Ta fryzura trafiła do prasy. Więc trudno było wykpić tego brytyjskiego demona. Gdyby ten demon buszował tylko w numizmatyce nikt by się nim nie interesował.Ta fryzyra stała się częścią kanadyjskiej popkultury, a zachowane banknoty natychmiast podwoiły swoją wartość (dziś ich wartość wacha się pomiędzy 3 a 5 krotnością nominału)

To czysty przypadek wynikający z psychologii widzenia.  Sam miałem firankę w różyczki na której co trzecia układała się w diabelski pysk. Kupiłem inną, ale tam mi się pojawia zamiast kwiatka gęba wąsatego strażaka w hełmie. Dziwi co innego - histeryczna reakcja państwa  na taki "błąd" w banknocie. To już coś znaczy.

Diabeł tkwi w szczegółach...bardzo ciekawa historia.

Proponuję zwrócić uwagę na podpisy, jakie znajdują się na banknotach. Twarz diabła pokazuje się na na wszystkich nominałach podpisanych przez Towers’a i Coyne’a i na części Coyne’a i Beattie.

W 1954 roku banknoty podpisują Graham F. Towers – pierwszy gubernator Royal Bank of Canada (pod koniec tegoż roku przeszedł na emeryturę) i James Coyne, jego zastępca, który został drugim gubernatorem, kiedy Towers pod koniec tegoż roku przeszedł na emeryturę (dlatego później ukazały się jeszcze banknoty Coyne z jego zastępcą Beattie).

Towers, zwolennik budowania silnego banku centralnego był znanym ekonomistą, dekady w finansach centralnych, ale słynął z uczciwości, niezwykłej inteligencji i patriotyzmu. Już w 1939 roku podczas przesłuchań rządowej komisji ds. handlu i bankowości szczerze mówił, że komercyjne, prywatne banki kreują substytut pieniądza.  Odgrywał kluczową rolę w finansowaniu obligacji, kontroli cen, płac i produkcji oraz w planowaniu powojennej gospodarki. Po wojnie odrzucił oferty, by zostać szefem Banku Światowego, a później Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Przeciwnik brania przez rząd pożyczek z sektora bankowości handlowej.

James E. Coyne - Syn sędziego, który był współoskarżycielem prowodyrów największego strajku w Kanadzie (wybuchł w 1919 roku na fali robotniczych ruchów po rewolucji w 1915). Coyne błyskotliwy, wymagający, z kręgosłupem i silnymi poglądami, był irytujący dla liberalnego rządu, który go wyznaczył do banku centralnego. Po wygranej w 57 roku partii konserwatywnej wszedł w silny konflikt z rządem potępiającym panującą restrykcyjną politykę monetarną Banku Kanady, a to dlatego, że now rząd z nowymi obietnicami chciał pożyczać u południowych sąsiadów…..Zmuszony Coyne złagodził politykę, a konserwatyści szybko wzięli kredyt za niższe stopy procentowe, jednocześnie usunęli z banku kłopotliwego Coyne.

Po aferze z Coyne rząd próbował obniżyć wartość dolara kanadyjskiego w ramach programu ekspansji handlowej, aby pobudzić wzrost gospodarczy. Jednak rynki finansowe pokazały co robią z takimi próbami i dolar kanadyjski poleciał na łeb i szyję.

Rząd „konserwatysty” Diefenbaker’a, żeby ustabilizować walutę musiał pożyczył ponad 1 miliard dolarów (ok. 8 miliardów dolarów dzisiaj) od Międzynarodowego Funduszu Walutowego, amerykańskiego banku eksportowo-importowego, FED-u i Banku Anglii.

Myślę, że ten diabeł we włosach to była przestroga teamu Towers-Coyne'a :)

Nie, czysty przypadek. Taka jest właściwość ludzkiego wzroku. Chaotyczne linie i plamy są sumowane i odbierane jako twarze, albo krajobrazy, bo one zawsze "muszą" coś przedstawiać.

Splot kosmyków z których kosmaty wyziera. Dzięki.

Poszperałem i ten wraży, bo niemiecki, koncern Springera też o tym pisał.

Legenda została bardziej rozbudowana. Podkładką do portretu na banknocie miał być portret, który ozdabiał znaczek będący w tamte czasy w obiegu. Królowa spoglądała na znaczku z lewej na prawą stronę, miała koronę. Projektodawcy banknotów zmienili to i owo. Sprzeniewierzyli oryginał. Siły nieczyste zatriumfowały.

W obiegu seria z przesłaniem była krótki czas. Lud czujny dostrzegł i protestował. Bank wymiękł i dokonał manewru. Nowa seria zastąpiła starą.

