Zanim przejdziemy do mitologii popatrzmy na tę rzymską monetęTa moneta została wybita około 250 roku naszej ery i przedstawia Lucjusza Juliusza Aureliusza Sulpiciusza Severusa Uraniusa Antoninusza, panującego wówczas nad Syrią. Na rewersie monety znalazł się (zdaniem fachowców) Betel ze świątyni arabskiego (nabatejskiego raczej) boga słońca Egabalausa.

Czym był Betel? Był to kamień, który stanowił inkarnację bóstwa. Bet-el dosłownie w językach semickich znaczy bowiem Dom boga. No dobrze, ale skoro wiemy, że wszyscy bogowie byli tylko ludźmi, to jaki jest sens oddawania czci kamieniom, w których jakoby mieszkali? No niby żaden, ale te kamienie spadły same z nieba.

No właśnie. Betel był bowiem meteorytem, w tym wypadku akurat kamiennym. A że ówczesnym bogom niezwykle brakowało żelaza, więc każdy taki kamień automatycznie stawał się ich własnością. Ludność była więc zobowiązana o dostarczenie takich kamieni do świątyń, gdzie odpowiednio przeszkoleni kapłani sprawdzali czy te zawierają żelazo. Jeśli zawierały, to oddawano je do przekucia na niebiańską broń, a jeśli jednak nie.... pozostawiano w świątyniach. Wyrzucić tego niezdantego do użytku kamienia jednak nie można było, bo chołota zaczęła by coś podejrzewać. Dlatego musiano znaleść dla niego jakieś inne wykorzystanie.

I znaleziono. Tym akurat zajęła się znana nam już Inanna oraz jej następczynie. I praktycznie od czasów Afrodyty mamy trochę więcej wyjaśnień na ten temat. Przyjrzyjmy się więc temu mitowi.

Afrodyta wynurzyła się z morskiej piany u brzegu Cypru, co jak wiemy powinniśmy interpretować, że dotarła na Cypr wraz ze swoimi służkami okrętem. Tam zamieszkała w mieście Pelapafos, gdzie zaczęto oddawać jej boską cześć (czyli otwarła luksusowy zamtuz). Oficjalnie jako Olimpijka była żoną Hefajstosa, ale jakoś specjalnie się tym nie przejmowała. Niby wszystko było dobrze, ale pewnego dnia Hefajstos przyłapał ją i Aresa w razem łożu, schwytał ich razem w sieć i zwołał wszystkich bogów, aby udowodnić wiarołomstwo. Zeus podobno się oburzył i wygnał Afrodytę z Olimpu. A sam Ares i Afrodyta nadal się spotykali, i nawet doczekali się córki Harmonii, która została poślubiona Kadmosowi, założycielowi Teb, a także syna Erosa.

W to, że Hefajstos pokazał reszcie Olimpijczyków, że związek Afrodyty i Aresa może przynieść wielki owoce jestem w stanie uwierzyć. Jednak w to, że Zeus wygnał Afrodytę z Olimpu już mniej. I nawet nie chodzi o to co już wiemy, że oni wszyscy z Olimpu (Ur) musieli uchodzić, a bardziej o praktyczną stronę wykorzystania nierządu w służbie armii, czego owocem jest Harmonia.

No, ale dlaczego wiążę jakieś kamienie z Afrodytą? Bowiem w świątyni Afrodyty w Pelapafos był umieszczony taki kamykktóry opisuje się w tamtejszym muzeum jako symboliczne przedstawienie Afrodyty.

Tak właśnie. Z czasów tych przecież znamy świetnej jakości rzeźby egipskie, mykejskie, fenickie czy sumeryjskie, a to ma być przedstawienie Afrodyty? Coś chyba tu nie gra.

Grzebanie w sieci przyniosło kilka ciekawych wyników. Każda bogini miłości w swoich świątyniach posiadała takie ciekawe kamyki. Sumeryjska Inanna, asyryjska Asztarte, fenicka Isztar, indyjska Kali, egipska Izyda, armeńska Anahita, a nawet aztecka Xochiquetzal. Coś za dużo tego, żeby mógł być to tylko zbieg okoliczności.

Ponieważ jednak wiemy, że sama Inanna żyła około 500 - 700 lat przed Zeusem, więc symbolika jest znacznie starsza niż symbolika olimpijska. Dlatego też imiona pozostałych heter prawdopodobnie musimy przyjąć jako ich imiona własne, a ich główne świątynie za luksusowe zamtuzy, będące jednocześnie ośrodkami wywiadu Olimpijczyków.

Wiem, że zaraz możecie mi przypomnieć, że nawet sumeryjskie mity opowiadają o tym, że piękna i bezpruderyjna dziewczyna może uzyskać wszystko, czego tylko zapragnie, choć jak pokazał nam mit o Gilgameszu nie od każdego, bo czasem są trochę inaczej preferencje poustawiane. Jednak dopiero Hefajstos pokazał innym bogom, że łącząc nierząd i armię można uzyskać naprawdę ogromną przewagę nad przeciwnikiem.

Dlatego musielibyśmy więc przyjąć, że te spadające z nieba czarne kamienie, zwane Betelami, to nie były żadne tam inkarnacje bóstw, a po prostu oznakowanie tak samo czytelne dla starożytnych, jak w XIX i XX wieku czerwone latarnie wystawione w oknach hotelowych.

I tylko pozostaje jedno pytanie. Jak podchodzić do tego kamyka, któremu wciąż miliony ludzi na świecie oddaje boską cześć?

---

tagi: meteoryty  mitologia 

	Pioter
	10 maja 2023 07:55

9     1188    12 zaloguj sie by polubić