Obrazy w Rzymie!? Obrazy!? Może freski? Plus! 

Skoczkonogi zjadły obrazy...;). Rubens zrobił kopię, bo pewnie w jego czas też były takie przypadki albo....chciał dowalić propagandowo jakiemuś reżymowi, który oskarżał o "nieludzkie" traktowanie ludzi, czyli artystów. I obstawiam raczej to drugie, bo obrazy szokowały, oburzały, ale właśnie po to je malowano, aby wywołać emocje, które potem możnaby użyć już do własnych celów.

Schowali obrazy, bo na portretach i innych były namalowane nie tylko ananasy z Ameryki, ale pewnie i jeszcze inne, ciekawsze przedmioty....:)

Tych coverów jest mnóstwo od antyku po dzień dzisiejszy. Wystarczy tylko wpisać sobie tytuł pierwszego obrazu Rubensa w wyszukiwarkę.

Kolego Pioterze, to nie ten Kimon! Chodzi o postać z legendy, przytoczonej po raz pierwszy przez Waleriusza, i to występującej tam pod imieniem Mykon. O jakich "greckich biografach" mówimy? Sam Waleriusz chyba nie pomylił imienia, skoro w kolejnym akapicie przechodzi do kolejnego exemplum pobożnej czci (pietas) winnej rodzicom: oto historyczny Kimon, syn Miltiadesa, zgodził się odsiedzieć pozostałą część długu zmarłego w więzieniu ojca tylko po to, żeby wydano mu ciało do godnego pochówku. Kimon był wtedy 21-letnim młodzieńcem i nie mógł mieć w tym wieku córki z laktacją. Zresztą i później w ogóle nie miał córki albo nic o niej nie wiemy - tym mniej, zeby miała na imię Pero.

Legendy mają to do siebie, ze są opowiadane wielokrotnie i zmieniają się w nich rozmaite szczegóły, także imiona i miejsca. W tym przypadku sporo tłumaczy analogiczna, właściwie identyczna legenda, ale osadzona w republikańskim Rzymie i związana ze świątynią Pietas na Forum Holitorium.

Oryginalność - w sensie pogoni za nowymi tematami - nie jest żadną wartością w dawnej sztuce. Istnieje ponad trzysta malarskich przestawień legendy o Kimonie i Pero, a sam Rubens znał ja nie tylko w wielokrotnie wznawianego dzieła Waleriusza, ale i z wcześniejszych przedstawień. I tu dochodzimy do rzeczy może najciekawszej.

Spójrzmy na tę rycinę Hansa Sebalda Grehama albo na inne ujęcie tematu przez tego samego artystę. Szlachetnie i pobożnie to nie wygląda, a napis "Żyję z piersi mojej córki" wprowadza tu element... hmm, niepokojący.

No i jeszcze ta "Caritas Romana". Jak jest Romana, to musi być i Graeca, a co "miłość grecka" oznaczała, to nie trzeba tłumaczyć. Stąd podejrzenia, że nagła popularność motywu w czasach Renesansu i Reformacji mogła byc "nie bez związku". Rzym nie był kojarzony tylko ze starożytnością. Oczywiście wiem, że Rubens był katolikiem, ale legendy i motywy to tylko materiał dla artysty. Jego Kimon i Pero wyglądają nader przyzwoicie.

Jak kolega opisał format deprawacyjno - degeneracyjny to dzięki temu dowartościował kolega polską filmografię ...

Moje Córki KROWY ...

Sprawdzę jak jest w oryginale, gdy będę ponownie przy książce.

A takie deprawacyjne motywy były stale obecne w antyku i jego sztuce. I nie chodzi tylko o małżeństwo Zeusa i Hery, czy fakt, że od czasów Semiramidy Persowie żenili się ze swoimi matkami (przejęcie haremu poprzedniego władcy).

Przy wzięciu łapówki z Macedonii miał 48 lat. A to taki młody wiek już nie jest.

A te cudo z wikipedii to pewnie współczesna podróbka wisząca w jakimś prowincjonalnym greckim muzeum. Kimon został wygnany na 10 lat z Aten w 461 roku (fakt, miało to związek z przygotowywaną Wojną Peloponeską, a nie łapówką). Mało prawdopodobne, aby odpowiadał z wolnej stopy, a nawet jeśli, to pewnie go aresztowali po wydaniu wyroku, a przed wygnaniem z miasta.

>Oj tam, oj tam, od razu deprawacja. ;)

Czyli co kolega jest KOKIETERYJNIE za, taki "brytyjski koloryt" duszy?

