Czasami w trakcie czytania starożytnych tesktów możemy zobaczyć tam pierwowzory współczesnej popkultury. I o takim jednym pierwowozorze będzie właśnie mowa dziś.

Nazywał się on Lugalbanda i był generałem w armi króla Enmerkara. W trakcie jednej z wielu kampani wojennych przeciw Arracie nagle dopadła go wysoka gorączka. Jego towarzysze, widząc, że jest już raczej umierający, pozostawili go w jaskini i odeszli dalej.

……spichlerz, zrobili mu altanę jak ptasie gniazdo. ……daktyle, figi i różne sery; włożyli słodycze odpowiednie dla chorych do jedzenia, w koszach daktyli i zrobili mu dom. Wykładali mu różne tłuszcze z zagrody, świeży ser z owczarni, masło……, jakby nakrywali stół do miejsca świętego, miejsca cennego (tj. jakby na ofiarę pogrzebową). Bezpośrednio przed stołem ustawiono dla niego piwo do picia, zmieszane z syropem daktylowym i bułki…… z masłem. Zapasy wlewane do skórzanych wiader, zapasy włożone do skórzanych worków - jego bracia i przyjaciele, jak łódź wyładowywana z miejsca żniw, umieścili zapasy przy jego głowie w górskiej jaskini. Oni…… nalewają wodę w swoich skórzanych bukłakach. Ciemne piwo, napój alkoholowy, jasne piwo emmer, wino do picia, które jest przyjemne smak, rozdawali za głowę w jaskini górskiej jak na stojaku na bukłaki. Przygotowali dla niego żywicę kadzidłową, …… żywicę, żywicę aromatyczną, żywicę ligidba i żywicę pierwszej klasy na podstawkach w głębokim otworze; zawiesili je za głowę w górskiej jaskini. Wbili mu w głowę topór, którego metalem była cyna, sprowadzona z gór Zubi. Owinęli mu za pierś żelazny sztylet przywieziony z gór Gig (Czarnych). Jego oczy – rowy irygacyjne, bo zalewają je wodą – święty Lugalbanda trzymał otwarte, skierowane w tym kierunku. Zewnętrznych drzwi jego ust – przepełnionych jak święty Utu – nie otworzył swoim braciom. Kiedy podnieśli mu szyję, nie było tam już oddechu.

A Lugalbanda wtedy zaczął się żarliwie modlić o wyzdrowienie:

"Utu, pozdrawiam cię! Niech już nie choruję! Bohaterze, synu Ningala, pozdrawiam cię! Niech już nie choruję! Utu, pozwoliłeś mi wstąpić w góry w towarzystwie mych braci. W jaskinia górska, najstraszniejsze miejsce na ziemi, niech już nie choruję! Tu, gdzie nie ma matki, nie ma ojca, nie ma znajomego, nie ma nikogo, kogo cenię, nie ma tu mojej matki, która mówi: „Ach, moje dziecko!” Mojego brata nie ma tutaj, by powiedzieć: „Niestety, mój bracie!”. Sąsiad mojej matki, który wchodzi do naszego domu, nie jest tutaj, aby opłakiwać mnie. Gdyby bóstwa opiekuńcze mężczyzny i kobiety stały obok, bóstwo sąsiedztwa powiedziałoby , „Człowiek nie powinien zginąć". Zagubiony pies jest zły, zagubiony człowiek jest okropny. Na nieznanej drodze na skraju gór, Utu, jest zagubiony człowiek, człowiek w jeszcze straszniejszej sytuacji. Don' Nie każ mi płynąć jak woda w gwałtownej śmierci! Nie każ mi jeść saletry jak jęczmienia! Nie każ mi spadać jak kij do rzucania gdzieś na nieznanej mi pustyni! Dotknięty imieniem, które podnieca pogarda moich braci, niech już nie choruję! Dotknięty drwinami moich towarzyszy, niech już nie choruję! Niech nie skończę w górach jak słabeusz!”

