W nawiązaniu do dzisiejszego tekstu Corylusa oraz znalezisk Wolframa

Rozdział 22 Dyla Sowizdrzała

Historyja, jako Sowiźrzał u margrabie antaltskiego trębaczem był, a gdy nieprzyjaciel ku miasteczku ciągnął, tedy nie trąbił, a kiedy nic o nim nie słychano, tedy potrębował
Niedługo potym Sowiźrzał ku margrabi antaltskiemu przyszedł, u którego się za trębacza ujednał. Margrabia, mając wiele na się nieprzyjaciół, miał natenczas na zamku rajtarów i drabów niemało, którym na każdy dzień obrok dawać musiano. A około tych mając pieczą, Sowiźrzała zapamiętano a jemu jeść na wieżę nie posłano. Tegoż dnia się trafiło, że margrabi<n> nieprzyjaciel ku miasteczku ciągnął, pobrawszy około dobytek. A Sowiźr[zał], będąc na wieży, na to patrzał, panu swemu o nieprzyjacielu żadnego wiedzenia nie dał, nie trąbiąc ani na nię wołając. Panu powiedziano, aby co narychlej przeciw nieprzyjacielowi swemu wyjechał, a ten dobytek zajęty żeby im odbił.
Przy tym uciążali sobie na Sowiź[rzała], że w oknie leżąc, na nie patrzał, a z tego się śmiał. Margrabia kazał go do siebie zawołać, rzekąc:
– Czemuś tak niedbały, zwłaszcza przy takowym niebeśpiecznym czasie – na wieży będąc, nie trąbisz?
Sowiź[rzał], w oknie stojąc, odpowiedział:
– Kiedy nic nie jem ani piję, tedy trąbienia i wołania namniej mi się nie chce.
Margrabia jemu rzekł:
– Cóż, nie chcesz na nieprzyjaciela trąbić?
Sowiź[rzał] odpowiedział:
– Nie trzeba mi na nie trąbić, bo ich w polu jest pełno, a niektórzy już z dobytkiem uszli. A gdybym teraz miał potrębować, tedy i o miasteczko by się pokusili.
Takową rzeczą Sowiź[rzał] u pana swego się wymówił. Tedy pan kwapił się za nieprzyjacielem szukać ich i tłukł się tędy i owędy, goniąc je. Zasię o Sowiźrz[ale] zapamiętali, a obroku jemu nie posłali. Pan, ubeśpieczywszy się już po przyjechaniu, był do czasu w dobrym pokoju i w tym się spiżą opatrował, kazał bydło bić, a tegoż dnia piec i warzyć.
Sowiź[rzał], będąc na wieży, myślił, jakoby też tej kołacyjej użyć mógł, mając wżdy cierpliwość aż do obiadu. Gdy-ż obaczył, że k stołu siadali, począł potrębować i niewymownie krzyczeć:
– Oto, oto mamy nieprzyjaciele!
Margrabia z swymi pany od stołu się porwali, natychmiast się we zbroje ubierali. Ubrawszy się, przed miasteczko wyjechali, chcąc się z nieprzyjacielem potykać. A zatym, skoro jedno ujechali, Sowiź[rzał] wnet z wieże zbieżał i prosto ku pańskiemu stołu szedł, nabrawszy sobie pieczystego i warzystego, a natychmiast zasię bieżał na wieżę. I nie bacząc, konni i pieszy, swego nieprzyjaciela, ku domu się wracali, mówiąc tak ku sobie:
– Zaprawdę ten trębacz nas zbłaźnił i na łotrostwo to uczynił.
I przyjechali do miasteczka. Margrabia, będąc już u brony, zawołał na Sowiźrzała:
– Aboś ty chłopie oszalał?
Sowiźr[zał] odpowiedział:
– Panie, nie uczyniłem tego z umysłu, ale głód i niecnota, która rozliczne kunszty wymyśla, mnie ku temu przywiodła.

Margrabia rzekł:
– A dlaczego żeś wżdy ty wołał a na nieprzyjaciela trąbił, ano tam by jednego nie było widać?
Sowiźrzał odpowiedział:
– Ponieważ tam żadnego nie było, tedym musiał sam którego przywabić.
Rzekł k niemu margrabia:
– Baczę ja dobrze, że się paznokty łotrowskiemi drapiesz, dziwnemi kunszty obchodzisz: kiedy nieprzyjaciele tuż za płoty są, tedy taisz i milczysz, a kiedy o nich by namniej nie słychać, tedy potrzebujesz. Boję się, że ty mnie zdradzić myślisz. – I dał mu odpuszczenie, a innego na to miejsce wnet posadził.
Potym Sowiźrzał z inszemi służebniki piechotą naprzeciw nieprzyjacielom ciągnąć musiał, a to mu barzo przeciwno było. Rad by był takowej służby próżen, by jedno był, jako, wiedział. Gdy-ż byli naprzeciwko
nieprzyjacielowi wyciągnęli, Sowiź[rzał] się za nimi z daleka wlókł a na pośledź wolał być niż na przodku, aby o zdrowie swoje nie przyszedł.
A gdy obaczył, że się ku domowi nawrócić mieli, wszytkie uprzedzał a napierwszy był. Pan to obaczył, pytał go, jakoby to miał rozumieć:
– Bo gdy ja z tobą na potykanie z nieprzyjacielem ciągnę, tedyś zawżdy napośledniejszy, a gdy się do domu wracamy, tedyś między wszytkiemi napierwszy.
Sowiź[rzał] panu swemu tak odpowiedział:
– Nie dziwujcie się temu, panie miłościwy, ani się o to gniewajcie, bo kiedy wasza czeladź na dole używała, a ja, ubogi człowiek, tam na wieży głód marł i stąd-em jeszcze mdły, a gdybym miał na przodku stać, a wprzód się z nieprzyjacielem potkać, boję się, bym nie omdlał abo niemocy sobie więcej nie przyczynił. Przeto ja nad wszytkie do miasteczka pośpieszam, abym pierwszy był u stołu a ostatni od stołu, a to dlatego, abym zasię mocy nabył a k ciału przyszedł.
– Rozumiem temu – rzekł margrabia – żebyś się ty tak obchodzić chciał, póki byś był u mnie.
Sowiź[rzał] odpowiedział:
– K czemu jeden prawo ma, tedy go z tego zeprzeć myślą.
Margrabia powiedział:
– Nie będziesz ty długo moim sługą.
I tak go od siebie zbył, a on temu barzo rad był, bo ku bitwie żadnej chuci nie miał.

Komentarze pozostawię Państwu.

---

tagi: wojna  wywiad  błazen  sowizdrzał 

	Pioter
	11 listopada 2019 11:21

14     1719    5 zaloguj sie by polubić