odsłania jedynie nowy horyzont, poza którym kto wie co mogą leżeć pola Istnieje znana stara grecka legenda, która opowiada, jak Faeton, syn Słońca, pewnego razu pochopnie podjął się prowadzenia rydwanu swego ojca po niebiosach. Jak głosi legenda, konie pogardzały swoim woźnicą i nie chciały być przez niego prowadzone, tak że płonący rydwan podszedł zbyt blisko ziemi i wszystko, co na niej żyło, spłonęło. Wtedy Jowisz w wielkim gniewie rzucił swój piorun i zabił woźnicę. Kiedy jego ciało, które spadło na ziemię, zostało odnalezione przez jego siostry, Heliady, opłakiwały długo i gorzko, aż w końcu zlitował się Ojciec Bogów. zamienili je w wiecznie wzdychające topole, a ich łzy w prześwitujący bursztyn. I może dzięki tej legendzie Grecy patrzyli na bursztyn z zabobonną czcią, a nawet myśleli, że ma duszę. Bo gdy się go pociera, zdawało się, że żyje i przyciąga. na innym rzeczy od niego odległe. Porównywali go do magnesu, wiedząc jednak, że różni się od kamienia ładunkowego, ponieważ ten ostatni miał nieodłączną właściwość przyciągania do siebie innych rzeczy, podczas gdy bursztyn można było jedynie ożywić i aktywować. Łatwiej było sobie wyobrazić, jak naturalne ciało mogłoby mieć swoje własne, osobliwe właściwości, jakkolwiek niezrozumiałe, tak jak mogłoby rosnąć drzewo, niż wyobrazić sobie, jak ta dziwna substancja, niegdyś obojętna, mogłaby zostać ożywiona w ten sam sposób, który przywróciłby witalność kończynie zdrętwiałej z zimna. spekulowali na temat bursztynowego życia i bursztynowej duszy jako jej istoty. W świetle naszej współczesnej wiedzy być może moglibyśmy prześledzić łańcuch starożytnych spekulacji. Piorun Jowisza był tylko inną nazwą uderzenia pioruna, z którego wynikała sekwencja wydarzeń po tragedii. w bursztynie Z bursztynu możemy odtworzyć błyskawicę w miniaturze, tak że przy pewnym nasileniu wyobraźni możemy przypuszczać, że Grecy mieli prymitywną koncepcję magazynowania energii elektrycznej i prześledzili objawy wywodzące się z bursztynu do uwięzionej błyskawicy. Jest jednak całkiem pewne, że te którzy zostali wtajemniczeni w mistyczne rytuały starożytnych, dobrze rozumieli wiele zasad elektryczności i magnetyzmu, które zostały ponownie odkryte w ostatnich latach. Profesor Schweigger uważa, że ​​ogień westalski był elektryczny i wskazuje, że naszkicowano bliźniacze płomienie wywołane iskrą elektryczną w bardzo naturalny sposób w przedstawieniach Kastora i Polluksa na starożytnych monetach. Uważa się również, że starożytni znali terapeutyczne działanie prądów elektrycznych oraz polaryzację elektryczności i magnetyzmu. Chociaż tajemnice te były zazdrośnie strzeżone przed publicznym zrozumieniem i dlatego wszystkie wiedza o nich zmarł wraz z posiadaczami Ennemoser w swojej Historii magii podaje, że nie zakazano ujawniania wszystkiego, pewne rzeczy wyjaśniano niewtajemniczonym Na przykład niewtajemniczonym zapoznawano się z bursztynem i jego właściwościami po pocieraniu. Można przypuszczać, że niewtajemniczeni byli w ten sposób faworyzowani, ponieważ w każdym razie byliby dość pewni, że sami odkryją to zjawisko. Bursztyn był stale noszony jako amulet i biżuteria, a tarcie odzieży powodowało wystarczające wzbudzenie, aby spowodować przyciąganie włókien lub innych drobnych cząstek, które przyćmiłoby jego blask i w ten sposób przyciągnęłoby uwagę noszącego. Oczywiście, jeśli w naturalny sposób poszukiwane byłyby wyjaśnienia, być może odpowiadało polityce magów przypisywanie tego faktu nadprzyrodzonym właściwościom substancji. Warto jednak zauważyć, że wiedza właściwości elektrycznych bursztynu przetrwały wieki niewątpliwie dlatego, że posiadał go cały świat, podczas gdy wielka masa faktów zebranych przez kapłanów i magów poszła w zupełne zapomnienie i że jest to dokładnie odwrotność warunków, w jakich przeważała większość nauki przekazywana od starożytności aż do średniowiecza, zachowała swoje istnienie. Średniowieczni mnisi i uczeni, zamieszkując wśród prymitywnych i barbarzyńskich ludów, cenili swą wiedzę z zakresu nauk przyrodniczych, aby mogła zostać przekazana potomnym. Z drugiej strony kapłani greccy i egipscy pośród najbardziej kultywowanych ludów, jakie kiedykolwiek żyły, otoczyły swoje odkrycia wszelkiego rodzaju wprowadzającymi w błąd mitami, aż w końcu poszły w zapomnienie Gdy świat się starzał, tu i ówdzie w pismach filozofów pojawiają się wzmianki o tej dziwnej właściwości bursztynu Tales Wspomina o tym rok 600 p.n.e. i jest to najwcześniejszy pisarz, u którego stwierdzono, że to zrobił zbyt często przypisuje się to odkryciu. Około trzysta lat później Teofrast zauważa, że ​​inne ciało zwane linkurium ma być albo turmalinem, albo hiacyntem, który wygląda jak bursztyn, działa w podobny sposób i Pliniusz BC 70 odnosi się do tego samego. Zatem istnieje wielka luka z szesnastu stuleci, prawie bez opublikowanego słowa, które wskazywałoby, że nie wszystko było dla Beckmanna. Cytaty z wydania Johna Sera piona Lib de simplicibus medicinis opublikowanego w 1531 r. wzmianka o czerwonym kamieniu Hager Albuzedi znalezionym na Wschodzie, który po mocnym potarciu włosy na głowie przyciągają plewy jak magnes żelazo i być może istnieją inne wzmianki Fakt jednak pozostał i miał być charakterystyczny dla bursztynu Nikt nie próbował tego wyjaśnić Przesąd bursztynowej duszy wyblakł i został zapomniany Zjawiska, które Pliniusz zwane straszliwymi tajemnicami natury, intrygowały ludzkie dusze, lecz nikt się w nie nie zagłębiał, sugerował jedynie bezbożność. Gwiazda mówi, że Seneka osiadł na włóczni Gilipposa, gdy płynął do Syrakuz, a włócznie zdawały się płonąć w rzymskim obozie. Mniej więcej w tym czasie Cezar zapisuje miało miejsce bardzo niezwykłe pojawienie się w armii cezara. W miesiącu lutym, około drugiej straży nocnej, nagle uniosła się gęsta chmura, po której nastąpił deszcz kamieni, a tej samej nocy groty włóczni piątego legionu zdawało się płonąć. Arystoteles Pliniusz Oppian i Klaudiusz byli w pełni zaznajomieni z wstrząsami wywołanymi przez torpedę. Eustathius, który żył w IV wieku ery chrześcijańskiej, mówi, że wyzwoleniec z Tyberu został wyleczony z dny moczanowej przez szok wywołany przez tę rybę. pierwszy znany przypadek zastosowania elektryczności do celów medycznych i jeśli jest autentyczny, znacznie skuteczniejszy niż jej zastosowanie w czasach współczesnych. Ten sam autorytet twierdzi, że Wolimer, król Gotów, potrafił wydzielać iskry ze swojego ciała. Ale były to cuda wykraczające poza ludzką wiedzę i kontrolę. Cała nauka opierała się na wiedzy o jednym fakcie, że wzbudzony bursztyn przyciąga pewne ciała świetliste.