Możliwe. Patrzyłem na relację Kanada - Korona i nic z nich w tych latach nie wynikało. Z sytuacji w samej Kanadzie wydały mi się dwie sprawy interesujące:

1. przyłączenie do Dominium Kanady Nowej Fundlandii w 1949 (wynikiem w referendum 50,5% za połączeniem), co w samej Nowej Fundlandii zoształo odebrane jako zamach na niepodległość (bo mieli wcześniej status Dominium Wielkiej Brytanii - jak Kanada czy Australia) za karę za zbytnią proamerykańskość

2. wysiedlenie Innuitów z Quebecu na północ w 1953, gdzie obiecano im wszystko, co tylko mogą sobie wyobrazić (łowiska, domy, wspaniały klimat) a gdzie otrzymali jedynie śnieg, lód i noc polarną

O ile jednak Nowofundlanczyk mógł (choć to mało proawdopodobne) pracować w rządowej drukarnii papierów wartościowych, to o przejmowanie się losem Eskimosów nikogo z Kanadyjczyków nie podejrzewam.

Pozostaje więc jedynie Twój trop - ostrzeżenie przez władze Banku Centralnego Kanady

Tak również myślę, że to walka między tworzonym bankiem centralnym, który starał się być niezależny i silny, a rządami – najpierw liberalnym St-Laurenta, potem konserwatywnym, których nacjonalizm obejmował wzrost znaczenia Kanady, ale w ramach dogadywania się i akceptowania większości wytycznych z innych ośrodków (GB/USA), natomiast nie rozumieli prawdziwej polityki finansowej w budowie niezależności i gdzie tkwi zagrożenie.

Te relacje rządu liberałów i ich szefa, St-Laurenta z Wielką Brytanią przed 54' i po są bliskie i według mnie bardzo ciekawe.

Rząd brytyjski, który doceniał kanadyjską pomoc gospodarczą (importowane kanadyjskie zboże w ramach grantów planu Marshalla), szukał sojuszników, bo jego polityka imperialna w tamtym czasie więdła dramatycznie. Musiał to zrobić innym sposobem niż dotychczas – poprzez awans Kanady do większej niezależności (w pewnych obszarach) w zamian za lojalność właśnie i wsparcie brytyjskiej polityki międzynarodowej. St-Laurent znany był z tego, że był kanadyjskim nacjonalistą, ale jeszcze bardziej tradycjonalistą – księżniczkę Elżbietę zapraszał jeszcze w 1951 roku do siebie. Rok później  doradzał jej kogo wybrać na Głównego Gubernatora Kanady w ramach Wspólnoty Narodów - to właśnie St-Laurent opracował deklarację londyńską, uznając króla Jerzego VI jako szefa Wspólnoty, a potem był w specjalnej delegacji na koronację Elżbiety.

A ponieważ był już dość stary i schorowany, sporo spraw przerzucił na członków rządu, którzy wypracowywali współpracę z USA przy budowie rurociągu ze Stanów do Kanady. Rząd zaangażował się nawet w budowę prywatnej firmy i jej federalne finansowanie, Trans-Canada Pipe Lines Limited, zarejestrowaną w 1951 roku. Ten projekt przyczynił się de facto do upadku rządu.

No, ale jeszcze przed tym zdążyli zrobić to „referendum” dla Nowofunladczyków, zaangażować się w negocjacje w kryzysie Sueskim, za co mediator – minister spraw zagranicznych Kanady dostał pokojową nagrodę Nobla :)

Przykro mi, ale nawet jak mi google podświetlił tego diabełka ja tam nic nie widzę :) Nie nadaję się :)

Niestety nie udaje mi się wkleić obrazka (wklejam adres i nic)

https://allegro.pl/oferta/galeria-dali-labedzie-odbijajace-sie-w-wodzie80x60-5914224076

I kolejny obrazek - czy tu coś widzisz? ;-)))))

Bo to nie był przekaz dla zwykłego człowieka. To był przekaz dla Korony. Dlatego użyto innego wzoru wizerunku królowej i jeszcze mu odjęto koronę. To City miało się przejrzeć w lustrze.

Berliński nadajnik bredzi o znaczku, gdzie królowa spogląda z lewej na prawą stronę. Zawsze należy sprawdzić. Tylko do mącenia w głowach te media się nadają. Dzięki za wklejenie.

Ale ten portret z 1951 jednak coś tam coś tam już wyłazi ...

Ja tam widzę nagie niewiasty ... Ciekawe co by Fraud powiedział :D

Witam.

Notka fajna bo pobudza wyobraźnię ale mnie owa dekoronizacja królowej przekonuje o wiele mocniej do wyjątkowości tych banknotów niż rzekomy obraz jakiegoś diabła w jej włosach :)

Pozdrawiam

Będzie zrzuta na lupę i okurary ;-)