Może akurat najprostsze tłumaczenie jest tym właściwym.

Tylko kim byli ci Sandi? Wenecjanie twierdzą, że była to rodzina prawników, z której wielu przedstawicieli pełniło funkcje sędziów Republiki Weneckiej. A z drugiej strony jednoznaczny herb cesarski - gdzie akurat często nie po drodze było Cesarstwu i Republice. I czy na pewno wymarli? Może tylko zniknęli z Wenecji w okresie napoleońskim i przenieśli się gdzieś indziej.

Zanim trafiło do katalogów wraz z innymi medalami z czasów rewolucji 1848 zostało to cacko opisane w nr 333 Journal Universel z 14.07.1849. Pochodzi więc z epoki bez żadnej wątpliwości.

Oryginał był bity w brązie, waga 28,3 g, średnica 40 mm. Chodzi to w cenie 550 US$.

Ale od tego czasu pojawiły się również odbitki w miedzi, alpace, w srebrze, a ostatnio nawet w bimetalu.

Jest ilustracja przecież (str 323) ;)

books.google szybciej naprowadza. Z tekstu wynika, że to były okolicznościowe medale wybijane przez osoby prywatne lub przeciwników politycznych. 

Medal jest satyryczny, jak jest suflowane w opisie tego żetonu, bowiem odnosi się do federacyjnych propozycji jakie nad Garonną wysuwali mocni klubowicze fartuszkowi odnośnie nowego podziału administracyjnego Francji w roku fermentu rewolucyjnego. Wypadła wybita zgrabna szydera. 

SANDIS = krótka forma imienia Aleksander jak donoszą tutaj a zarazem śmiech z trzech zaszyfrowanych nazwisk na żetonie. Litera B ma nawiązywać do Bordeaux.

Od roku 2016 istnieje nowy region administracyjny Nowa Akwitania. Idą czasy na separatyzm od oszalałej władzy centralnej? Władcy zegara wiedzą co czynią!

Niewiele to da, ale może kiedyś na to trafisz, bo w necie tego nie znalazłem.
W artykule J.-J. Hémardinquera — Henri Fonfrède ou l'homme du Midi révolté (1827—1836) na str. 9 i 10 jest fragment odnośnie tej monety i przypis odnoszący się do SANDIS:

J.M. Cannoo, „Le Gascon — 1848” [styczeń 1849] w Helvetische Münzen Zeitung, [nr] 7, 1972, s. 112—113. Por. przypis 58 wewnątrz dla «Sardis».

Przeciwnie. Daje trochę ciekawych tropów. Ale najpierw opis z Souvenirs numismatiques de la Révolution de 1848 autorstwa Féliciena de Saulcy. Jest to wydany w 1850 r. "kompletny zbiór medali, monet i żetonów, które pojawiły się we Francji od 22 lutego do 20 grudnia 1848 r.".

"Medal satyryczny opracowany po wypadkach czerwcowych dla ośmieszenia reakcyjnych postaw mieszkańców Bordeaux. Wybity został dopiero w styczniu 1949 r. Trzy monogramy widoczne na awersie odnoszą się do pp. Bugeaud, Molé i Thiersa, których autor medalu umieszcza na czele reakcji. Numizmat ten, wybity w małej liczbie egzemplarzy, spotyka się w wersji z brązu, brązu posrebrzanego i z mosiądzu. Istnieją pojedyncze egzemplarze brązowo-mosiężne i z brązu dzwonowego".

Mamy więc ustalony kontekst historyczny, ogólne przesłanie i dokładne datowanie.

Medal jest pseudo-bordoski, to znaczy naprawdę paryski, ale na prawo od daty mamy "K" jako symboliczne oznaczenie mennicy z Bordeaux. Franki bito wówczas w różnych mennicach. Paryska na przykład miała oznaczenie "A", La Rochelle "H", Bayonne "L" itd.

Na lewo od daty widnieje burak cukrowy (błędnie opisywany w katalogach jako marchewka). Rozkwit jego uprawy i opartego na nim cukrownictwa nastąpił w wyniku blokady kontynentalnej i gruntownie przemeblował stosunki gospodarcze, zwłaszcza w zakresie handlu z koloniami, w którym Bordeaux odgrywało kluczową rolę. Nie tylko handlu cukrem - rynek niewolniczy w Bordeaux zlikwidowano dopiero w 1826 roku! Po zniesieniu blokady, cukier rodzimy, buraczany, był faworyzowany podatkowo, co prowadziło do nieustannych napięć. "Wojny cukrowe" toczyły się jeszcze długo potem. D. Todd w L’Identité Économique de la France: Libre-Échange de Protectionnisme, 1814-1851 pisze, że po porażce politycznej zwolenników zakazu uprawy buraka albo zrównania stawek podatkowych na oba rodzaje cukru w latach 1841-1843 wydano ponad 100 broszur na ten temat, których kopie zalały Paryż i inne duże miasta. Delegaci z obu bloków napływali do stolicy. Delegaci z Bordeaux, wysłani aby wpłynąć na media, wydali podobno 3 000 franków w ciągu trzech miesięcy. O kwestii cukrowej pisze także sporo Hémardinquer.

