Tak. Też mysle, że to były Wilki. 

To w ogóle nie musi być ostrze

Może być szyszak, plan miasta, albo nawet miejsce ukrycia skarbu zrabowanego w Delfach. Oficjalnie jednak wszyscy twierdzą że to jest tasak kucharski. 

Moze byc i szpieg i pirat. Schamat na dobra powiesc do wykorzystania 

Też by pasowało, bo pierwotnym herbem Rzymu był wilk przecież.

Ktoś coś pomieszał (w muzeum pewnie, albo Keith źle z francuskiego tekst przetłumaczył), bo z wyliczenia wychodzi, że był to kwadrat 15 x 15 stóp czyli około 20 m2.

Ja tu cały czas obserwuję, bynajmniej nie tylko u Pana, nagminne cytaty z zafałszowanej historii Europy i świata, z którym to fałszem SN prowadzi przecież walkę. Tych fałszów jest wiele, nie chcę już przytaczać żadnych kontrowersyjnych, więc tylko przypomnę, że termin Germania i Germanie pochodzi od Rzymian (spisane przez Tacyta) i dotyczy ziem za Dunajem i Renem (aż po Dniepr conajmniej) oraz ich mieszkańców, przy czym Tacyt wyraźnie pisał o jednolitości etnicznej mieszkańców rozległych terenów Germanii Wschodniej, i że nie mówili oni językiem Germanów Zachodnich. Termin "plemiona wschodniogermańskie" (Wandalowie i inni) został ukuty przez Niemcow calkiem niedawno i do tej pory pokutuje w najlepsze w "nałkah" historycznych, tudzież teleturniejach. A tego rodzaju "kwiatków" jest "na pęczki". Przyjęcie nazwy Germanie przez "metyski" etnos staroskandynawsko-słowiańsko-celtycki (J2+R1a+R1b - ślady nadal bardzo widoczne w Skandynawii, Islandii i Wyspach Owczych), z czego ci pierwsi zostali "uhonorowani" niedawno mianem Protogermanów, narobiło w tej materii dużo zbędnego zamieszania.

Jeszcze jedna uwaga ciśnie mi się na usta. Dlaczego język Greków i Włochów jest dla nas taki "przyjazny" dźwiękowo, w przeciwieństwie do angielskiego, francuskiego czy niemieckiego. To nie jest przypadek ani nic nie znacząca cecha. Wręcz odwrotnie - to dowód na wspólne korzenie i pojowy proces "zlewania" się różnych "ras", w przeciwieństwie do niezbyt pokojowego zlewania sie Hunów i Madziarów ze słowiańskim podglebiem (którzy "tradycyjnie" wytępili część męską "podglebia"). Podobnych rzeczy możemy doszukiwać się w językach zachodnieuropejskich, gdzie "indoeuropejska" gramatyka i słownictwo na pewno  nie była osiągnięciem rasy R1b (Latynów, Celtów i t.p.), lecz pochodziła od Ariów, a raczej ich pobratymców, imiona których w dużym stopniu zaginęły w mrokach historii. Lecz my i tak wiemy o kogo chodzi.

Rysunek noża i litery pod nim wyglądają na wykonane innym narzędziem i mniej starannie niż elegancki napis u góry. Tam nawet jest inny "charakter pisma". Widać to choćby po kształcie litery "o".

Napis pod tasakiem składa się;

1. Litery "P" z jakąś skośną kreską w lewym górnym jej rogu

2. Kołkiem, bo na litere "O" to nie wygląda - zbyt okrągłe 

3. Liczba 15 zapisana z rzymska jako XV

Ten tasak, wraz z tymi trzema elementami pod nim, jest wyryty zdecydowanie mniej starannie niż napis i góry - proszę się przyjrzeć tym wgłebieniom w kamieniu. Wygląda to tak, jakby wszystko pod napisem - od tasaka w dół - było wykute inną ręką, w innym czasie. 

Noe wiem, ale sam widzisz, że napis po łacinie jest elegancki, równo wyżlobiony, a tasak i to coś pod nim już mało starannie.

Nie przywiązywałbym aż takiej wagi do tajemniczości tego muzeum. Bo może być tak, że oni nie mają zbyt dużego pojęcia o muzealnych artefaktach. 

Na oko już widać, że tasak i to coś pod spodem zostało dorysowane później. W jakim celu? Nie wiem. 

Litera "P" pod tasakiem może oznaczać łaciński wyraz "pro" ("dla"). Liczba XV m9że oznaczać numer legionu, a "O" czy też kółko - nie wiem. "O" Zmoże być skrótem "omnia", "ordo" (porządek, reguła), lub coś jeszcze innego. Ale i tak widać, że to jakiś późniejszy, mało starannie wykonany dopisek.

Ktoś użył nagrobka do czegoś. Do zapisania jakiegoś szyfru, rebusa. Nagrobki były w miejscach publicznych i tak jak napisałeś - mogły służyć do porozumiewania się szyfrem.

Po mojemu to nie jest nóż, ani tasak. Decydują szczegóły budowy.