I modły Lugalbandy zostały wysłuchane. Zaopiekowała się nim sama bogini Innana, która go wyleczyła. Wyleczony bohater natychmiast wyruszył za armią. Niestety posiadał przy sobie tylko żelazny sztylet i musiał samodzielnie zdobywać żywność. No, ale sumeryjski generał zanim doszedł do tego stanowiska musiał wykazywać się pewnymi umiejętnościami, więc udało mu się jakoś upolować dzikiego byka, którego w podziękowaniu za ratunek złożył w ofierze bogom (a konkretnie Enkiemu i Innanie). Jednak na przygotowanej uczcie pojawiło się ich znacznie więcej.

Lugalbanda myślał wtedy, że jest już w siódmym niebie, ale okazało się, że to nie tyle on potrzebował pomocy bogów, a bogowie potrzebowali jego pomocy. Potrzebowali jej tak bardzo, że nawet zgodzili się oddać mu jedną z nich, niejaką Ninsun (co znaczy Pani Dzika Krowa).

Czego takiego potrzebowali bogowie Sumeru od Lugalbandy? Potrzebowali jego talentów zarówno jako wojownika, jak i jako stratega. Bogowie bowiem byli ścigani przez jakieś demony.

Niestety w tym miejscu epos się urywa, zachowane tabliczki bowiem są dość zniszczone. Wiemy tylko, tyle, że sama Innana przekazała Lugalbandzie koronę, która rozświetlała ciemności, a Nintur przekazała mu lśniącą buławę sięgającą nieba i ziemi.

I w zasadzie niby nasza historia powinna się w tym miejscu skończyć. Ale....

Są również inne eposy opowiadające o Lugalbandzie, który tym razem samotnie ma pokonać Ptaka Anzu w wysokich górach. Zakrada się więc do jego gniazda, gdzie pisklę czeka na powrót rodziców z jedzeniem. Lugalbanda postanawia jednak samodzielnie nakarmić pisklę, przez co te przestaje wrzeszczeć, ale Ptak Anzu wracając z łowów i nie słysząc dziecka wpada w panikę, że potomstwu stało się coś złego. Gdy dociera do gniazda i widzi, że wszystko jest w porządku, postanawia nagrodzić Lugalbandę za okazany trud. Obdarowuje go hełmem z wizerunkiem lwa, który pozwala podróżować z niewiarygodną prędkością.

Lugalbanda dzięki nowo nabytym umiejętnościom Lugalbanda dociera do Arraty, ktora aktualnie jest bezskutecznie oblegana przez Enmerkara. Król oczywiście cieszy się z powrotu swojego generała, ale widząc, że oblężenie ma jeszcze potrwać wiele miesięcy wysyła go z misją do Kulaby (takie miasteczko w pobliżu Uruk), gdzie ten ma zasięgnąć rady samej bogini Innany. Lugalbanda jednak powraca już nastepnego dnia z tabliczką, na której Innana opisuje sposoby zawładnięcia Arratą oraz możliwości wykorzystania jej zasobów.

Po zakończeniu oblężenia wszyscy powracają do Uruk, gdzie żyją długo i szczęsliwie (inaczej mówiąc kończą się zapisy na znalezionych tabliczkach).

Z innych zachowanych tabliczek wiemy natomiast, że Lugalbanda został nastepnym królem Uruk, po śmierci Enmerkara, oraz że był ojcem samego Gilgamesza. Zanim jednak Gilgamesz mógł zostać królem po śmierci sweog ojca, tron Uruk przeszło na niejakiego Dimuziego - i dziś nie wiadomo wcale czy był to bóg Dimuzi, pan zaświatów, czy też był to jakiś zwykły sumeryjski szlachcic o takim samym jak bóg Dimuzi imieniu.

Oficjalnie bowiem sumerolodzy twierdzą, że wszystkie sumeryjskie listy królów zostały ułożone w czasach III dynastii z Ur (czyli w czasach panowania Ur-Nannu), którzy poprzez wywodzenie swojej dynastii od Lugalbandy i Gilgamesza chcieli dodać sobie splendoru.

---

tagi: sumer  mity  popkultura  bogowie  uran  gilgamesz  ptak anzu 

	Pioter
	19 lipca 2023 08:03

11     1054    4 zaloguj sie by polubić