Tak kokieteryjnie jak w tym "brytyjsko kolorowym" filmie ...

Chodzi o ten film? Pierwsze widzę i słyszę. Jakoś przemknął się poza moją świadomością i chyba nie tylko moją, sądząc po żałośnie małej liczbie komentarzy: 2 (słownie: dwa), w tym odpowiedź dystrybutora.

Z opisu wynika, że amerykański, nie brytyjski (Nowa Anglia), co pewnie nie ma żadnego znaczenia.

>Chodzi o ten film?

Chodzi o FORMAT. Film to taka bajka, dla dużych dzieci. W trajlerze padają dwa zabawne zdania, które sparafrazuję:

-) Historia to nie nauka o przeszłości. Historia to nauka o tym dlaczego ludzie zachowują się tak jak się zachowują,
(gdy zwiedzają muzeum)
-) Jak pan o tym opowiada tak jak teraz i dorzuca trochę pornografii, wszystko staje się bardziej zrozumiałe.

Kończąc swoje trzy grosze...

Waleriusz nie był pierwszym rzymskim autorem, któy znał grecką legendę o córce karmiącej ojca własnym mlekiem. O pół wieku wcześniej streścił ją jednym zdaniem Gajusz Juliusz Hygin: "Xanthippe Myconi patri incluso carcere lacte suo alimentum vitae praestitit" (Xanthippe, kiedy jej ojciec Mykon został zamknięty w więzieniu, karmiła go własnym mlekiem, utrzymując go przy życiu). U Waleriusza imiona są inne. Historia powraca jeszcze w źródłach bizantyjskich w wersji rozbudowanej, w której uwięziony jest królewskim bratem, niesłusznie podejrzewanym o zakusy na tron.

W szwajcarskim rękopisie Waleriusza z IX wieku jest Cimon. Pierwszym znanym nam średniowiecznym autorem, który przytoczył anegdotę Waleriusza zastępując Cimona Mykonem był Wincenty z Beauvais (ok. 1190-1264). Czy korzystał z innego źródła, czy dopasował tekst do wersji Hygina (ale wtedy czemu by nie poprawiał Pero na Xanthippe?) tego nie wiemy. W niektórych późniejszych wariantach legendy sama Pero przybiera żeńską formę imienia Cimon, tj. Cimona, jakby dopełniając analogię z historią Kimona Atenczyka - ale nie tego starca, tylko młodzieńca, syna poświęcającego się dla ojca.

Niebywała popularność tej dwuznacznej historyjki o starcu ssącym pierś młódki oraz jej kariera w malarstwie i rytownictwie od XVI wieku począwszy jest dla mnie czymś zdumiewającym. Moim zdaniem wszelkie jej podteksty warte są eksploracji, ale to zadanie nie dla mnie. Zbyt mało wiedzy, czasu i zawodowej motywacji.

Wracając jeszcze do imion, mamy coś znacznie bliżej Waleriusza niż średniowieczne rękopisy: fresk w domu Marka Lukrecjusza Fronto w Pompejach (V.4.a), przedstawiający Pero i... no jednak Mykona! Są podpisani, a tekst brzmi:

Quae parvis mater natis alimenta 
parabat Fortuna in patrios vertit
iniqua cibos aevo dignum opus est
tenui cervice seniles asp[ice ia]m
venate lacte re[plente tument interto]q(ue)
simul voltu fri(c)at ipsa Miconem pero
tristis inest cum pietate pudor

Pozdrawiam wszystkich cierpliwych. ;)

Pompeje to akurat był luksusowy ośrodek, w którym takie obsceniczne ilustracje nikogo nie dziwiły. Czy Waleriusz opisywał ten akurat obraz? Możliwe, ale wtedy chyba by nie pomylił imion.

Moim zdaniem cała ta historia jest wyssana z palca - dlaczego jednak znalazła się w dziele mającym chwalić przodków naszej cywilizacji? A może to któryś z kopistów dodał te dwa akapity (ten o córce karmiącej piersią aresztowaną matkę też) na czyjeś zlecenie? W końcu skoro fałszowano nawet Iliadę na zlecenie Solona to takja wersja również jest możliwa.

Tu widać więcej, ale obraz jest niemy. Też z Pompejów (IX.2.5).

Poprawka: "W tym czasie ona, Pero, tuli ojca Mikona, delikatnie go ocierając". To żeby nie umknął nam powód tej dyskusji. ;)