Jak wszyscy pewnie wiedzą Ruś ochrzcił dopiero kniaź Włodzimierz i miało to miejsce po jego ślubie z siostrą cesarza Bazylego II, Anną. Przedtem niby jakieś tam misje chrześcijańskie prowadzono wprawdzie, ale nic z tego nie wynikało. Po prostu ciemnota i zabobony pogańskie zawsze brały górę.

No to popatrzmy teraz na relację niejakiego ibn Rosteha (połowa IX wieku), poróżnika arabskiego (lub perskiego) opisującego Słowian.

Od ziemi Pieczyngów do ziemi Słowian jest 10 dni drogi. W bliższych krajach ziemi Słowian jest miasto, które nazywa się Wa-i. Droga po niemu prowadzi po stepach i bezdrożach, przez rzeki i gęste lasy. Ziemia Słowian to zalesiona równina,, w lasach oni mieszkają.

Słowianie nie posiadają ani winnic, ani pól uprawnych. Z drzewa wyrabiają oni rodzaj dzbanów, w których znajdują sięule dla pszczół i zbiera się miód pszczeli. Nazywają oni owe ule "ililsz" i mieszczą one w sobie każdy po około 10 kubków miodu. zajmująsię wypasem świń, jak inni hodują owce.

Kiedy umiera ktoś z bliskich oni palą jego zwłoki. Kobiety ich, kiedy zdarzy się u nich nieboszczyk, drapią sobie nożem ręce i twarz. Następnego dnia po spaleniu nieboszczyka kierują się w to miejsce, gdzie to nastąpiło, zbierają popiół i kładą go do urny, którą następnie kładą na wzgórze. Przez rok po śmierci nieboszczyka biorą dwadzieścia dzbanów miodu, czasami nieco więcej, czasami nieco mniej, i niosą to na to wzgórze, gdzie krewni nieboszczyka zbierająsię, jedzą, piją, a następnie się rozchodzą.

Jeśli nieboszczyk miał trzy żony, to ta z nich, która twierdzi, że szczególnie go kochała, przynosi do jego trupa dwa słupy i wbija je tak, aby stały w ziemi, następnie kładzie trzeci słup w poprzek, przywiązuje pośrodku tej poprzeczki sznur, staje na ławie i koniec tego sznura zawiązuje sobie wokół szyi: wtedy łąwę wyciągają spod niej, i kobita zostaje powieszona, aż się udusi i umrze. Potrem jej trupa wrzucają w ogień, w którym on się spala.

Wszyscy Słowianie - wyznawcy kultu ognia. Chleb, z najczęściej przez nich uprawianego prosa. W porze żniw kładą oni sienne ziarna prosa do kubła, podnoszą go ku niebu i mówią: "Panie, ty, który dajesz nam pokarm, obdarz nas teraz nim w dostatku".

Mają oni różne lutnie, gęśle i fujarki. Ostatnie długie na dwa łokcie. Chmielny napój przygotowują z miodu. Podczas palenia zmarłych poddają się hucznej zabawie, okazując w ten sposób swą radość, że bóg okazał miłość nieboszczykowi (wziął go do siebie). Bydła pociągowego mają mało, a konie wierzchowe ma tylko jeden wspomiany człowiek. Broń ich składa siez dzid, tarcz i kopii; innej broni nie posiadają.

Wódz ich nazywa się żupan. Jemu oni podlegają i rozkazom jego się nie sprzeciwiają. Siedziba jego znajduje się w środku kraju Słowian. Wspomniana powyżej osobistość, którą oni nazywają wielskim kniaziem, zwie się u nich królem Swiit. Osobistość ta stoi wyżej niźli żupan, który jest uważany jedynie za jego namiestnika. On posiada konie wierzchowe i żywi się jedynie kobylim mlekiem. posiada on też przepiękne, mocne i drogocenne kolczugi. Miasto, w którym on mieszka, nazywa się Dżerwab. Tam u Słowian odbywa się co miesiąc przez trzy dni targ, tam sprzedają i kupują.

Na ziemi Słowian chłod bywa tak silny, że żakdy z nich wykopuje sobie w ziemi rodzaj piwnicy, którą przykrywają drewnianym szpiczastym dachem, jaki widzimy w chrześcijańskich kościołach, i na dach nakładająziemię. W takie piwnice wprowadza się wraz z całą rodziną, i wziąwszy kilka drew i kamieni rozpalają te ostatnie do czerwoności. Kiedy już rzgrzeją kamienie do wyższej temperatury polewająje wodą, od czego unosi się para, nagrzewając mieszkanie tak, że zdejmują już ubranie. W takim mieszkaniu pozostają aż do wiosny.

Król ich objeżdża ich corocznie. Jeśli u któregoś z nich jest córka obowiązany jest on dać królowi jedną z jej odzieży na rok. W taki sam sposób jest on zobowiązany jest on dawać mu w rok po objeździe z odzieży syna swego, jeśli jest syn. Jeżeli pojmie król w państwie swym rozbójnika, rozkazuje czy udusić go, czy oddać go pod nazdór kogoś z władców w odległych krańcach swego władztwa.

I tyle z Relacji anonimowej, której autorstwo przypisuje się dziś arabskiemu podróżnikowi o imieniu Abu-Ali Ahmed ben-Omar ibn-Rosteh. W swoim sprawozdaniu dla kalifa w Bagdadzie opisał on Pieczyngów, Uzugów, Chazarów, Burtasów, Madziarów, Baszkirów, Bułgarów, Słowian i Rusów.

Jak widać ibn-Rosteh nic nie mówi o jakimkolwiek pogaństwie wśród Słowian zamieszkujących dzisiejszą Ukrainę w IX wieku. Z jego relacji  wynikało by bardziej, że byli oni wyznawcami zoroastranizmu. A ten tak daleko na północ mógł dotrzeć wraz z perską armią po podboju Scytii przez Dariusza.

---

tagi: ukraina  religia  słowianie  zoroastranizm 

	Pioter
	12 listopada 2023 06:11

15     1315    7 zaloguj sie by polubić