W tekście Waleriusza Maksymusa, który dotrwał do naszych czasów, znalazł się opis bardzo szokującej ceremonii. I nie nie tylko dla nas, ale nawet dla Rzymian żyjących w czasach Nerona, czyli wydawałoby się, że do wszelkich okropności przyzwyczajonych.

Najpierw przypatrzmy się opisowi ówczesnej Marsylii:

Trucizna w postaci cykuty jest w tym mieście przechowywana pod kontrolą publiczną. Wydaje się ją temu, kto przed Sześćsetką (tak bowiem nazywa się tam senat) przedstawi motywy, dla których śmierć jest dla niego pożądana. Po rozpoznaniu sprawy w duchu męskiej życzliwości, która nie pozwala lekkomyślnie odbierać sobie życia, temu, kto rozsądnie pragnie się z nim rozstać, umożliwia się szybką drogę do śmierci. Legalne zakończenie własnego życia dotyczy ludzi będących zarówno w trudnym, jak i w nazbyt pomyślnym stanie, bo jedna i druga sytuacja daje powody do zakończenia życia. W pierwszej chodzi o to, by przestało trwać, w drugiej, aby nie ustało.

Ten zwyczaj Messylijczyków nie powstał w Galii, ale - jak sądzę - został do niej przeniesiony z Grecji. Zauwazyłem mianowicie, kiedy z Sekstusem Pompejuszem podążałem do Azji, że jest on również zachowany na wyspie Keos. Wstąpilem tam do miasta Julis, gdzie przypadkiem wtedy pewna znakomita kobieta, lecz w bardzo już podeszłym wieku, podała obywatelom przyczynę, dlaczego powinna pożegnać się z życiem, oraz postanowiła unicestwić siebie przy pomocy trucizny, wysoko ceniłą sobie fakt, że jej śmierć uświetni obecność Pompejusza. Mąż ów bowiem obdarzony wielkimi cnotami i chwalony za swoją ludzką postawę, nie odrzucił jej prośby. Przyby więc do niej i najbardziej potoczystą mową, jaka mogła wypłynąć z jego ust niby z jakiegoś obfitego źródła oratorskiego, długo starał się ją odciągnąć od powziętego zamiaru. Na próżno. I wtedy dopiero wyraził zgodę, aby spełniono jej życzenie. Licząca ponad dziewięćdziesiąt lat stauszka, całkowicie zdrowa na duszy i na ciele, położyła się na łózku, jak można było zauważyć, piękniej zasałnym niż to zazwyczaj robiono na co dzień. Oparła się na łokciu i tak rzekła: "Tobie więc, Sekstusie Pompejuszu, niech bogowie, raczej ci, których opuszczam, niż ci, do których pożądam, wyrażą wdzięczność, bo nie krępowałeś sięani mnie zachęcać do trwania przy życiu, ani być obecny przy mojej śmierci. Ja sama zresztą, która byłam stale obdarzana uśmiechniętym obliczem fortuny, aby z powodu pragnienia oglądania świata nie być zmuszaną do przyżywania smutnych dni, resztęmego tchnienia zamieniam na szczęśliwy koniec, pozostawiając wśród żywych dwie córki i gromadę wnuków". Zachęciwszy swoich bliskich do zgody rozdzieliła między nich majątek i swój ubiór, a starszej córce przekazała przedmioty domowego kultu. Potem prawą ręką pewnie uchwyciła kielich, w którym była mieszanka trucizny, wylała krople Merkuremu na ofiarę i zwróciłą się do niego, aby spokojną drogą zaprowadził ją do bardziej szczęśliwego miejsca podziemnej krainy. Następnie łapczywie wypiła śmiercionośny napój. Mową wskazywała które części w jej ciele ogarnia martwota, a gdy powiedziała, że ona zagraża już wnętrznościom i sercu, poprosiła córki, aby swoimi kękoma spełniły ostatnią powinność - zamknięcie jej oczu. Naszych zaś ludzi, mimo że niezwykłością tego wydarzenia byli oszołomieni, pożegnała jednak, gdy całkowicie zalewali się łzami.

Tak więc w opisie Maksymusa widzimy co czego doprowadzi w końcu legalizacja eutanazji dla przypadków nieuleczalnie chorych i cierpiących. Nie chodzi bowiem o litość nad tymi ludźmi, którzy cierpią. Nie chodzi też o to, aby odciążyć niewydolne dziś systemy emerytalne, jak tłumaczą piewcy wolnego rynku. Czcziciele Molocha i Merkurego mają bowiem zupełnie inne plany - chcą przywrócić bowiem stare dobre czasy sprzed chrześcijaństwa. I wybierają do tego zdegenerowany model fenicko-grecki.

Jak bowiem widać Rzymian, podobnie jak i nas dzisiaj, takie podejście do własnego życia wyłącznie szokowało.

---

tagi: rzym  grecja  eutanazja  antyk 

	Pioter
	23 maja 2024 06:41

12     968    6 zaloguj sie by polubić