Na początek rozważań weźmy jeden z listów zawartych w Apokalipsie: (Ap 2,12-17)

Aniołowi Kościoła w Pergamonie napisz: To mówi ten, który ma miecz obosieczny, ostry. Wiem gdzie mieszkasz: tam, gdzie jest tron szatana, a trzymasz się mego imienia i wiary mojej się nie zaparłeś, nawet we dni Antypasa, wiernego świadka mojego, który został zabity u was, tam gdzie mieszka szatan. Ale mam nieco przeciw tobie, bo masz tam takich, co trzymają się nauki Balaama, który pouczył Balaka, jak podsunąćsynom Izraela sposobność dso grzechu. Tak i ty tajkże masz takich, co się trzymają podobnie nauki nikolaitów. Nawróć się zatem! Jeśli zaśnie - przyjdę do ciebie niebawem i będę walczył mieczem moich ust. Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów. Zwycięzcy dam many ukrytej i dam mu biały kamyk, a na kamyku wypisane imię nowe, którego nikt nie zna oprócz tego, kto je otrzymuje.

Prorctwo św Jana w tym akurat przypadku jest ostrzeżeniem dla miasta Pergamon. W 262 roku, a więc w jakieś 200 lat po spisaniu Apokalipsy, Pergamon nawiedziło trzęsienie ziemi, a wkrótce potem splądrowali je Goci. Na krótki okres nawet odzyskało swą dawną świetność, ale najpierw padło pastwą Arabów, później zaś Seldżuków i Osmanów. I na długi czas zapomiano o tym miejscu.

Jednak coś nie dawało spokoju i kolejni łowcy skarbów udawali się w te miejsce. Jednym z pierwszych opisanych w źródłach poszukiwaczy starożytności był Ciriaco di Pizzicolli (1391-1455), antykwariusz z Ankony, nazywany również ojcem archeologii. Kolejnymi byli Thomas Smith (1668), Jacob Spon oraz George Wheler. Ci jednak niczego ciekawego w Pergamonie nie odnaleźli. W XVIII wieku tereny Pergamonu przyciągnęły francuskiego poszukiwacza przygód, którym był Marie Gabriel Florent Auguste de Choiseul-Gouffler, ambasador Francji w Stambule w latach 1784-1791. Kolejnymi odkrywcami Pergamonu byli kolejno Charles Robert Cockerell, Otto Magnus von Steckelberg oraz Charles de Texiera. Jednak wielkich odkryć w Pergamonie dokonał dopiero niemiecki inżynier budowy dróg Carl Humann. Jego badania Pergamonu trwały od 1864 do 1886. W ich trakcie udało mu się odkryć Ołtarz Zeusa oraz wystarać się o zgodę na jego przewiezienie do Berlina.

Berlińskie Muzeum Starożytności początkowo nie miało nawet gdzie wystawić przywiezionego z Pergamonu Ołtarza. W 1897-1899 roku wybudowano więc specjalnie dla niego tymczasowy budynek, który uroczyście odłosnięto w 1901 roku

Budynek ten nazwano Muzeum Pergamońskim, a znalazły się w nim nie tylko sam Ołtarz Zeusa, ale również wiele płaskorzeźb przedstawiających sceny z Gigantomachii, czyli z jednej z wojen o Olimp. Był tylko jeden mały problem. Fundacja będąca właścicielem terenu cofnęłą swoją zgodę na użytkowanie Muzeum wyłącznie dla Ołtarza Pergamońskiego i budynek został rozebrany w 1908 roku.

Budowa nowego muzeum trwała do 1930 roku. Nowe Muzeum Pergamońskie zamknięto w 1939 roku. Ołtarz rozebrano w 1942 roku w celu ochrony przed nalotami i ukryto. W 1945 roku ołtarz jako trofeum wojenne został wywieziony przez Armię Czerwoną i wystaione w Ermitażu. Jednak w 1959 roku władze ZSRR zdecydowały się na przekazanie tego artefaktu w darze władzom NRD. Od tego czasu eksponowany był w stale we wchodnim Berlinie. W 1990 roku ołtarz uzupełniono o przechowywane w Belinie Zachodnim fragmenty płaskorzeźb. Od 10 czerwca 2004 roku można go już podziwiać w pełnej okazałości, a jego renowacja kosztowała 3 mln euro.

Na dawnym miejscu w Pergamonie pozostały wyłącznie fundamenty Ołtarza Szatana. I pomimo tego, że władze Turcji dwukrotnie występowały o zwrot zabytku (w 1998 oraz w 2001) Niemcy udają, że nic takiego nie miało miejsca. Oficjalnie bowiem żądanie te nie dotarło drogą dyplomatyczną, a wypowiedzi Istemihana Talaya (tureckiego ministra kultury) są tylko takim sobie bezwartościowym bełkotem.

 

---

tagi: niemcy  archeologia  berlin  apokalipsa  zeus  pergamon 

	Pioter
	19 listopada 2023 07:22

9     1340    9 zaloguj sie by polubić