Możesz się reklamować codziennie. Ja nie jestem przekonany jednak, że te postaci mają coś wspólnego z błaznami. To może być wszystko. Ikonografia średniowieczna to jest wielki ocean, w którym pływają organizmy niesłychanie dziwaczne. 

Ciekawe z czym mediewiści łączą gilidię błaznów?

Na ostatniej części tryptyku małpoludy drugi i piąty od prawej dzierżą w rękach przedmioty które przypominają sowie lusterka, albo szkła powiększające. Kolejny związek z okrętem błaznów. Same małpoludy kojarzą się ze poetycką metaforą Lutra opisującą pożycie małżeńskie albo wogóle całe życie "apfen spiel", zabawa małp. Trzeba by szukać podobnych przenośni w pismach ezoterycznych z tego okresu.

Małpie błazeństwo to sposób komunikacja z niewykształconymi podludźmi i motywowania ich do zaplanowanych zachowań. 

Sposób trzymania tej "grzechotki" nie pasuje do faktycznej grzechotki. Podobnie i sferyczna struktura tej "grzechotki". Bardziej pasuje do lusterka. 

Małpie pląsy jak najbardziej nie pasują do Pisma Św. Bardziej do Lutra, ale ten kodeks chronologicznie znacznie Lutra wyprzedza. 

A propos małp.

W 1532 roku, we wstępie do łacińskiego tłumaczenia pośmiertnie opublikowanego traktatu Dürera na temat ludzkich proporcji, De symmetria partium humanorum corporum Joachim Camerarius napisał krótką biografię artysty, która zawiera dość obszerny fragment poświęcony cielesności malarza
z Norymbergi:
„Natura obdarzyła go ciałem niezwykłym pod względem budowy i wzrostu oraz nie bezwartościowym (niegodnym) szlachetnym umysłem w nim zawartym; że również w tym Sprawiedliwość Natury, wychwalana przez Hipokratesa, nie może zostać zapomniana — że Sprawiedliwość, która choć nadaje groteskową formę groteskowej duszy małpy, nie jest w stanie odziać szlachetnych umysłów w godne ich ciała. Miał inteligentną głowę, błyszczące oczy, szlachetnie ukształtowany nos i, jak mówią Grecy, idealny. Miał dość długą szyję, szeroką klatkę piersiową, niezbyt mocne ciało, muskularne uda, nogi mocne i stabilne. Ale jego palce — przysięglibyście, że nigdy nie widzieliście nic bardziej eleganckiego.”

In 1532, in his introduction to the Latin translation of Dürer’s posthumously published treatise on human proportions, De symmetria partium humanorum corporum, Joachim Camerarius wrote a short biography of the artist, which includes a rather extensive passage celebrating the Nuremberg painter’s physical being: „Nature bestowed on him a body remarkable in build and stature and not unworthy of the noble mind it contained; that in this too Nature’s Justice, extolled by Hippocrates, might not be forgotten — that Justice, which, while it assigns a grotesque form to the ape’s grotesque soul, is wont also to clothe noble minds in bodies worthy of them. His head was intelligent, his eyes flashing, his nose nobly formed and, as the Greeks say, perfect. His neck was rather long, his chest broad, his body not too stout, his thighs muscular, his legs firm and steady. But his fingers — you would vow you had never seen anything more elegant.”

(tłumaczenie translatora, z angielskiego, które trochę uładziłem)