Napis wokół "nominału" na rewersie głosi:

"Ta moneta BĘDZIE MIAŁA kurs urzędowy (cours forcé) w byłej Francji w wysokości 10 centymów".

Nie widziałem jeszcze pieniądza, na którym podanoby jego przyszły kurs wymiany na walutę innego, nieistniejącego w tej przyszłości kraju i to po sztywnym kursie.

Frank francuski był wymienialny na złoto do 1936 roku, ale w okresach zamętu, kiedy zaufanie do papierowego pieniądza spadało tak bardzo, że groziło to załamaniem systemu monetarnego, wprowadzano tzw. cours forcé, czyli kurs wymuszony. Jest to jak gdyby zaostrzony system prawnego środka płatniczego (cours légal) i oznacza zakaz płatności złotem. Pieniądz papierowy musi być przyjmowany jako zapłata według jego wartości nominalnej i nie może być zamieniany na pieniądz kruszcowy. Po raz pierwszy wprowadzono cours forcé w marcu 1848 roku. Obowiązywał on do 1850 roku, następnie w latach 1870-1875 i 1914-1928. Daty wymowne same w sobie.

Chodzi chyba o to, że ten rzekomy akwitański gascon jako pieniądz niewart jest nawet metalu, z którego go zrobiono.

Największa zagadka to ta "dynastia Sandis". Nie jest to forma imienia Alexandre, bo tutaj jest wyraźnie liczba mnoga, i nie może być ród Sandi, bo wtedy samo nazwisko musiałoby być w liczbie pojedynczej. Jak "la dynastie des Bourbon", a nie "des Bourbons".

Prawdopodobnie odnosi się to do przekleństwa "sandi!" (=sangdieu), Dla paryżan był to tak rozpoznawalny element gaskońskiej gwary, jak u nas "ta joj!" - lwowskiej. Mały przykład, jeszcze XVIII-wieczny, w dosłownym przekładzie:

"Synalek z rasy gaskońskiej,
dawno temu opuściwszy swoje strony,
pozbył się akcentu znad Garonny,
i wyrażał się tak, jak to robią w Paryżu,
oprócz tych "sandi!" (les sandis), którymi poczciwiec
przyprawiał czasem swoje wypowiedzi."

Chyba możemy przyjąć, że "Nouveau Royaume d'Aquitanie sous la dynastie des Sandis" to coś analogicznego do "Nowe Księstwo Podolskie pod rządami dynastii Tajojków". ;)

Nie znam kontekstu, ale "spirit of Bordeaux" mógł wziąć się z katalogu de Saulcy'ego, z fragmentu, który przetłumaczyłem "dla ośmieszenia reakcyjnych postaw mieszkańców Bordeaux" ("pour tourner en ridicule l'ésprit réactionnaire des Bordelais"). Mogłoby też być dosłownie "reakcyjnego ducha". Pewnie jeden przetłumaczył na angielski, inny niechlujnie przytoczył bez przymiotnika decydującego o sensie całości, kolejny przepisał i tak to się rozpełza.

Bordeaux miało złą opinię u rewolucyjnie nastrojonych Francuzów. Ani Rewolucja, ani Napoleon nie byli tam zbyt lubiani. Od poczatku była to "ostoja reakcji". Entuzjastyczne powitanie, jakie zgotowano księciu d'Angoulême i jego zwolennikom w Bordeaux 12 marca 1814 roku, po wkroczeniu wojsk brytyjskich, było znakiem, że powracający emigranci mogą liczyć we Francji na poparcie. Wjazd księcia był wynikiem długo planowanego spisku bordosko-burbońsko-brytyjskiego. Był to wyjątkowy sukces rządu emigracyjnego Ludwika XVIII, a także znak niezależności miast prowincjonalnych. Znaczenie wydarzeń w Bordeaux w 1814 roku, uznawanych za początek Restauracji. potwierdziła decyzja Ludwika XVIII z 1820 roku o nadaniu nowo narodzonemu następcy tronu nieistniejącego wcześniej tytułu Księcia Bordeaux (Duc de Bordeaux).

Dzięki.
A nie wiesz, jaki może być powód dlaczego ten wskazany przypis wiąże Sandis z Sardis (to nie jest literówka)?

Miodzio!
Jesteś bezcennym ekspertem od francuskiego! Ile kosztuje u Ciebie tłumaczenie jednej strony A4?