Skoro już wiemy, że grecka mitologia opisuje wydarzenia, które miały miejsce w mieście Ur około 2000 - 1800 pne, to wypadałoby iść dalej w stecz. Mniej więcej w tym samym czasie powstał bowiem pewien sumeryjski poemat zwany Gilgamesz opisujący wydarzenia mające miejsce około tysiąca lat wcześniej.

Gilgamesz był królem miasta Uruk, podobno pochodził nawet z rodu bogów (sam mówił o sobie, że jest w 2/3 bogiem). Początek jego panowania to rządy tyrana, którego poza dogadzaniem swoim zachcianków nic więcej nie interesowało. Nie do końca podobało się to bogom, więc Anu postarał się o znalezienie jakiejś przeciwwagi dla Gilgamesza.

Epos mowi o tym, że Anu stworzył pewnego dzikusa o imieniu Enkidu. Powinniśmy jednak rozumieć to w ten sposób, że znaleziono odpowiedniego wodza do wykonania zadania likwidacji Gilgamesza. Inaczej po co by w samym eposie opowiadano o tym, że Enkidu został schwytany w Cedrowym Lesie i ucywilizowany przez kurtyzanę Shamhat? Jednak plan Anu się nie udał. Enkidu wprawdzie rozpoczął wojnę z Gilgameszem, ale.... Po kilku początkowych potyczkach zawarł z nim sojusz, który okazał się trwałym.

Po zawarciu sojuszu Enkidu i Gilgamesz udali się razem do Cedrowego Lasu, gdzie zajmują się wycinką drzew. Jednak na tej pracy przyłapuje ich tamtejszy strażnik, niejaki Humbaba. Po krótkiej walce zabijają strażnika, który (zdaniem autorów eposu) przeszkadzał w rozwoju handlu. Pomocy w zabiciu Humbaby udzielił im bóg Utu.

Nasi bohaterowie wracają z cedrami do Uruk, gdzie czeka na Gilgamesza bogini Inanna z propozycją małżeństwa.Ten jednak odrzuca jej zaloty, co wywołuje u Inanny wściekłość. Udaje się więc do Anu i przedstawia mu swoje żądanie, aby zniszczył Gilgamesza za pomocą Niebiańskiego Byka. Niestety to nie pomaga, i Niebiański Byk zostaje pokonany, a Gilgamesz wyrywa mu serce, które ofiarowuje Utu. W kierunku złorzeczącej z miejskich murów Inanny rzuca natomiast ucho pokonanego wroga. Ta bezsilna zwołuje swoje służki (kutryzany, prostytutki i nierządnice) i nakazuje im opłakiwać Niebiańskiego Byka. Gilgamesz i Enkidu zaś rozpoczynają świętowanie zwycięstwa.

Ale chyba za bardzo świętowali, bowiem Enkidu miał koszmar. We śnie uczestniczył w sądzie, jaki nad nim i Gilgameszem odbyli bogowie, i oznajmia Gilgameszowie, że zostali obaj skazani na śmierć. Enkidu wkrótce później zachorował i zmarł, a Gilgamesz postanowił poszukać sposobu na zdobycie nieśmiertelności.

W tym celu udał się do Utnapisztima, gdzie uzyskał dziwną odpowiedź na pytanie o możliwość uzyskania nieśmiertelności. Musisz przeciwstawić się snom. NIe udaje mu się to i po 7 bezsennych nocach w końcu Gilgamesz zasypia. Utnapiszmi informuje go jednak, że istnieje pewna roślina, która wprawdzie nie uczyni go nieśmietelnym, ale za to będzie przywracać mu młodość, co może znacznie wydłużyć jego życie. Gilgamesz udaje się po tą roślinę, którą zrywa, jednak w czasie zażywania kąpieli roślinę tę pozostawioną na brzegu połyka wąż. Gilgamesz pozostaje więc z niczym i powraca do Uruk.

W eposie jest jeszcze jeden rozdział, zatytułowany Gilgamesz i Enkidu w Zaświatach, lecz pomimo tego, że jest on zakończeniem dzieła sprawa wrażenie zupełnie niepasujące do reszty. Jakby była to wersja alternatywna, w której Enkidu nie umiera, a Gilgamesz zgadza się na propozycję małżeństwa z Inanną.

Cały Epos o Gilgameszu wygląda więc jak odpowiednie przygotowanie propagandowe faktu pokonania Olimpijczyków przez Wężowe Plemię. I wtym właśnie okresie powstał. Tylko jest jeden mały problem. W propagandzie bowiem zwyciężyli Olimpijczycy. Niewiele osób ma dziś pojęcie o kimś tajkim jak Gilgamesz, a przygody Zeusa i spółki stale są obecne w popkulturze. Nawet jeśli tylko zredukowano je do poziomu bajek.

Cały zaś Sumer skazano na marginalizację i zapomnienie jednym zdaniem z olimpijskiej mitologii: Na początku był chaos.

	Pioter
	9 maja 2023 04:29