Tasak służy zasadniczo, lub także do rąbania. Bez sensu byłby więc tasak o głowni coraz to lżejszej wraz z jej długością. Skoro Rzymianie potrafili wymyśleć wysoce ergonomiczny gladius, to po co im taki tasak nie nadający się do roboty. Poza tym, po co w tasaku ten prostokątny element na całą szerokość głowni przy rękojeści? Tasak raczej nie służy do pchnięć więc bez sensu jest rodzaj "jelca" zabezpieczającego dłoń przed zsunięciem się na ostrze. Tasak jest tu wręcz niemożliwy.

Taki element bywa w nożach np. myśliwskich, które służą do dobijania lub do oprawiania zwierzyny. Lecz dla takiej funkcji bez sensu jest ta głownia. Jest po prostu za duża i za szeroka w jej skali do rękojeści. Myśliwy, czy rzeźnik nie mógł by tym efektywnie pracować. Poza tym, kształt głowni jest bez sensu. O ile nawet da się wyobrazić głownię w takim kształcie, to krzywiznę tak silną i na całej długości powinno mieć ostrze, a nie grzbiet głowni. Tak jest bowiem potrzebne do cięcia. Gdyby zaś głownia służyła także do pchnięć, to jest zbyt krótka, a ten grzbiet głowni silnie opadający na całej długości po prostu hamowałby pchnięcie; więziłby je.

Pozostaje więc rodzaj jakiegoś może noża użytkowego o kształcie zależnym od rodzaju pracy rzemieślniczej a zarazem kojarzonym z rozpoznawalnością danego rzemiosła. Ale wątpliwe, aby to był to nóż bojowy, myśliwski, czy rzeźniczy. No chyba, że to nie jest nóż.

https://www.bladesmithsforum.com/index.php?/topic/17595-roman-knives/

Noz podobny do tego rytualnego. 

Narobek może nie być w całości, brzegi ma nierówne. Na inskrypcjach wymieniani byli często oprócz zmarłego wykonawcy nagrobka, spadkobiercy itd

Dlaczego zaczyna się od "żyje"? 

P O XV to skrot 

Dzięki. To wiele wyjaśnia. Ja nie potrafiłem dotrzeć do takiego typu noża przez sieć

Kiedyś, jeszcze w dzieciństwie, rozczytywałem się w literaturze popularno-naukowej o archeologii. Potem mi przeszło. W zasadzie wtedy pisano tylko o archeologii śródziemnomorskiej (zaliczano także egipską). Między innymi także sporo czytałem o badaniach w Pompejach. Przypominam sobie, że była wtedy mowa o zwyczaju swego rodzaju hejtu (dzisiejszym językiem) umieszczanego tam na różnych artefaktach, czy obiektach. Czasem także okazujących wyraźne poczucie humoru. Tego typu "publikacje" miały szerokie zastosowanie podobne do funkcji prasowych (informacja, agitacja, manipulacja).

Z najnormalniejszych względów praktycznych publikowano na przedmiotach mających naturalny kontakt z "publicznością czytelniczą". Różne kamienie to i owo publicznie upamiętniające nadawały się więc w sam raz.

Skoro więc ten "tasak" i wskazywane z nim napisy są "dopiskiem" po znacznym czasie, to już dlatego ich treść kiepsko wiąże się z pierwotną inskrypcją. Zatem może mamy tu do czynienia z reklamą jakiegoś anonimowego wróżbiarza a te niewiadome oznaczenia literowe i liczbowe po prostu są wskazówką adresową, może zakodowaną ceną usługi, itp.

Gdyby dopisek nie miał odstępu czasowego, to ciekawa byłaby interpretacja, że dopisek dodany "na czasie" jest złośliwym komentarzem do osoby owego oficera, że np. oficer ten został, albo powinien był zostać starannie "rozebrany i przeszukany" - pokaż kotku, co masz w środku?

Wszystko takie można pogardliwie nazwać dywagacjami, lecz niesłusznie. Tak się bowiem składa, że do wartościowych narzędzi poznawczych należy także intuicja, bo po prostu poszerza obserwację poznawczą. W znacznym zakresie to z niej wynika zresztą początek większości ustaleń nauk takich jak archeologia, czy paleontologia,a nawet historia odległych czasów, gdzie często z ułamka czegoś buduje się całe obrazy i treści. W sumie analogiczną metodologią jak zastosowaliśmy tutaj do "tasaka".

Ja tam intuicję szanuję za wyjątkiem teorii o zmianach klimatu, bo sam żyję dość długo i jak dotychczas w różnych klimatach, wte i wewte samo-zmieniających się; zwłaszcza we Wrocławiu.

MIejsce sensowne. Trudno dostępny szczyt wzgórza, który może kontrolować zarówno podbitych Galów jak i Iberoceltów. Jakiś zamek na zdjęciach też widać (choć średniowieczny) więc tradycje wojskowe są na pewno. Garnizon na pewno jakiś był, ale na siedzibę legionu (6000 ludzi) to nie nadaje się. Zresztą takie garnizony dla całych legionów to raczej były przy granicach Imperium Romanum.