Ten fragment, który mamy przed sobą to maszynowe tłumaczenie wstępu książki Benjamina Parka Age of Electricity. From Amber-Soul to Telephone wydanej w Nowym Jorku w 1899 roku. Akurat w nim zostały zebrane najważniejsze wzmianki starożytnych o bursztynie, choć wskazuje na inne niż sądziliśmy wykorzystanie tego niezwykłego kamienia.

Benjamin Park bowiem wzkazuje nam na możliwość wywoływania za pomocą bursztynu błyskawic, czyli elektryczności.

O tym, że w zamierzchłych czasach znano i stosowano elektryczność świadczą choćby bateria z Bagdadu, która najprawdopodobniej służyła do galwanizowania, oraz rysunki egipskich żarówek łukowych znalezione w świątyni w Denderze.

Greccy podróżnicy po Indiach wspominają o pewnym kamieniu, który miał możliwość przyciągania klejnotów i w tym celu był wykorzystywany w tamtejszych kopalniach. Wszyscy późniejsi badacze wkładali te opisy w te same miejsce, gdzie opisywane również przez Greków jednorożce. To, że znacznie później okazało się, że te jednorożce to jednak żyją naprawdę, tylko znamy je pod zupełnie inną nazwą, okazało się nie ważne na tyle, aby wyjaśnić inne cuda przyrody opisywane przez podróżników antyku. Czy tamten kamień służący do łowienia klejnotów mógł być odpowiednio naelektryzowanym bursztynem? Pewnie gdyby zacząć dokładnie przeszukiwać pozostawione nam okruchy staorożytnej wiedzy dałoby się odpowiedzieć na te pytanie.

Na szybko jednak mamy tylko takie opisy, ale przyznacie Państwo, że te informacje też są ciekawe.

	Pioter
	6 czerwca 2024 04:46