Jednak było warto przyjrzeć się buddyzmowi. Może i książę Gautuma Siddharta (czyli Ten, który osiągnął cel) miał dobre inencje, ale w systemie buddyjskim możemy znaleść dość dużo informacji pochodzących z czasów mitycznych, które zostały po prostu do buddyzmu włączone i opisane jako reinkarnacja.

Gautuma przede wszystkim nauczał, że całe doczesne życie jest cierpieniem i aby się od tego cierpienia uwolnić należy właściwie postrzegać świat, myśleć, mówić, działać, zarabiać i medytować (tego tam jest więcej, ale wyciągam to, co moim zdaniem najistotniejsze). Jako najważniejsze prawdy buddyzmu ogłoszone zostały: We wrzechświecie nic nie ginie, Jedyną pewną w życiu jest zmiana oraz Nic nie dzieje się bez przyczyny.

Tak w zasadzie nauki urodzonego na terenie dziejszego Nepalu Buddy miały przygotować społeczeństwo, które bez szemrania przyjmie swój los. Nie wiem dziś czy to był jego autorski pomysł, czy też musiał opłacać tantiemy pradawnym bogom.

To jednak, co zostało przedstawione jako Sześć Ścieżek, czyli cała nauka o reinkarnacji, na pewno pochodzi z czasów mitycznych i zostało żywcem przeniesione z hinduizmu.

W zasadzie te całe Koło istnienia, które symbolizuje Sześć Scieżek to opis zaświatów, do których trafiają dusze zmarłych. Te światy to: świat devów, świat asurów, świat manussów, świat tiryagyonów, świat pretów oraz świat naraków. Dziś tłumaczy się to jako różne poziomy trandescencji, ale gdy przypatrzymy się opisom tych światów będziemy mieli zupełnie odmienne zdanie.

Zacznijmy od najniższego świata zwanego piekłem. Naraki to światy podziemne. Wysyłane są tam dusze w celu odkupienia uczynionych wcześniej grzechów, ale .... nawet cnotliwi i bogobojni również mogą siętam znaleść. Wcale nie przez pomyłkę, a dla odpokutowania za coś, czego sami nawet sobie nieuświadamiają. Cytując Wisznupuranę: Imiona różnych Naraka są następujące: Raurava, Śūkara, Rodha, Tala, Viśasana, Mahājvala, Taptakumbha, Lavana, Vimohana, Rudhirandha, Vaitarani, Krimiśa, Krimibhojana, Asipatravana, Kṛṣṇa, Lālabhakṣa, Dāruṇa, Pūhavāvapa, Pūhavāvapa, Pūhavāvapa, Adhośiras, Sandansa, Kalasutra, Tamas, Avīci, Svabhojana, Apratistha i inny Avīci. Te i wiele innych przerażających piekieł to okropne prowincje królestwa Jamy, straszne narzędziami tortur i ogniem; do którego wtrącani są wszyscy ci, którzy za życia są uzależnieni od grzesznych praktyk. Po zakończeniu okresu zesłania dusze odradzają się na ziemi.

Kolejnym światem jest Preta czyli świat głodujących duchów. Pretowie zamieszkują nieużytkioraz miejsca pustynne  i są niewidzialni dla ludzkiego oka. Bardzo trudno znaleść im jedzenie i picie, dlatego cierpią z powodu pragnienia i głodu. Prócz tego cierpią również z powodu nieumiarkowanego upału i strasznego zimna. Bywa, że nawet księżyc przypala ich latem, a zimą słońce ich mrozi.

Kolejny świat zamieszkują Tiryagyoni, co oznacza Ci, którzy mogą podróżować na przeciw. Dziś przyjmuje się, że jest to świat zwierząt i dlatego buddyści promują wegetarianizm oraz troszcząsię o środowisko naturalne.

Następny świat zaludniają Manussi, czyli ludzie.

Kolejnym światem jest świat Asurów, czyli demonicznych wojowników o statusie prawie półbogów. Asurowie kojarzeni są ze złem i przez Greków w Baktrii tłumaczeni byli jako Tytani.

Jest również ostatni świat do którego może trafić dusza. Świat boski, zamieszkany przez Devów. Devowie nie są nieśmiertelni i podzieleni na trzy klasy: Arupyadhat, które nie posiadają formy fizycznej i nie wchodzą w interakcje z resztą wszechświata, Rupadhat, którzy strzegą i chronią swych wyznawców, cieszą się wszystkimi rozkoszami życia, a także interweniują w naszym świecie radami i czynami, oraz Kamadhat czyli najniższą warstwę bóstw, podobnych do ludzi i które są całkowicie pogrążone w przyjemnościach. Najniższa wartwa Devów żyje w Sumeru (podobno to mityczne miejsce, które oznacza centrum świata) i porównywana jest z bogami Olimpu. Przy czym za wyjątkowo dobre życie w zgodzie z naukami Buddy dusza ludzka może awansować do Kamadat.

Całość zinterpretuję podobnie jak i resztę mitologii.

Jak widać Hindusi dostarczali niewolników do kopalń (Naraki) na całym mitologicznym świecie, dostarczali również niewolników (Preta) na Pustynię Libijską czy na artyczną wyspę Disko. Co ciekawe, ci którzy tam trafiali cieszyli się widać większym prestiżem niż pracownicy kopalni. Tiryagyoni to raczej kadra odpowiadająca za dostarczenie nieszczęśników w miejsca docelowe. Manussi to ci ci szczęśliwscy, którym pozwolono pożyć dłużej we własnym domu. Asurowie i Devowie, czyli wojownicy i niższa kadra w strukturach Olimpijczyków  i Wężów również były otwarte dla nowych adeptów. Ciekawe tylko, że na chwilę obecną nie znalazłem ceny, którą ci nowi adepci musieli zapłacić za kooptację do Kamadhat.

---

tagi: indie  mitologia  buddyzm  hinduizm 

	Pioter
	4 marca 2023 16:19

17     1658    8 zaloguj sie by polubić