Nie nadaje sie ta miejscowość. Zwłaszcza, że napis sugeruje kawalerię. Gdzie z końmi pod taką górę?

Napis pod tasakiem i tadak dodany jest później, więc raczej nie chodzi o reklamę zmarłego rzymskiego jeźdźca jako wróżbity. 

Mamy już "rozklepaną" treść, ale nijak nie daje się jej połączyć w całość..

No, ale on tylko pochodził z Antist. Czemu nie z tamtejszych ekwitów, skoro widać doszedł wysokiego stopnia wojskowego. Natomiast po podboju Galii przez Cezara bez sensu byłoby stacjonowanie tam aż legionu. Pioter ma pewnie rację, że nasz bohater raczej służył w legionach rozmieszczonym gdzieś pod Belgią. Natomiast dni swoich dożył jako emeritus (czyli zasłużony) znowu w Galii, tym razem Narbonensis.

Ale może gdzieś jest jakaś inna antyczna miejscowość pasująca. Tutaj dotykamy ciekawego problemu metodologicznego w intuicjach. Mianowicie, byłby tu kłopot, gdyby zupełnie nic geograficznego a zarazem wystarczająco historycznego nie nadawało się do podstawienia pod to "antisti". Skoro przynajmniej jedno nadaje się, to kierunek danej intuicji wzmacnia się od tego. Oczywiście dowód nie przestaje być tylko intuicyjny (czyli z braku laku ...), ale jest z jego wzrastającym prawdopodobieństwem. Sherlock Holmes byłby zadowolony.

PS. Po co zmarłemu reklama, że jest wróżbitą? Reklama z natury rzeczy dotyczy tylko czasu teraźniejszego i przyszłego. 

No właśnie...po co reklama zmarłemu? I dlatego pewnie nagrobki ludzi zasłużonych, często odwiedzanych, służyły za słupy ogłoszeniowe. Żołnierze byli wbrew pozorom przesądnymi ludzmi, a i szpiegów wsród nich mogło (a nawet musiało) być trochę.

Więc obaj macie rację....:)

.

Niech im będzie ten I wiek n.e. Przynajmniej już kwitło osadnictwo rzymskie w Galii. Łącznie z tymi emeritus'ami. Mylę się?

Jest jeszcze jedna rzecz do wyjaśnienia. Mianowicie czy uzasadnione jest nazywanie tej steli jako nagrobnej, czyli na grobie. Trochę mętnie pamiętam, więc może tylko zdaje mi się, że czytałem, iż Rzymianie mieli zwyczaj stawiać także stele a nawet i większe obiekty poza miejscami pochówku na zgoła takiej samej zasadzie, jak my stawiamy pomniki dla upamiętnienia w miejscach publicznych. Zdaje mi się, że czytałem, iż takimi prywatnymi pomnikami ustrojone były po obu stronach drogi rzymskie zwłaszcza na perymetrach podmiejskich. Via Appia, i inne takie. Podobno aż trudno było tam o miejsce.

Czy tak było? W obu przypadkach muzealnicy powinni byli zwłaszcza zaznaczyć, gdzie znaleziono tę stelę jako dowód co w danym miejscu było i co przyciągało tam ludzi, a ci przyciągali pomniki. Właśnie po to (m.zd.) jest historia, a nie dla kamieniarstwa.

Zanim jeszcze moje wczesno młodzieńcze zainteresowanie archeologią wygasło, co wakacje zatrudniałem się we wrocławskim Muzeum Śląskim (teraz Narodowe) u wojewódzkiego konserwatora zabytków archeologicznych. Zarówno do szpadla, do miotełki, sita oraz do szkicowania i innego dokumentowania. Niestety, nic ciekawego przy mnie nie znaleziono w zakresie artefaktów. Szef pocieszał mnie, że chodzi właśnie o tę dokumentację. Przekroje kurhanów i inne takie. Zrozumiałem dopiero, gdy pojechaliśmy do Lubiąża. Klasztor służył wtedy za składnicę właśnie takich artefaktów. Odbudowa miała dopiero nadejść. Setki garnków i innych takich grzebalnych. Jak spod sztancy. Istotne były opisy i badania miejsc znalezienia.

PS. Ruskie, jak to one, zostawiły klasztor zrujnowany. Do do podziemi nikt jeszcze nie wchodził. Miejscowa gawiedź podobno przyjmowała zakłady jak długo przeżyje wrzucony tam kot, bo szczury jakoby były tam jak wilki. Podziemia te zbadano jakoś dopiero za jaruzela. Mnie, gdzy zwiedzałem, najbardziej podobał się korytarz na chyba 2 piętrze przy amfiladowych pokojach. Ruskie pomalowały tam kilusetmetrową lamperię olejną brudno zielonego koloru zwieńczoną wzorkiem: sierpik, gwiazdka, młocik, sierpik, gwiazdka, młocik ... i tak przez kilkaset metrów korytarza. W sam raz na zajęcia plastyczne z perspektywy zbieżnej.