W XIX wieku funkcjonował żart, że głównym towarem eksportowym Niemiec są książęta. Zdarzało się bowiem tak, że gdzie tylko powstawało jakieś nowe państwo - szczególnie jeśli chodziło o Bałkany i tereny wydarte Osmanom, tam sadowiła się niemiecka dynastia. I większość historyków patrzy na to, jak na sukces polityki Bismarcka. Ale chyba wcale tak nie było.

Gdy dokładnie się przyjrzeć zagadnieniu, zauważymy, że ten towar eksportowy pochodził w zasadzie z jednej dynastii, zarządzającej niewielkim saksońskim miasteczkiem - Koburgiem. Jeśli jednak zajrzymy do wiki to dowiemy się, że Koburg leży w Wolnym Państwie Bawarii - chyba więc nic go nie łączy z Saksonią.... Jednak łączy - do Bawarii został włączony wraz z całym księstwem (ówcześnie Freistaat Coburg) dopiero w 1920 roku.

Kariera dynastii Sachsen-Coburg zaczęła się w zasadzie od Franza Friedricha Antona, który objął księstwo koburskie w 1800 roku. Miał wówczas już 50 lat na karku i ogromną kolekcję miedziorytów liczącą około 300 tysięcy sztuk. Długo w Koburgu nie porządził - 6 lat tylko, ale rozkazał zniszczyć mury obronne, fosy i wieże, które zastąpił terenami zielonymi. W zasadzie nie było już czego bronić. Rzesza została rozwiązana, a takie małe księstewko - ledwie widoczne na mapie Niemiec, w żaden sposób nie mogło zagrozić napoleońskim wojskom.

Nawet fakt, że jego córka Juliana (zwana również Anna Fiodorowna) od 1796 roku była żoną księcia Konstantego Romanowa, niewiele zmieniał w polityce księstwa, które musiało przeczekać złe napoleońskie czasy. Tym bardziej, że w zasadzie w 1799 roku Julianna-Anna porzuciła księcia Konstantego i wróciła do Koburga, a nawet wdała się w jakieś romanse, czego efektem był urodzony w 1808 roku syn Edgar Schmidt-Löwe, podobno syn jakiegoś francuskiego arystokraty.

Druga z córek, Antoinette, wyszła w 1798 za księcia Wirtembergii Aleksandra. Sytuacja polityczna była jednak już taka, że niemiecki książę służył wówczas w rosyjskim wojsku w stopniu generała. Z drugiej strony nie wypadało przecież, żeby szwagier cara Aleksadra był byle porucznikiem. Para nie powróciła już za życia do Niemiec i do śmierci pozostała w rosyjskiej służbie.

Kolejna córka, Wiktoria, wychodzi za mąż w 1803 roku za zubożałego bawarskiego arystokratę, księcia Leiningen.I w końcu w 1804 roku za mąż wychodzi najstarsza córka Franza, Zofia. Biografowie podają, że tym razem było to małzeństwo z miłości - Emmanuel von Mensdorff-Pouilly był bowiem tylko dowódcą austriackiego garnizonu wojskowego w Moguncji. Na tytuły hrabiowskie i stopień feldmarszałka musiał jeszcze poczekać.

Książę Franz zmarł w 1806 roku. Rządy w Koburgu po nim przejął najstarszy syn Ernst. Od razu zaczął wykorzystywać rodzinne koneksje. Pod naciskiem cara Aleksandra w ramach warunków pokoju w Tylży francuskie wojska okupacyjne musiały opuścić księstwo koburskie. Ponieważ jako rosyjski pułkownik osłaniał odwrót króla Prus z Jeny, otrzymał pruski awans generalski - i gdy w 1814 roku odwróciły się role, znalazł się po stronie zwycięzców, aby wraz z nimi dokonać nowego podziału świata. Dla siebie (czyli dla księstwa koburskiego) wiele nie zdobył - tylko księstwo Lichtenberg zamieszkałe przez 25 tys ludzi, które też prawie natychmiast sprzedał królowi Prus za 2 mln talarów. Ale...

Jego siostra Wiktoria właśnie została wdową - a Edward August, 4 syn króla Anglii Jerzego, książę Kentu, aby poprawić swoje notowania w kolejce do brytyjskiego tronu, musiał oddalić od siebie swoją francuską nałożnicę i pomyśleć o prawowitej małżonce. W 1818 roku Wiktoria i Edward pobrali się.

Ale to nie koniec sukcesów. W 1830 roku wybuchło w Belgii powstanie.Nowy kraj potrzebował także nowego króla. Zaproponowano więc koronę tytularnemu księciu koburga Leopoldowi, powiązanemu przez małżeństwo z angielskim domem panującym. I miał człowiek trudny wybór - bo pół roku wcześniej z taką samą propozycją zjawiła się u niego delegacja z Grecji. Wybrał akurat Belgię, a grecka delegacja udała się do Bawarii prosić tamtejszego króla Ludwika, aby na greckim tronie zasiadł jego syn Otto.

W 1837 roku okazało się, że jedyną osobą, ktora może zasiąść na angielskim tronie jest córka księcia Kentu - Wiktoria. Jej ojciec jednak nie doczekał tego czasu - zmarł na zapalenie płuc, gdy Wiktoria była jeszcze niemowlakiem. Podobnie zresztą jak i pierwszy mąż księżnej Wiktorii (z domu Coburg) - gdy tylko przestał być potrzebny. Jeszcze rok wcześniej, jako piętnastoletnia następczyni tronu, poznała swego przyszłego męża - Alberta, księcia Koburga, swojego kuzyna. Do ślubu doszło w 1840 roku. I w zasadzie od tej pory oficjalnie mówi się, że dynastię hanowerską na tronie brytyjskim zastąpiłą dynastia koburska, panująca tam zresztą do dziś.

Ale to jeszcze nie koniec sukcesów. W 1836 roku kuzyn księcia Alberta i królowej Wiktorii - Ferdynand Coburg - żeni się z owdowiałą królową Portugalii. W zasadzie do rządów go nie dopuszczono, ale aż do rewolucji w 1917 roku dynastia koburska panowała w Portugalii. Ferdynand akurat wolał bardziej malować niż walczyć czy rządzić, i podobno z tego powodu odrzucił ofiarowaną mu w 1862 koronę Grecji, oraz w 1869 koronę Hiszpanii. W 1861 roku bratanek króla Portugalii, Ferdynand Maksymilian Coburg, zostaje koronowany na cara Bułgarii. Dynastia koburska panuje tam do czasu wkroczenia wojsk radzieckich, a od czasu wejścia Bułgarii do UE zaczyna sądować możliwości powrotu na tron.

Co więc takiego jest w tej małej sasko/bawarskiej mieścinie? Może nic specjalnego, a może jednak coś.W 1919 roku na banknotach Wolnego Państwa Koburg, wydanych przez magistrat Koburga, znalazł się św Maurycy. Nie jest to jednak rzymski oficer, jak moglibyśmy się spodziewać studiując jego legendę, a Maur w zbroi templariusza.

Co oznacza Maur w heraldyce od jakiegoś czasu już wiemy. A symboliki flagi z czerwonym krzyżem na białym tle chyba nie trzeba w tym gronie wogóle tłumaczyć.

 

---

tagi: niemcy  hiszpania  grecja  portugalia  anglia  belgia  bułgaria  banknot  genua 

	Pioter
	2 marca 2021 21:47

22     1960    10 zaloguj sie by polubić